Vincent van Gogh in Groningen

Vandaag maakte ik met Hannah de reis naar het hoge noorden: Groningen. Een treinreis van twee uur en een kwartier! 

Hannah heeft in januari, als goed voornemen, een jaaragenda gemaakt waarin ze elke maand een museum bezoekt. Deze maand stond Groningen gepland, waar nu een tentoonstelling is over van Gogh, omdat ik daar óók erg van houd (én omdat een uitje met mijn dochter altijd fijn is) gingen we samen. 

Waarom een tentoonstelling van van Gogh in Groningen? 

In 1896 en het jaar nadien organiseerden een paar kunstminnende studenten van de Rijksuniversiteit Groningen een achttal exposities in het oude Groninger Museum met werken van impressionistische kunstenaars zoals Joseph Israels, Jan Toorop, Toulouse Lautrec e.a. om kennis te maken met de vernieuwende kunst die eind 19e gemaakt werd. Zo ook een grote expositie met 128 kunstwerken (schilderijen, potlood- en pentekeningen, aqyarellen) van de enkele jaren daarvoor overleden Vincent van Gogh. Die studenten kregen al die werken van de weduwe van Theo van Gogh, die zijn werken na zijn dood in opslag had, twee weken na de brief met het schriftelijk verzoek in bruikleen. Andere tijden! 

                        Joseph Israëls

                         Jan Toorop 

De originele catalogus van de expositie van Toorop

In de eerste zalen waren werken van andere impressionisten getoond, waarin je de vernieuwende technieken ziet, zoals het pointillisme, de grovere lossere manier van schilderen, het kleurgebruik, het buitenleven, waar het Groningse publiek voor het eerst kennis mee maakte.

En toen kwam de zaal met werk van van Gogh, natuurlijk een fractie van wat er in 1896 hing, naast een twintigtal tekeningen een tiental schilderijen. 

         Dit was de topper: Tuin in Arles

            Stilleven met aardappels

In de zalen daarna zagen we schilderijen van schilders uit 'de Ploeg', die in 1918 in Groningen werd opgericht, waar onmiskenbaar de invloed van van Gogh in te zien is. 

Collage van enkele werken van schilders uit de Ploeg......

.... en een wand met hun zonnebloemen! 

Het museum zelf is ook prachtig, hier de trap naar de expositieruimte

        zicht op het water om het museum

prachtige glazen sculpturen aan de wand in het trappenhuis, helaas niet goed te 'vangen' op een foto

Er was ook nog een tentoonstelling van een Duitse textiel kunstenares met prachtige pastelgekleurde creaties gemaakt van met zijde omwonden scheepstouw. Ze schiep daarmee een soort sprookjeswereld. 

En vol van al het schoons wat we zagen, zitten we nu lamgeslagen in de trein, 200 km terug naar de randstad. 

Maar, het was de moeite waard. 

Fluitekruid

Ik ben pas hélémáál blij met het voorjaar als het fluitekruid weer bloeit. Dat begon al in mijn tienerjaren; ik herinner me dat papa toen al eens een foto van me maakte terwijl ik tussen het fluitekruid zat toen we op eerste Pinksterdag een kerkdienst in openluchttheater Caprera in Bloemendaal bezocht hadden. Ik realiseer me nu dat ik die niet ben tegengekomen bij het doorspitten van de fotoalbums uit het ouderlijk huis. 🤔

Ik had als jongere nog geen oog voor de natuur, die wás er gewoon. Ik werd me de schoonheid van de ontluikende natuur in de lente pas gewaar toen ik als 27 jarige met mijn eerste baby (Maarten) in de wandelwagen door Elswout en de Haarlemmerhout wandelde. Ik zie mezelf daar nóg lopen, trots met mijn mooie kindje en blij met de lichtgroene blaadjes aan de bomen. 

Gister fietste ik naar 'het Stulpje', het 'buitenhuisje' van vriendinnen Gea en Rika op een tuinencomplex bij Wilnis. De bermen waren weer zó mooi, dat ik er tóch weer even voor afstapte om een foto te maken. En dan ruikt het óók nog zo lekker! 

                     Bloeiende sering

Hun tuin is prachtig, maar dat zie je niet echt terug op de overzichtsfoto, ik had de perken van dichterbij moeten nemen: een combinatie van bloemen die er vanzelf groeien (koekoeksbloem, vergeet me niet,  klein maagdenpalm), vaste planten (Phlomis, persicaria, akelei) en hier en daar kruiden en groentes (rozemarijn, snijbiet en peulen). 

Ik kreeg een paar flinke pollen mee voor in de tuin in Zegveld.

Terwijl we onder de klimhortensia onze koffie met Oranjesoes nuttigden zagen we een ijverige pimpelmees steeds aanvliegen met iets in zijn snavel, waarna hij verdween om zijn kroost in het nestkastje daar achter te voeren. Wat een mooi jong geluk! 

We liepen een mij onbekende route over een lange grasdijk langs water met uitbundige bermen vol fluitekruid (links) en opschietend riet (rechts).

We zagen onderweg heel wat jonge ganzengezinnetjes, in het water en op de weilanden. Dit was wel een héél grote familie, we telden meer dan 20 kleintjes! 

Ik kroop in de berm om de (draaiende!) watermolen te fotograferen met het fluitekruid op de voorgrond. 

We liepen tot in Kockengen, waar de lokale snackbar én het enige restaurantje op Koningsdag allebei gesloten waren! We puften er op een bankje in de zon een poosje uit en liepen via de Geerkade terug. 

We dronken in de tuin een biertje in de zon en nadien fietste ik via een mooie route weer naar huis. 

Als toegift nog twee foto's uit de Bredius moestuin.

Een doorgeschoten, bloeiende rabarberplant; het lijken wel bloemkolen! 

             De eerste rabarber oogst

          Het aanplanten van tomaten

De tuin in Zegveld

Tja, hoe gaan die dingen. Ik ben nu drie jaar weg uit Zegveld en heb me sindsdien niet meer met de tuin bemoeid, ik had daar ook geen zin meer in en had het los te laten. En nu was ik er tóch!

Ik kom nu en dan in Zegveld en zie dan hoe moeilijk het voor Marcel is om naast het grote huis, zijn werk, het klussen bij de kinderen óók nog die grote tuin bij te houden.

Hij heeft in de laatste maanden een deel van wat wij het moerasje noemden aangepakt. Hij heeft eerst een beschoeiing gemaakt, het toen omgespit en opgehoogd met vijf(!) aanhangwagens (het bakkie van Bol) ophoogzand en tuinaarde!!

Hij vroeg me hem te helpen dat opnieuw in te richten en zo geschiedde. 

We maakten een plan met bloeiende heesters aan de achterkant en lagere vaste planten ervoor. En zo liepen we met twee winkelwagens door het tuincentrum en reden we een uur later met een auto vol planten terug. Leuk boodschappen doen met de portemonnee van een ander. 

Het opgehoogde perk lag er maagdelijk bij in de zo vol begroeide tuin, een vreemde aanblik.

Terwijl Marcel de struiken ingroef, wierp ik me met de schrepel (het nieuw ontdekte tuingereedschap waar ik inmiddels al meerdere mensen mee heb blij kunnen maken) op het door gras en onkruid overwoekerde tuinpad. Héél bevredigend om stukje bij beetje het pad schoon te maken en de contouren weer terug te vinden.

                       Kijk hoe netjes!!

En dit is het resultaat: nu nog een truttig aangeharkt perk, maar hopelijk gaat de boel groeien en wordt het allemaal wat losser.

             Selfie met hark en schrepel

En zo waren we de hele dag verbroederd bezig in de tuin, alsof er niks veranderd is. 

Met als groot verschil dat ik er aan het eind van de dag bij weg kon lopen en dit 'gebed zonder eind' ook weer achter kon laten.

Ik fietste door de stromende regen naar huis, nam een warme douche en kroop voldaan en tevreden in mijn droge pyama op de bank.

Pasen

In bijbelse zin is Pasen een stuk minder vrolijk dan Kerst door al dat lijden vóór die Opstanding. In de familieuitvoering is Pasen een stuk vrolijker: geen winter maar lente, geen stress om wat er in de keuken moet worden gepresteerd, geen ingewikkelde kledingvoorschriften en vandaag óók nog met een zonnetje! 

We kregen foto's uit Costa Rica waarop de jongetjes ijverig paaseieren aan het beschilderen zijn en kijk ook de studenten zijn ingespannen bezig er iets moois van te maken! 

Hoe vind je mijn arrogante paashaas? cadeautje van Hannah

Ik maakte een gezellig paasontbijtje voor mezelf. Toen we nog een huis vol hadden, dekte ik de kerst- of paastafel al de avond tevoren. Nu heb ik er lol in om het met feestdagen gezellig te maken voor mezelf. 

We vierden deze Paasdag in Zegveld en dit was de aanblik van de tuin. Zo mooi en vertrouwd, dit is de belangrijkste reden dat Marcel op de Hoofdweg wil blijven wonen (ook al is het bizar veel werk!)

We zijn een gezin van tradities. De kinderen zochten tot in hun volwassenheid eieren in de tuin, het werd nóg leuker toen Abel en Luuk erbij kwamen, maar nu die er niet meer bij zijn gaan de inmiddels dertig plussers er gewoon mee door. Nu Pasen laat valt is het zoeken véél moeilijker met al dat omhoogschietende groen. Ze vonden er 36 van de veertig! 

             Lammetjes bij de buurman

               Suus bij de appelbloesem

           En de prachtige gouden regen! 

En hier zitten we aan een tafel vol heerlijkheden, nadien een wandelingetje en spelletjes aan tafel. 

Fijne dag!