Gisteravond lagen we met de boot midden in het water voor anker. Het is zo bijzonder dat het leven zich voor een groot deel afspeelt op de boot. Iedereen vindt steeds wel een plekje op het dek of in de kajuit. Het waait voortdurend, ik word er soms helemaal moe van, steeds die wind om mijn hoofd.
Rond het middaguur bereikten we Ameland. Ook hier weer aan de zuidkant een dijk, dan weilanden, bos en heide, boven de duinen en de Noordzeekust.
Aan het strand leek het of de tijd had stilgestaan. Kinderen aan het spelen en sjouwen met emmertjes water, schelpjes zoeken en zandkastelen bouwen. Én vliegers. Ik herinner me de rood met groene katoenen vlieger die wij als kinderen hadden én de rrod-wit-blauwe plastic vliegtuigjes die je op kon laten, waarbij de witte vleugeltjes ratelend ronddraaiden. Er stonden geen viskraampjes meer op het strand, zoals vroeger, waar we voor een kwartje een zure bom kochten, overlangs doorgesneden, samen met Mildred, ieder de helft.
Ik at vandaag zittend op het strand een softijsje, waarbij het ijs langs het hoorntje tussen mijn benen in het strand drupte, weer even kind.
We zagen gister vandaf de boot levende kwallen zwemmen, een prachtig gezicht. Op het strand zien we ze van boven, zwemmend zie je ze horizontaal door het water bewegen.
We pasten de route wat aan en liepen langer langs het strand, kilometers lang, met de wind in de rug.
We hadden vandaag opnieuw rustig de tijd voor de wandeling en kwamen rond etenstijd aan boord. Eten, biertje, aan dek zolang het niet te koud is een dan moe en uitgewaaid onder de wol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten