Energie scheppen

Na een enerverende week stond ik vanmorgen om kwart voor negen 'energie te scheppen' in een tuin in Linschoten. Dat geloof je toch niet! Een natuurwetenschappelijk opgeleide arts, gewend om met evident based bewezen aanpak te werken, zet haar wekker zaterdagmorgen op half acht om op tijd haar plek in te nemen in een sprookjesachtige tuin om in het gras staand Qigong oefeningen te doen. Wat een veranderingen zijn er in de afgelopen elf jaar opgetreden bij die vrouw. 

Ik stond daar in het gras, rechtop, borst vooruit, armen gestrekt naar beneden langs het lichaam, mijn voeten 'geworteld in de aarde'. Op het moment dat we daar stonden, brak de zon door en straalde tussen de bomen door op mijn gezicht. Alle zintuigen stonden open, ik was me nadrukkelijk bewust van het gezang van de vogels en het geruis van de bomen. Wat heerlijk dat je jezelf zo opgenomen kunt voelen in de natuur, de energie zo je lichaam in kan voelen stromen. Heerlijk dat je zo in het moment kunt zijn en kunt loslaten wat je hebt aangeleerd. 

Na de oefeningen kregen we tijd om zelf een plek te zoeken in de tuin om even te reflecteren. En dat is op zo'n plek op een matje in het gras veel makkelijker dan in een yoga zaaltje. Helemaal fijn! 

Toen ik na afloop een rondje fietste, rook ik de bedwelmende geur van de lindenbloesem, die ik in Turkije leerde kennen, en bleek dat er op het Schapenlaantje een enorme rij lindes staan, vól met lindenbloesem. 

Deze week tekenden Marcel en ik de 'Akte van Verdeling' bij de notaris, het huis in Zegveld is nu van Marcel. Ik was me 's morgens opeens heel nadrukkelijk bewust van het feit, dat ik na een leven van werken en investeren in huizen opeens geen eigen huis meer zou hebben. Hannah adviseerde me een plan te maken voor ná het tekenen van de akte, zodat ik niet in een emotioneel vacuüm terecht zou komen. 

Dat was een goed advies. Ik besloot ná dat moment in de tuin van Café Bredius in het park in de zon te gaan zitten met een boek, een glas gemberthee en een taartje. Kijk wat een fijne plek. De emoties ebden weg en het gevoel van opluchting dat die zorg van me af is nam de overhand. 

Thuis maakte ik er een momentje van met een flesje champagne. 

En nu is het hele proces afgerond en sta ik er echt helemaal alleen voor. 

De 'open blik'

Wat is dát nu weer? De open blik? Het is een term die ik van Hannah heb en het heeft iets met wenkbrauwen en oogmake-up te maken. Een poosje terug was Agnes bij mij op bezoek, zij heeft een visuele beperking, maar heeft altijd mooi opgemaakte ogen. Toen ik haar vroeg hoe ze dat deed, bleek ze 'permanente make-up' te hebben, getatoeëerde eyeliner en wenkbrauwen, dat wilde ik ook! 

In Woerden bleek er ook een specialiste op dit gebied praktijk te houden; ik trok de stoute schoenen aan en maakte twee maanden geleden een eerste afspraak. Ze overtuigde me ervan dan ik naast een lijntje ónder mijn ogen óók een lijntje op mijn bovenste ooglid nodig had. Nou vooruit, maar die wenkbrauwen doe ik voorlopig nog wel zelf met een potloodje. 

Het hele proces bestaat uit drie behandelingen, vandaag had ik de tweede. Mijn oogleden werden eerst verdoofd met lidocainecreme. Ik mocht mijn ogen gedurende de hele behandeling gesloten houden, terwijl zij ruim een uur bezig was met een tatoeage-apparaatje. Best griezelig. 

En nu heb ik dus getatoeëerde eyeliner.

Hoe gek kan je doen op je oude dag! Ik ben er nu al superblij mee. 

Dan ook meteen maar even de uitleg van mijn gekleurde lippen. Die gekkigheid begon een paar jaar geleden op een Camino reis met een groepje van zes, waarin Lidwien en Cecilia steeds kleurig gestifte lippen hadden, waarvan ik dacht: hoezo? Na thuiskomst begon ik daar toen ook mee en sindsdien gebruik ik dagelijks lippenstift. Ook op onze wandelreis in Turkije, waarbij ik ze zag kijken en denken: hoezo? 

Misschien heb ík nu wel anderen op het idee gebracht! 

Meer kleur, meer expressie, niks mis mee toch?!

Konya

Wat een luxe ontbijtbuffet vanmorgen! Zoveel keus, zoveel lekkers, een heerlijk begin van de dag. 

                 Een tombe van Shams

Vanmorgen maakten we een stadswandeling en bezochten we één van de tombes van Shams (er zijn er blijkbaar zeven bekend!?) en (gesluierd) een aantal moskeeën. 

De loop door de stad werd wat moeizaam, doordat de één koffie wilde, de ander een winkeltje in verdween en het museum was gesloten. Ik werd een beetje groep-zat toen er gezeur bleef over hoe en wat met de koffie. Het bracht me weer helemaal terug bij het gedoe als we met het gezin in een stad waren; er had altijd wel iemand honger of dorst, de één wilde ergens naar binnen, de ander riep "hè nee, dat vind ik niet leuk! ". Dan was de stemming al flink gedaald als we uiteindelijk ergens gingen zitten. 

We kwamen uiteindelijk uit bij het café, dat ook het uitgiftepunt is voor ons Sufitrail certificaat. Een heerlijke plek voor een pauze. 

En dan het uiteindelijke doel van onze pelgrimage: de tombe van Mevlana Rumi in het Mevlana-museum in Konya.

Gek genoeg kwamen we daar niet eens Europeanen tegen. 

Toen we de oproep voor het gebed uit de minaret van de naast het museum gelegen moskee hoorden schalle, liepen we daarheen. Als vrouwen mochten we gesluierd de moskee betreden via de zij-ingang en kwamen we in het van de mannen gescheiden deel, waar we alleen de stem van de imam hoorden, maar hem niet konden zien. 

Het was een voortdurend afwisselen van staan, buigen en knielen. Ik was te druk met het volgen van wat er allemaal om me heen gebeurde om even tijd voor reflectie te nemen. 

Ik kocht in de drukke straatjes een 'Iris-blouse' (net zo één als Iris draagt) als herinnering aan de tocht en wat cadeautjes voor thuis. 

Nadien trakteerde Lineke in een restaurant op baklava met ijs en toen ging ik moe en warm (vandaag 35 graden!) terug naar het hotel. Daar zit ik nu te schrijven. 

En nu alles is gedaan, wil ik weer naar huis! 

Dag 16: Bestemming bereikt! 18.1 km

Vanmorgen waren we een poosje zoet met het opruimen en leegmaken van de geïmproviseerde slaapkamer. We pakten onze spullen in met de wetenschap, dat we na een paar dagen zonder douche mogelijkheid vanavond weer uitgebreid onder warm stromend water alles van ons af zouden kunnen spelen. Een eigen schoon toilet en koud water drinken wanneer je maar wilt. 

          De afscheidsfoto met Mehmet

Het was nog steeds prachtig weer met een stralende zon en nog koel, maar de het werd vandaag opnieuw een heel warme dag. Ik klaag niet, want gister appte Gerard dat het bij jullie regende en slechts 13 graden was. 

      Zicht van de herberg op het stadje

Vanaf het hooggelegen vertrekpunt liepen we zo de ruige, rotsige bergen in, eerst flink dalend over keien en rotsen en ook weer zigzaggend een volgende berg op. 

Achterom kijkend verdween de rotspunt met de herberg steeds verder uit zicht

De hele omgeving was kaal met alleen lage struikjes, distels, bosjes tijm. Of die rotsen nou zo geërodeerd zijn door menselijk ingrijpen, alleen door het weer of door het soort steen? Misschien van alles wat. 

Ik voelde op die ruime, open paden met uitzicht alom wel heel nadrukkelijk de vrije ruimte om me heen, de weidsheid die Zegvelders en Woerdenaren zo fijn vinden in het open, groene land. De vrijheid en ruimte die ik voel als ik mijn woonkamer in kom, ruimte die ik helemaal mag voelen en gebruiken zoals ik zelf wil. 

Ook nu was er weer de afwisseling van ploeteren naar boven en heerlijk dalen zonder zorgen, de beloning voor de inspanning. 

We hadden vandaag één dorpje met theehuis onderweg, een heerlijke plek buiten in de schaduw van een grote boom. We dronken er thee en aten tosties van plat brood. Ze waren lekker pittig, ik vermoed dat de korst voor het grillen was  ingesmeerd met Chili-olie; thuis ook eens proberen. 

De laatste afdaling duurde lang en was hier en daar moeilijk en spannend, we kwamen zonder valpartijen beneden. Tussen de rotsen was een of aquaduct. We hoefden daar gelukkig niet overheen, de Amerikaanse Jamie durfde er als enige op te lopen. 

En toen was daar opeens het einde van de tocht. Morgen gaan we de stad neerkijken en de tombe van Rumi bezoeken. 

Voor nu: schoongewassen en moe, maar voldaan!

Dag 15: Jarig op de kale berg, 28.1(!) km

De ochtend begon wel heel bijzonder! Er kwam een delegatie zingend in polonaise naar mijn tent: Lang zal ze leven! Cecilia, en wederzijdse wandelvriendin van Ruth en mij, had Ruth gister ge-appt, met de tip dat ik vandaag, 10 juni, jarig was. Kleine vergissing, dat is 10 augustus! Toch bleef ik de hele dag de jarige. 

Hier staat Lineke boven op één van de steile hellingen

Bij vertrek vanmorgen wisten we nog niet dat het een slopende wandeling gíng worden. Het eerste deel had ik vleugels en liep ik een groot deel op met Lineke. We liepen zonder pauze 12 km tot het eerste dorp en arriveerden er als eerste bij het lokale theehuis, waar we op het terras neerstreken. 

              Moeders breekt het brood

Toen we thee dronken, legde een Turkse man twee nog warme, ronde broden op onze tafel. Toen de anderen zich bij ons voegden, kwam er nog een derde bij. 

We hebben deze weken al zo veel hartelijkheid, gastvrijheid en vrijgevigheid gekregen.

's Middags kwamen we in een gebied met kale rotsen. De overheid probeert verdere erosie van de bergen tegen te gaan door aanplant van bomen. Op deze foto zie je hoe onnatuurlijk het aanzien van de bergen wordt door deze herbebossing. In Costa Rica is het project waar Maarten en Hanneke aan meewerken zó anders, gericht op herstel van verloren regenwoud met variatie in boomsoorten.

     We kwamen bizarre rotspartijen tegen

En toen volgde er een steile klim naar boven die ik alleen zigzaggend kon volbrengen, zó fijn dat die techniek me helpt. 

        En hier sta ik op het bovenste topje! 

En toen moesten deze 70 treden naar boven nog gemaakt naar een magische bergtop waar volgens de overlevering Rumi en Sjams met elkaar gefilosofeerd hebben. De auto kon daar niet komen, alle benodigde bagage en eten moest naar boven gesjouwd en toen stond er 28.2 km op de teller! Boven is een kleine pelgrims herberg met stroom, maar zonder water of toilet. 

We namen afscheid van Mehmet, de hondenfluisteraar, die morgen vertrekt naar familie en ik kreeg een mooie Turkse sjaal van de vrouwen voor mijn 'verjaardag'

We aten er met 18 man (met andere pelgrims) en toverden de ruimte nadien om in...

..... een slaapkamer voor vijf vrouwen

En nu ik mijn verslag heb gedaan, ligt de eerste vrouw al genoeglijk te snurken. Nu ik nog.