Ik vind de gedachte aan een einde in een kist in de koude grond, alleen onder een steen op een kerkhof zo'n verdrietige, eenzame gedachte, dat ik eerder tot het besluit kwam, dat cremeren beter zou zijn.
Bij een recent symposium rond terminale zorg, waar ik als hospicevrijwilliger aan mocht deelnemen, kwamen de verschillende mogelijkheden rond een uitvaart in een workshop aan bod; de natuurbegraafplaats bleef als een haakje in mijn gedachten hangen.
Al Googelend kwam ik bij natuurbegraafplaats Koningsakker terecht en dat bleek nabij Oosterbeek te zijn, waar papa en mama begraven liggen. Nu ik als single weer een 'Boter' ben en na de scheiding niet meer 'de vrouw van', voel ik me weer meer 'dochter van' en dan klinkt een einde in hun nabijheid me een mooie plek.
Toevallig kwam in een gesprek met een dierbare vriendin de natuurbegraafplaats ter sprake en bleken zij precies op díe begraafplaats een plekje te hebben gekocht én verbleven ze deze week in Arnhem.
En zo gingen we gister gedrieën op stap, wandelend vanuit Arnhem, eerst naar de begraafplaats van papa en mama, waar ik het graf poetste. Het was fijn om daar samen met hen te zijn.
Het was práchtig weer, een ideale dag voor onze missie. Het was prachtig in de bossen.
En toen kwamen we bij de natuurbegraafplaats. De eerste aanblik stelde me teleur door de open vlakte, waar ik meer bomen en struiken had verwacht. Maar er bleek ook een veld te zijn aan de bosrand met hier en daar nieuwe aangeplante jonge boompjes.
En daar was één plek in dat hele gebied géél van de Boter-bloemen! Zou dat de plek voor mij zijn? Ik zal er binnenkort een afspraak maken.
We wandelden naar Oosterbeek, lunchten in een winkelstraatje op een terras, liepen door de uiterwaarden langs de Rijn, langs het huis van mijn ouders op de Rosandeweg en weer terug naar Arnhem.
En toen een glaasje rosé in de tuin.
Wat een bijzondere, liefdevolle, blije dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten