Vanmorgen maakten we een stadswandeling en bezochten we één van de tombes van Shams (er zijn er blijkbaar zeven bekend!?) en (gesluierd) een aantal moskeeën.
De loop door de stad werd wat moeizaam, doordat de één koffie wilde, de ander een winkeltje in verdween en het museum was gesloten. Ik werd een beetje groep-zat toen er gezeur bleef over hoe en wat met de koffie. Het bracht me weer helemaal terug bij het gedoe als we met het gezin in een stad waren; er had altijd wel iemand honger of dorst, de één wilde ergens naar binnen, de ander riep "hè nee, dat vind ik niet leuk! ". Dan was de stemming al flink gedaald als we uiteindelijk ergens gingen zitten.
We kwamen uiteindelijk uit bij het café, dat ook het uitgiftepunt is voor ons Sufitrail certificaat. Een heerlijke plek voor een pauze.
En dan het uiteindelijke doel van onze pelgrimage: de tombe van Mevlana Rumi in het Mevlana-museum in Konya.
Gek genoeg kwamen we daar niet eens Europeanen tegen.
Toen we de oproep voor het gebed uit de minaret van de naast het museum gelegen moskee hoorden schalle, liepen we daarheen. Als vrouwen mochten we gesluierd de moskee betreden via de zij-ingang en kwamen we in het van de mannen gescheiden deel, waar we alleen de stem van de imam hoorden, maar hem niet konden zien.
Het was een voortdurend afwisselen van staan, buigen en knielen. Ik was te druk met het volgen van wat er allemaal om me heen gebeurde om even tijd voor reflectie te nemen.
Ik kocht in de drukke straatjes een 'Iris-blouse' (net zo één als Iris draagt) als herinnering aan de tocht en wat cadeautjes voor thuis.
Nadien trakteerde Lineke in een restaurant op baklava met ijs en toen ging ik moe en warm (vandaag 35 graden!) terug naar het hotel. Daar zit ik nu te schrijven.
En nu alles is gedaan, wil ik weer naar huis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten