Rondwandeling Den Dolder: 18.6 km

Vandaag liep ik voor de eerste keer mee met een wandeling van de Wandelpool. Dat is een vereniging van wandelaars met enthousiaste vrijwilligerers, die met regelmaat een route organiseren. Als lid kan je je aanmelden om mee te lopen, ze hanteren groepjes van maximaal 12 personen. Er ligt een netwerk over het hele land, zodat er altijd wel iets te vinden is. 

Cecilia had al twee keer meegelopen; nu had ik me ook aangemeld als lid en hadden we ingetekend op een wandeling vanuit Den Dolder, tussen Soest en Bilthoven.

Toen ik om 10 uur arriveerde op het stationnetje, zag ik een groepje leeftijdsgenoten met rugzakken en wandelschoenen, waar ik me blijmoedig bij aan sloot tót ik door kreeg dat het een groepje van een andere organisatie was en ik opnieuw een kennismakingsrondje bij de goede groep moest doen. 

Toen ik me via de mail aanmeldde bij Truus, kreeg ik als reactie: "Je kunt meewandelen, maar realiseer je dat ik wel lekker doorloop, een stevige 2 schoentjes".

Nou, dát bleek te kloppen! We werden in hoog tempo mee door de bossen gesleurd. Ik loop 4-4,5 km per uur en dit was zéker 5 km per uur!

Het was betoverend mooi in het bos. De zon begon te schijnen en dat gaf samen met de mist en de rijp prachtige beelden. Door het marstempo van de groep kreeg ik nauwelijks tijd om nu en dan stil te staan om een foto te maken.

                   Een sprookje toch? 

Het was geweldig wandelweer, zonnig en zonder wind. Ik vond het echt jammer dat het tempo zo hoog lag, ik had mijn volle aandacht nodig om te kijken waar ik mijn voeten moest zetten, overal plassen en struikel-wortels en te weinig tijd om te genieten van alles om ons heen. 

Nu het voorjaar weer in de lucht zit, hoor je ook de vogels weer tot leven komen, getjilp en de roffels van de specht op de bomen. 

Halverwege de route pauzeerden we in het restaurant van een tuincentrum voor koffie met een warme appelbol, zóóó lekker! 

Tijdens de wandeling hoorde ik van nóg meer instanties en clubjes die wandelingen organiseren én van reisbureau Activa die single-wandelweken organiseert voor kleine groepen in Europa, vaak met reis per trein of bus. Terug in de trein zag ik op hun site leuke tochten in Duitsland en Frankrijk, ik werd al helemaal enthousiast! 

Maar eerst maar even zien wat het UMCU met me van plan is! 

De leuke kant van iets mankeren

Kennen jullie de term 'ziektewinst'?

Volgens Wikipedia: "de voordelen die iemand kan ontlenen aan een bepaalde ziekte, kwaal of psychische aandoening". 

Het wordt meestal in negatieve zin gebruikt, zoals bij een schoolziek kind, dat ziekte voorwendt om lekker thuis op de bank verwend te worden in plaats van op school te zitten. 

Bij mij voelt de ziektewinst in positieve zin als een onverwacht cadeau. In een week tijd heeft zich een heel cordon van lieve mensen om me heen geschaard, ik krijg berichtjes, bezoekjes en telefoontjes, gister kwam Gea met een ovenschotel,

       .....vanmorgen taartjes van Cecilia, 

...... bloemen met bonbonnetjes van de kinderen

......en mijn tafel staat vol met bloemen. 

En kijk, ze kan alweer lachen! De zwelling is vandaag een stuk minder, de verkleuring zakt wat door en mijn ogen gaan al wat verder open. Nu zitten vooral de pleisters wat in de weg. 

Lichaam en geest hadden de eerste 24 uur even nodig om te incasseren en terug te veren.

Ik ben er weer en ga morgen gewoon aan de wandel! Er staat een rondwandeling vanuit den Dolder op het programma. 

De operatie

Ik dacht dat de term 'operatie' een beetje overdreven was voor de ingreep van vandaag. Een sneetje in mijn ooglid, een hapje weefsel, een hechting en klaar! 

Het pakte heel anders uit. 

Ik moest me melden bij de receptie van het operatiecomplex en werd na vijf kwartier(!) wachten opgehaald, in een operatiejas gehesen, een operatiemuts op mijn hoofd en toen op een operatiebed gelegd. 

De oogarts liet me op de monitor de MRI scan van gister zien, de tumoren waren op de beelden sterk verdacht voor lymfoom. Ze besloot om beíde kanten te opereren, links kon ze de tumor er uitsnijden, rechts nam ze alleen een biopt. Ze was ruim een uur bezig, het was allemaal veel ingrijpender dan ik had verwacht. 

Ze heeft aan beide kanten over de hele lengte van mijn ooglid de boel opengesneden en later weer gehecht. Marcel merkte na afloop op dat ze er meteen een reepje van mijn ooglid tussenuit had kunnen snijden, dan waren mijn ogen mooi gelift!

Marcel fotografeerde me toen ik op de verkoeverkamer met een ijsbril op moest wachten tot ik weer naar huis mocht. 

En zo zie ik er nu uit, verder krijg ik ze niet open. Morgen zal het wel hélémáál bont en blauw zien! 

Ik ben opgelucht dat deze stappen nu zijn genomen. Nu moeten ze met elkaar maar gaan verzinnen hoe het verder moet. 

De MRI

De week in aanloop naar vandaag en morgen verliep eigenlijk heel rustig. Ik heb me zonder veel moeite overgegeven aan de procedure en ben er heel rossig onder. 

Het werd eigenlijk een heel gezellige week met elke dag wel een bezoekje voor wat afleiding tussen de bedrijven door. Ik heb héél wat kopjes koffie gezet. Zó lief allemaal. 

Tijdens de yogales van vanmorgen heb ik tijdens de afrondende ontspanningsoefening mijn plek in de MRI gevisualiseerd en dat ging prima. 

Dochter Hannah kwam eind van de morgen, we dronken koffie, lunchten samen bij mij thuis en reden naar het UMCU, zo werd het onderzoek een gezellig uitje. 

Ik kreeg oordoppen in, een koptelefoon op mijn hoofd en het verzoek mijn ogen zo stil mogelijk te houden. Tijdens mijn opleiding heb ik nu en dan angstige mensen bijgestaan die volslagen in paniek raakten als ze die tunnel ingeschoven werden; gelukkig had ík daar helemaal geen last van. Gewoon ogen dicht en rustig doorgaan met ademhalen. 

Maar je ogen stil houden en, met gesloten ogen, fixeren op een fictief punt in de verte, dat is niet te doen! Het vereist opperste concentratie en inspanning, waar je ogen en je oogleden vanzelf van gaan trillen. Probeer het maar eens! 

Maar gelukkig waren de röntgenlaborantes tevreden met het eindresultaat. 

Nu morgen nóg een keer rustig stilliggen met gesloten ogen terwijl de oogarts haar gang gaat met de scalpel (brrr!) en dan wachten tot er duidelijkheid komt. 

Groene Wissel Den Haag: 13.5 km

Het heeft me goed gedaan dat ik gister mijn sores heb gedeeld met familie, vrienden en met jullie. Ik heb een hoop mensen gesproken en ik kreeg allemaal lieve reacties. Het voelt héél fijn om zoveel lieve mensen om me heen te voelen en te weten dat ik er niet in mijn eentje voor sta. 

Ik laat me meevoeren op deze rijdende trein en ik zie wel waar die terecht komt. Ik heb er helemaal vrede mee. 

Dus, over tot de orde van de dag: wandelen! 

Het was (alwéér) een druilerige dag, maar ik stapte tóch op de fiets naar het station. Ik ging op pad met het wandelclubje van het Netwerk Vrouwen van Woerden en Omgeving, waar ik sinds kort lid van ben. Ik hoorde vandaag dat deze club is voortgekomen uit/afgesplitst van de Nederlands(ch)e  Vereniging van Huisvrouwen. Ik kan me herinneren dat er vroeger producten bestonden die het keurmerk hadden van die club. Hoe antiek is dát! Wie had kunnen bedenken dat ik dáár nog eens bij terecht zou komen! 

We treinden met een klein clubje van vier vrouwen naar Den Haag Centraal voor een Groene Wisselwandeling. Ik ken Den Haag helemaal niet goed, dus het was leuk om daar een tocht te lopen. 

De route liep ze helft van de tijd door formica in de stad, zoal het Haagsche Bosch, landgoed Clingendaal en door de tuin van Huis ten Bosch.

Je komt ze ook overal tegen, de Jacobsschelpen! Ik weet niet welke betekenis ze hier hadden, maar ze waren mooi genoeg om ze te fotograferen

Het laatste stuk van de wandeling liep meer door de stad zelf, langs statige gebouwen en ambassades en kris kras door kleine straatjes, langs het gesloten Binnenhof en weer richting station. 

                De chique winkelpassage

Zelf zou ik niet zo snel een wandelroute hebben uitgezocht in Den Haag, maar met zo'n clubje laat je je verrassen en het is zeker een stad om nog weer eens heen te gaan.

Ik kreeg op de terugweg in de trein een telefoontje van het opname bureau van het UMCU; de oogarts heeft geregeld dat ik dinsdag al geopereerd kan worden. Fijn dat het zo voortvarend wordt aangepakt! 

En als grote verrassing wachtte me bij thuiskomst een prachtige bos bloemen van twee lieve vriendinnen! 

We gáán er weer voor! 

De medische molen

Ik loop al een paar weken met een toenemende onrust in afwachting van wat gaat komen. Ik heb dat met een paar vriendinnen gedeeld, maar verder nog bij me gehouden.

Rond Oud en Nieuw merkte ik 's morgens bij het tandenpoetsen een zwelling op bij mijn rechter oog. Nu heb ik altijd al laaghangende oogleden, dus het leek me een voortschrijdend ouderdoms proces met wat vocht in het weefsel. 

Enkele dagen later voelde ik echter een knobbeltje tussen mijn oogbol en oogkas en toen begon het medisch circus. 

Het zal toch niet waar zijn?! Is dat lymfoom na ruim vier jaar tóch weer onder die steen vandaan gekropen? 

Eerst naar de huisarts, toen een e- consult met de hematoloog, een afspraak met de oogarts in Woerden en nadien een doorverwijzing naar het orbita (= oogkas) - centrum van de oogheelkunde in het UMCU. 

En daar was ik vandaag. 

Wéér werd mijn voorgeschiedenis uitgevraagd, wéér mijn oogdruk gemeten en mijn netvlies bekeken, eerst de co-assistent, toen de oogarts in opleiding en uiteindelijk de orbita-oogarts.

Ik ging met een afspraak voor een MRI en een operatief biopt de deur uit. 

Gister werd er al een PET scan gemaakt op aanvraag van de hematoloog en daarop zijn afwijkingen gezien in allebei mijn ogen, maar ook op meerdere plekken in mijn linkerlong. 

De dreiging wordt met de dag groter, het pad dat nu voor me ligt wordt steeds ingewikkelder, zodat ik mijn zorg nu ook met mijn kinderen, mijn broers en via mijn blog met jullie deel. 

Een beetje steun kan ik eigenlijk best gebruiken! 

En nu maar afwachten waar dit alles toe leidt.

Amsterdam naar Amstelveen: 19.5 km - etappe 1 van LAW het Pelgrimspad

Vanmorgen reed ik voor de derde keer in één week naar Amsterdam, wéér voor een wandeling en wéér in de grijze mist.

De heilige hostie verbrandde niet in het vuur

We liepen eerst door het Oude centrum over de Burgwal naar het Begijnhof met de Begijnhofkapel, waar ik het verhaal te horen kreeg van het 'Wonder van Amsterdam'. Iets met de onvergankelijkheid van een heilige hostie in 1345, die nadien jaarlijks in een reliekhouder werd rondgedragen in een processie door de stad. Amsterdam werd daardoor een pelgrimsoord. Als restant daarvan wordt jaarlijks in maart nog steeds een stille tocht gelopen.

Onze route heet niet voor niets 'het Pelgrimspad'!

We liepen dwars over de grachtengordel en nadien door het Vondelpark richting het Olympisch Stadion. We spotten er de eerste sneeuwklokjes van het jaar. 

Achter stadion werden we gastvrij onthaald door één van de wandelaars, zij woont daar op een woonboot. 

Kijk wat een uitzicht! 

De tweede helft leidde ons door het Amsterdamse bos naar Amstelveen, waar we langs recreatieplas 'de Poel' liepen. 

Zo werd bebouwing steeds afgewisseld met groene stukken, heel gevarieerd. 

En aan het einde van zo'n dag doen we een drankje met voor mij een kop thee, want ik sta al een kleine drie weken 'droog', wat me verrassend makkelijk afgaat.