De tuin in Zegveld

Tja, hoe gaan die dingen. Ik ben nu drie jaar weg uit Zegveld en heb me sindsdien niet meer met de tuin bemoeid, ik had daar ook geen zin meer in en had het los te laten. En nu was ik er tóch!

Ik kom nu en dan in Zegveld en zie dan hoe moeilijk het voor Marcel is om naast het grote huis, zijn werk, het klussen bij de kinderen óók nog die grote tuin bij te houden.

Hij heeft in de laatste maanden een deel van wat wij het moerasje noemden aangepakt. Hij heeft eerst een beschoeiing gemaakt, het toen omgespit en opgehoogd met vijf(!) aanhangwagens (het bakkie van Bol) ophoogzand en tuinaarde!!

Hij vroeg me hem te helpen dat opnieuw in te richten en zo geschiedde. 

We maakten een plan met bloeiende heesters aan de achterkant en lagere vaste planten ervoor. En zo liepen we met twee winkelwagens door het tuincentrum en reden we een uur later met een auto vol planten terug. Leuk boodschappen doen met de portemonnee van een ander. 

Het opgehoogde perk lag er maagdelijk bij in de zo vol begroeide tuin, een vreemde aanblik.

Terwijl Marcel de struiken ingroef, wierp ik me met de schrepel (het nieuw ontdekte tuingereedschap waar ik inmiddels al meerdere mensen mee heb blij kunnen maken) op het door gras en onkruid overwoekerde tuinpad. Héél bevredigend om stukje bij beetje het pad schoon te maken en de contouren weer terug te vinden.

                       Kijk hoe netjes!!

En dit is het resultaat: nu nog een truttig aangeharkt perk, maar hopelijk gaat de boel groeien en wordt het allemaal wat losser.

             Selfie met hark en schrepel

En zo waren we de hele dag verbroederd bezig in de tuin, alsof er niks veranderd is. 

Met als groot verschil dat ik er aan het eind van de dag bij weg kon lopen en dit 'gebed zonder eind' ook weer achter kon laten.

Ik fietste door de stromende regen naar huis, nam een warme douche en kroop voldaan en tevreden in mijn droge pyama op de bank.