vrijdag 7 maart 2025

Back home

Wat is je grootste nachtmerrie voor vertrek met het vliegtuig? 
Precies! Je verslapen! En dat deed ik! Ik werd wakker gebeld door de hoteltelefoon naast mijn bed: "waar blijven jullie?"
Had ik, tipsy van de Rioja, mijn wekker niet gezet? Gelukkig was dat niet de oorzaak: mijn telefoon was leeggebloed en uitgeschakeld, dat had te maken met mijn oplaadsnoertje, dat de hele reis al onbetrouwbaar contact maakte. Na de eerste paniekreactie propte ik alles in mijn rugzak en haastte ik me naar de bar, waar de anderen al aan het ontbijt zaten. Gelukkig was ik niet alleen op reis, dan had ik gegarandeerd mijn vlucht gemist! 

En in twee en een half uur tijd werden we weer geteleporteerd van Malaga naar Schiphol en al die honderden reizigers die we tegenkwamen met hun rolkoffertjes liepen rond alsof dat volstrekt normaal is. Het blijft een wonder! 
Karin bleef achter in Spanje met haar ingevlogen partner, Cees liep op Schiphol naar de bagageband voor zijn rugzak, Ruth ging op zoek naar haar partner tussen de afhalers, Harry zocht het spoor naar Amsterdam en ik treinde naar Woerden. Het avontuur geëindigd, ieder weer terug naar zijn eigen leven. 

Vandaag werkte ik aan mij to-do-lijstje:
Rugzak uitpakken ....

                       .... wasje doen .....

...... boodschappen doen, heerlijk vers fruit op tafel en een koelkast vol groente, melk en yoghurt......

.... plantjes kopen voor op het balkon (veel te vroeg, maar de zon lonkte me naar buiten!)

En, oh ja, vanmorgen de eerste bestraling! Het was zó gepiept, ik werd met het masker vastgemaakt aan de ondergrond, er werd een scan gemaakt, toen de bestraling en in een paar minuten was het klaar! Geen centje pijn. De radiotherapeut belde me tevoren; in het linkeroog waren op de MRI geen zichtbare resten na de operatie, zodat alleen het rechteroog bestraald hoeft te worden. Het idee van de bestraling is, dat er tumorcellen worden vernield, daarna krijg ik de donor lymfocyten en die slaan aan op die kapotte kankercellen en vliegen er dan als hyena's die bloed ruiken op af om ze te vernietigen. Dat is het idee van de behandeling: oorlogsstrategie.

Thuis lagen bij de post lieve kaarten van hospicevrijwilligers en ik kreeg op de laatste avond dit souveniertje, een spiegeltje, van de anderen om me te steunen deze weken. 
Lief! 
Ook weer blij om thuis te zijn. 

PS Én ik kocht een nieuw oplaadsnoertje voor mijn telefoon! 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten