Zondag kreeg ik koude rillingen en koorts. En toen kwam de hele cascade van het ziek zijn weer over me heen, want wat voel je je dan alleen. En ook al loop ik inmiddels tegen de zeventig, in ziekte en ellende ben ik van binnen nog steeds dat kleine meisje dat getroost en gekoesterd wil worden. Zoals vroeger door mama met een natte zakdoek om je nek, met daaromheen een warme sjaal om te 'broeien' (een techniek van onze homeopathische huisarts) en een bedje op de bank. Iemand die zich om je bekommert, lieve dingen zegt en je zorgjes wegstrijkt.
Onderbuurvrouw Marian kwam precies op het goede moment in beeld en schoot meteen in de zorgrol. Ze deed wat boodschapjes, kookte een pannetje kippensoep en gaf lieve aandacht.
Ik zette een dikke streep door alle afspraken van deze week en gaf me er aan over.
Vanmorgen was de koorts gezakt, verschoonde ik mijn bed, dronk mijn eerste kop koffie in dagen, gooide die er een kwartier later weer uit en kroop toen in schone pyama weer in mijn warme holletje.
Ik ben er nog even niet, maar er is nog soep. Komt goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten