Rond Oud en Nieuw merkte ik 's morgens bij het tandenpoetsen een zwelling op bij mijn rechter oog. Nu heb ik altijd al laaghangende oogleden, dus het leek me een voortschrijdend ouderdoms proces met wat vocht in het weefsel.
Enkele dagen later voelde ik echter een knobbeltje tussen mijn oogbol en oogkas en toen begon het medisch circus.
Het zal toch niet waar zijn?! Is dat lymfoom na ruim vier jaar tóch weer onder die steen vandaan gekropen?
Eerst naar de huisarts, toen een e- consult met de hematoloog, een afspraak met de oogarts in Woerden en nadien een doorverwijzing naar het orbita (= oogkas) - centrum van de oogheelkunde in het UMCU.
En daar was ik vandaag.
Wéér werd mijn voorgeschiedenis uitgevraagd, wéér mijn oogdruk gemeten en mijn netvlies bekeken, eerst de co-assistent, toen de oogarts in opleiding en uiteindelijk de orbita-oogarts.
Ik ging met een afspraak voor een MRI en een operatief biopt de deur uit.
Gister werd er al een PET scan gemaakt op aanvraag van de hematoloog en daarop zijn afwijkingen gezien in allebei mijn ogen, maar ook op meerdere plekken in mijn linkerlong.
De dreiging wordt met de dag groter, het pad dat nu voor me ligt wordt steeds ingewikkelder, zodat ik mijn zorg nu ook met mijn kinderen, mijn broers en via mijn blog met jullie deel.
Een beetje steun kan ik eigenlijk best gebruiken!
En nu maar afwachten waar dit alles toe leidt.
Ik volg je blog al tijden. Vooral vanwege je ervaringen met de camino's en alle andere (wandel) avonturen. Heel onderhoudend. Ook je medische verhaal laat me niet onberoerd. Non Hodgkin was een ander herkenningspunt. Dus ja ik voel de behoefte te reageren. Zoals altijd bij ziekte is het zo moeilijk woorden te kiezen om te steunen. Maar niet reageren is slap. Ik heb bewondering voor je levenslust, je avontuurlijke inslag, je power, je mooie blog. Ik hoop dat al die lieve mensen om je heen je ook nu weer gaan dragen en dat je ook zelf weer energie vindt in de medische molen. Je weet wel die energie die je ook altijd vindt aan het eind van een etappe op een Camino. Een etappe die eigenlijk net te lang en te zwaar is, maar die je toch zomaar eindigt op een terrasje met een heerlijk koud biertje en weer uitkijkend naaar de dag van morgen.
BeantwoordenVerwijderen