Dag 5: Hamam

Het was gisteravond zó onrustig in de stad, dat ik oordoppen had ingedaan, waardoor ik door de luide azan (oproep tot het gebed) uit de minaret van de naast het hotel gelegen moskee ben heengeslapen.

We ontbeten op het dakterras van het hotel met yoghurt, kersen en moerbei, die zien er uit als bramen en smaken heerlijk zoet. Hassan, de oude man en eigenaar van het hotel regelde er koffie en thee voor ons. 

Na drie heerlijke dagen ploeteren in de bergen kozen de meesten vandaag voor de optie van een rustdag met bezoek aan een Hamam.

We waren met vier vrouwen en moesten allemaal in badpak met een speciaal badmutsje. We lieten ons door de badjuffrouw fotograferen, dat was verder daarbinnen volstrekt verboden. 

In de eerste ruimte was een rond bassin met thermaal water van 42 graden; dat is zó warm, dat je net als in koud water, beetje bij beetje 'door moet komen'. Na een tijdje dobberen in het warme water, kon je in de tweede ruimte met een scrubwashandje en warm water je lichaam bewerken. Helaas was er geen masseuse vandaag, dat had ik toch ook wel willen meemaken.  

Rondom het bad kon je rusten en was de temperatuur aangenaam. Ik deed de ontspanningsoefeningen van yoga en voelde met gesloten ogen een heerlijke, milde rust met op de achtergrond de stemmen van de vrouwen in en om het bassin, de schelle geluiden verzwakt door de galm in de ruimte. Dezelfde prettige geluiden als van een schoolplein vol spelende kinderen in de verte.

De Turkse vrouwen (ook hier geen enkele westerling, we kwamen er zelfs achter dat we er al deze dagen geen één zagen, ook geen andere andere etniciteiten trouwens) waren in badpak of boerkini en hingen zonder gene in en om het water, ze schrubden elkaars rug en vrouwen wasten hun lange donkere haren met schuimende shampoo. Echt de beelden en de sfeer, zoals ik me die in een Hamam had voorgesteld. Het riep bij mij een beeld op van een illustratie uit de kinderbijbel. 

Ik kwam er zo rozig, ontspannen en voldaan weer uit, dat ik terug in het hotel lekker een dutje deed. 

Morgen weer in de benen! 

Als toegift een paar sfeerfoto's die één van de mannen uit ons ploegje maakte

Bolvadin Thermale baden

Dag 4: Gastvrijheid en frustratie, 16 km

Het sleutelwoord vandaag was gastvrijheid. 

Vanmorgen moest onze bomvolle slaapkamer weer worden terugveranderd naar huiskamer. Onze gastvrouw zette allemaal schaaltjes met feta, yoghurt, patat(!), gebakken pepers, tomaat, komkommer, jam en een stapel gebakken pannekoekachtig brood op de lage tafel én natuurlijk volop thee en wij zaten daar met z'n twaalven omheen. 

Voor vertrek poseerden Harry, Ruth en ik voor het thuisfront. Wij zijn alledrie lid van het Jacobs Genootschap Amsterdam

De wandeling van vandaag zou volgens planning 27 km zijn, maar verliep heel anders. Eerst liepen we opnieuw (voorlopig voor de laatste keer) de bergen in en konden we nog van de weidsheid van het uitzicht en de klimpartijen(!) genieten. We slingerenden omhoog door een dennenbos en klommen toen over een helling met heerlijk geurende struikjes tijm naar boven.

               Plaspauze bij een moskee

In ieder gehucht is een moskee(tje), dat is een plek waar altijd een kraan en een toilet zijn. In theehuizen komen alleen mannen, er is dan ook geen damestoilet. Wij dames moeten dan naar een nabije moskee zoeken om te plassen!

In het eerste dorpje werden we gastvrij onthaald door een echtpaar om thee te komen drinken. De gastvrouw kwam naast thee ook aan met allemaal eten, fruit en koekjes, het werd een complete lunch. De dochter in Brussel werd gefacetimed om te laten zien dat er Nederlands bezoek was. 

Even verderop liepen we langs een dorpsschooltje en liep het hele schoolplein uit om ons gedag te zeggen. We werden door de juffen binnen genodigd en zelfs getrakteerd op snoepjes. Met Google-translate konden we wat communiceren met de kinderen en toen moest er natuurlijk een groepsfoto gemaakt met die gekke wandelaars. 

Weer even verderop kwam een man naar buiten met de vraag of hij ons een soort yoghurtdrankje aan mocht bieden, zelfgemaakt van de melk van zijn eigen koeien. 

En tenslotte stopte er een Turkse man die een aantal van ons in zijn auto naar het eindpunt van de dag bracht, omdat er onweer dreigde en de rest van de route verder alleen nog langs de autoweg zou leiden. Toen deze man ons ook weer thee aanbood en ons zijn slachterij wilde laten zien, hebben we dat toch maar vriendelijk afgewimpeld! 

Dat was de gastvrijheid, toen begon de frustratie met de jacht op een Turkse SIMkaart in het stadje. Het kostte ons twee uur én een bezoek aan vier telefoonwinkels voordat het eindelijk lukte. Ik zal jullie de details besparen, maar het was een tenenkrommend voorbeeld van bureaucratischetegenwslag. Maar.... ik bén er weer! 

En hier proosten Ruth en ik met een glaasje Cava op onze eerste gezamenlijke hotelkamer! Die had ze speciaal uit NL meegenomen om in Turkije samen te klinken. 

Nóg meer bergen: 12.2 km

Ondanks het feit dat onze tentjes nu een paar honderd meter lager stonden, bleek de nacht opnieuw bar koud.

Gisteravond hoorden en zagen we een kerkuiltje en vanmorgen zat ie er weer. Hij hield ons nauwlettend in de gaten. Op het grasveldje zaten overal gaatjes in de grond, het bleken muizenholletjes, want af en toe zagen we er één tevoorschijn komen. Waarschijnlijk zat het uiltje te wachten tot wij weg waren, zodat hij weer op jacht kon.

Ik had vandaag mijn Sufitrail-tenue aan: T shirt, haarband en fluitje en kijk het gehaakte sufi-poppetje, gemaakt door een enthousiaste deelneemster

We vertrokken na de 'schriftlezing' (of is dat  oneerbiedig)

Één van de gedachten van de Sufi's is blijf bij jezelf, kijk naar de ander en oordeel niet. Nu merk ik weer hoe snel ik wél een eerste indruk en een oordeel over anderen heb. Ik zou na deze eerste drie dagen al een kernachtige beschrijving van de zéér verschillende deelnemers kunnen geven, maar ik ben bang dat eventuele meelezers zich direct zullen herkennen, dus dat bewaar ik voor intimi 😉

                Een steenmannetje

We hadden een stralende dag én een korte dagafstand (om de inspanningen van gister te compenseren) en ook nog een prachtige klim omhoog met uitzicht op een bijzondere rotspartij die steeds dichterbij kwam en steeds imposanter werd. 

Onderweg komen we af en toe een waterbron met bassins voor de beesten 

We gingen om de beurt op de foto als krachtpatser, een toekomstig 'Pisa-momentje' op de Sufitrail

Het tweede deel van de tocht loopt over een saaie (auto)weg naar beneden. Omdat de rail nog steeds wordt veranderd en aangepast, liepen we nu over een alternatieve route, die slingerend 'in the wild' de berg af ging. Veel leuker! 

In het stadje aangekomen streken we neer op het terras van een theehuis met louter mannen. We werden door iedereen bekeken en begroet, ook lopend door de straten werd door iedere voorbijgaande vriendelijk gezwaaid; we zijn hier echt bezienswaardigheden. 

Er werd voor iedereen thee gebracht en wij stalden al onze etenswaren uit op tafel om te lunchen, en dat werd niet gek gevonden. 

Nadien wandelden we naar een familie die in de laatste jaren vrienden van Sedat en Iris zijn geworden. Nu ze een nieuw huis hebben, werd de hele groep uitgenodigd bij hen thuis te overnachten. 

Om de beurt in de badkamer, de was mocht in de wasmachine en de vrouw des huizes bereidde met hulp van haar dochter en uitgebreide avondmaaltijd. Natuurlijk met meerdere thee rondes na afloop. 

Er werd nog gedichten gelezen van Rumi en de invloed van Shams, waarna nog een  gesprek volgde over onze ervaringen tot nu toe. Het is een groep, waarin ieder voldoende ruimte en respect moet kunnen krijgen, dat gaat vast lukken. 

       Met vier vrouwen op één kamer

PS Al vier dagen louter thee, hier geen biertje na de inspanning!