Vanmorgen moest onze bomvolle slaapkamer weer worden terugveranderd naar huiskamer. Onze gastvrouw zette allemaal schaaltjes met feta, yoghurt, patat(!), gebakken pepers, tomaat, komkommer, jam en een stapel gebakken pannekoekachtig brood op de lage tafel én natuurlijk volop thee en wij zaten daar met z'n twaalven omheen.
De wandeling van vandaag zou volgens planning 27 km zijn, maar verliep heel anders. Eerst liepen we opnieuw (voorlopig voor de laatste keer) de bergen in en konden we nog van de weidsheid van het uitzicht en de klimpartijen(!) genieten. We slingerenden omhoog door een dennenbos en klommen toen over een helling met heerlijk geurende struikjes tijm naar boven.
In ieder gehucht is een moskee(tje), dat is een plek waar altijd een kraan en een toilet zijn. In theehuizen komen alleen mannen, er is dan ook geen damestoilet. Wij dames moeten dan naar een nabije moskee zoeken om te plassen!
In het eerste dorpje werden we gastvrij onthaald door een echtpaar om thee te komen drinken. De gastvrouw kwam naast thee ook aan met allemaal eten, fruit en koekjes, het werd een complete lunch. De dochter in Brussel werd gefacetimed om te laten zien dat er Nederlands bezoek was.
Even verderop liepen we langs een dorpsschooltje en liep het hele schoolplein uit om ons gedag te zeggen. We werden door de juffen binnen genodigd en zelfs getrakteerd op snoepjes. Met Google-translate konden we wat communiceren met de kinderen en toen moest er natuurlijk een groepsfoto gemaakt met die gekke wandelaars.
Weer even verderop kwam een man naar buiten met de vraag of hij ons een soort yoghurtdrankje aan mocht bieden, zelfgemaakt van de melk van zijn eigen koeien.
En tenslotte stopte er een Turkse man die een aantal van ons in zijn auto naar het eindpunt van de dag bracht, omdat er onweer dreigde en de rest van de route verder alleen nog langs de autoweg zou leiden. Toen deze man ons ook weer thee aanbood en ons zijn slachterij wilde laten zien, hebben we dat toch maar vriendelijk afgewimpeld!
Dat was de gastvrijheid, toen begon de frustratie met de jacht op een Turkse SIMkaart in het stadje. Het kostte ons twee uur én een bezoek aan vier telefoonwinkels voordat het eindelijk lukte. Ik zal jullie de details besparen, maar het was een tenenkrommend voorbeeld van bureaucratischetegenwslag. Maar.... ik bén er weer!
En hier proosten Ruth en ik met een glaasje Cava op onze eerste gezamenlijke hotelkamer! Die had ze speciaal uit NL meegenomen om in Turkije samen te klinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten