Na het nodige gestress voor vertrek van ijskast 'leegeten', restjes weggooien (vergeet het volle filterzakje in het koffieapparaat niet!), vuilnis afvoeren, planten verzamelen op tafel (zodat de buurvrouw makkelijk water kan geven), checklist langslopen en ramen sluiten, liep ik om half zeven 's morgens met mijn rolkoffertje naar het station.
Eerste schrik: 'de sprinter naar Uitgeest zal helaas niet rijden'. Gelukkig lukte het zonder veel vertraging ook wel via Utrecht.
Op Schiphol liep het gesmeerd en even later zat ik in het vliegtuig met zicht op de vleugel. Zou Google dat weten of is het toeval dat ik daar altijd wordt neergezet. Ik maak bij iedere vliegreis dezelfde foto, omdat ik het nog steeds zo spectaculair mooi vind.
De overstap in Parijs was wel spannend, omdat ik beperkte tijd had om via een speurtocht, lange wachtrijen en een stuk rijden in een pendelbus de juiste vertrekpier te vinden, maar ook dát ging goed en twaalf uur later werd ik opgewacht door Maarten in San José.
Ik had best zelf een taxi kunnen nemen, een hotelovernachting kunnen regelen en met de bus verder kunnen gaan, maar toen Maarten aanbood me op te komen halen, onderdrukte ik de reflexmatige reactie van: 'nee, joh dat is niet nodig' en aanvaarde ik dankbaar zijn aanbod, de opmerking van Geertje indachtig 'je moet ook kunnen ontvángen'
En zo zaten we 's avonds op een terrasje in San José alsof er geen acht maanden voorbij waren gegaan nadat we elkaar de laatste keer zagen.
En nu zit ik lekker op de bank, in mijn eentje, de kinderen op school en Maarten en Hanneke zijn even elders bezig.
De draaiende ventilator boven mijn hoofd en de geluiden van het bos buiten. Soms zitten er van die gekke geluidjes bij, zoals de velociraptors bij Jurassic Park klonken.
En straks komen de jongens uit school, ik kan niet wáchten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten