Ik had vanmorgen gehoopt, dat met de krachtige massage van gisteravond de klachten in mijn arm ook verdwenen waren, maar dat was helaas niet zo.
De broers en ik waren vaak verbaasd wat onze ouders bezielde als ze op reis gingen. Het waren meestal individuele rondreizen, vaak met een bevriend echtpaar en huurauto, waarbij ze voortdurend andere plekken bezochten en steeds met koffers aan het slepen waren. Nu doe ik het zélf ook. Vermoeiend, maar, je zíet wel wat!
Het zou interessant zijn om als psycholoog de groepsdynamiek te observeren gedurende zo'n reis.
De eerste dagen van kennismaken is er een scheiding tussen de extraverte en introverte personen en worden oppervlakkiger details gedeeld. Bij de vrouwen ontstaan er vervolgens her en der meer persoonlijke gesprekken. Ik heb in deze setting de mogelijkheid om het gedrag van de mannen onderling van dichtbij te bekijken, met man en gezin zag ik dat nooit. Ze vertonen (heel stereotype) haantjes gedrag, ze vertellen elkaar sterke (reis)verhalen, praten over auto's, oldtimers, treinen en de sportschool en maken flauwe grappen.
De groep als geheel is best sociaal en probeert iedereen erbij te houden. Ik was even bang dat ze zich tegen mij zou keren door mijn 'eigen-kamer-privilege', maar dat gevaar lijkt geweken. Nú ontstaat er wat onderling gemopper en geroddel over het gedrag van de reisleider, keert de groep zich een beetje mokkend tegen hem en heeft men het een beetje gehad met zijn opgeblazen ego. Ik luister en mopper mee, blij dat ik nu 'veilig' ben.
En nog iets, ik ben bang dat ik sjans heb met de gepensioneerde weduwnaar (met korte broek witte sokken en dito kuiten, dat werk). Ik heb hem eerste dagen wat geplaagd en ik ben bang dat hij dat heeft aangezien voor flirten. De enige aantrekkelijke man bleek, toen ik hem op slippers zag, kalknagels aan zijn voeten te hebben, zodat de charme al snel was vervlogen. Gelukkig heb ik geen behoefte aan een nieuwe liefde! Geen denken aan!
Het ziet er wel naar uit dat er een romance ontstaat tussen twee veertigers; is zo'n singlereis dan tóch een huwelijksmarkt?
We begonnen de dag met een gebouwen complex met graftombe van keizer zus-en-me-zo, die zijn graf wilde hebben op een verborgen plek in het oerwoud. Die is niet verborgen genoeg gebleken, het gebied vormt nu en idyllische plek voor ons toeristen om over rond te dwalen.
De eerste dagen van kennismaken is er een scheiding tussen de extraverte en introverte personen en worden oppervlakkiger details gedeeld. Bij de vrouwen ontstaan er vervolgens her en der meer persoonlijke gesprekken. Ik heb in deze setting de mogelijkheid om het gedrag van de mannen onderling van dichtbij te bekijken, met man en gezin zag ik dat nooit. Ze vertonen (heel stereotype) haantjes gedrag, ze vertellen elkaar sterke (reis)verhalen, praten over auto's, oldtimers, treinen en de sportschool en maken flauwe grappen.
De groep als geheel is best sociaal en probeert iedereen erbij te houden. Ik was even bang dat ze zich tegen mij zou keren door mijn 'eigen-kamer-privilege', maar dat gevaar lijkt geweken. Nú ontstaat er wat onderling gemopper en geroddel over het gedrag van de reisleider, keert de groep zich een beetje mokkend tegen hem en heeft men het een beetje gehad met zijn opgeblazen ego. Ik luister en mopper mee, blij dat ik nu 'veilig' ben.
En nog iets, ik ben bang dat ik sjans heb met de gepensioneerde weduwnaar (met korte broek witte sokken en dito kuiten, dat werk). Ik heb hem eerste dagen wat geplaagd en ik ben bang dat hij dat heeft aangezien voor flirten. De enige aantrekkelijke man bleek, toen ik hem op slippers zag, kalknagels aan zijn voeten te hebben, zodat de charme al snel was vervlogen. Gelukkig heb ik geen behoefte aan een nieuwe liefde! Geen denken aan!
Het ziet er wel naar uit dat er een romance ontstaat tussen twee veertigers; is zo'n singlereis dan tóch een huwelijksmarkt?
We begonnen de dag met een gebouwen complex met graftombe van keizer zus-en-me-zo, die zijn graf wilde hebben op een verborgen plek in het oerwoud. Die is niet verborgen genoeg gebleken, het gebied vormt nu en idyllische plek voor ons toeristen om over rond te dwalen.
Vandaag reden we wéér 120 km verder naar het zuiden over een pas, die de klimaatgrens vormt tussen Noord en Zuid, nu zitten we verder in een tropisch klimaat; het was 35 graden.
De bus had het zwaar, ging kreunend de berg op en kreeg een kokende motor. Langs de weg zagen we opvallend veel altaartjes aan de dalzijde, als teken van verongelukte reizigers. We bereikten gelukkig ongeschonden de overkant
Het lijkt of we ook een culinaire grens zijn overgegaan, de eerste lunch aan deze zijde was héérlijk. Vers, kleurig, verfijnd, gevarieerd en héél smaakvol. De afgelopen week was wat flauw en saai in vergelijking met wat me nu aten.
We maakten een wandeltocht door de oude, autovrije binnenstad. Het was één groot netwerk van toeristenstraatjes, maar op één of andere manier niet vervelend maar juist heel gezellig en ontspannen met vibes zoals ik me die op Ibiza voorstel.
Hoi An staat bekend om zijn kleermakers. Samen met een paar anderen dacht ik, die eens gek. Wanneer laat je nu ooit een jurk voor jezelf maken? Ik koos een model, en stof (rood linnen) en werd van alle kanten opgemeten. Morgen is de eerste doorpas! Hoe leuk is dát!
We dronken een biertje (het bleek happy hour, dus we kregen er twee!)
Aan de rivier is het een rituele handeling om een gekleurd papieren bakje met een kaarsje te lopen en deze na zonsondergang op het water te laten drijven; je mag dan een wens doen.
We hadden een heerlijke avondmaaltijd en dronken op straat nog een cocktail (ik ben de naam vergeten, maar er zat tequilla in).
Ik geniet me te pletter!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten