Na haar overlijden, nu twee en een half jaar geleden, wilden we tóch een moment van gezamenlijkheid houden.
Vorig jaar maakten we een wandel tweedaagse en dat beviel zó goed, dat we dat nu wéér doen.
Gerard zocht een paar trajecten van het Veluwe Zwerfpad uit, regelde een overnachting en de weergoden zorgden voor een heldere dag met zonneschijn.
Voor we op stap gingen, dronken we koffie met taartjes bij de lokale bakker in Vaassen.
Gerard, Roeland en ik zijn gewend om dagtochten te lopen, maar Ewout niet, hij is meer van de racefiets. Vorig jaar eindigde de eerste dag voor hem met flinke blaren, die ik voor dag twee beplakte met blarenpleisters. Hij liep de tocht uit, maar niet van harte.
Dit jaar was ík de klos, met als verschil dat ik dag één al begón met twee flinke blaren, niet van het lopen, maar van een recente behandeling van twee hardnekkige wratjes onder mijn voet. Ik voelde me als de kleine zeemeermin, die in ruil voor benen in plaats van haar vissenstaart bij iedere stap die ze nam het gevoel had of haar voeten met messen werden doorstoken. En dat 24.5 km lang!
De route begon direct vanaf het begin al over een fotogeniek pad tussen het water door, langs het kasteel van Maarten van Rossum (niet die van nu, maar van vroeger),
....een watermolen en de rest van de dag liepen we door bos en hei.
Ik was verrast door de enorme uitgestrektheid van het natuurgebied en de rust, zelfs op één van de eerste zonnige zaterdagen.
We aten op het zachte mos onze bammetjes
Aan het eind van de middag veranderde het licht en koelde het af. Toen we een heuveltje op klommen, kregen we dit uitzicht, waar we met verbazing en bewondering naar keken. Ook al wist ik dat ik het moment niet zou kunnen vangen, schoot ik tóch een plaatje en inderdaad, het geeft bij lange na niet weer wat we zagen.
De teller eindigde bij aankomst in Elspeet op 24.5 km, geen slecht resultaat voor een ongeoefende loper en een wandelaar met twee fikse blaren!
De flinke 'gouden vaas' als beloning maakte alles goed.
Na de heerlijke warme douche in het hotel zaten we van zeven tot kwart voor elf te eten en te praten in het restaurant hier beneden.
Ik lig nu in een King size 2 persoonsbed, terwijl Roeland op de entresol al in een eenpersoonsbedje ligt te snurken.
Welterusten, morgen verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten