Rapportcijfer 8.5

Op 1 oktober vier ik mijn 3e stamcel verjaardag, toen begon mijn nieuwe leven. De kanker werd uit mijn systeem gewist en ik begon opnieuw met stamcellen van een gezonde donor. Ik ben die periode goed doorgekomen en ontwikkelde nadien geen afstoting of chronische complicaties. 

Vandaag moest ik voor een aantal onderzoeken naar het ziekenhuis en had ik een gesprek met de stamcelverpleegkundige. In de loop van de afgelopen jaren heb ik al een aantal malen een uitgebreide 'kwaliteit van leven'-enquête ingevuld, zo ook pas nog. 

Bij de bespreking van hoe het met me gaat en ik had werkelijk op alles een positief antwoord. Behalve de scheidingsperikelen (die niet eens zo groot zijn, meer 'gedoe') gaat het me op alle vlakken voor de wind: al drie jaar ziektevrij, een gelukkig en vrij leven met lieve familie en leuke vriendinnen, zinvol en leuk (kan je dat zeggen?) werk in het hospice (ik ga er nóóit met tegenzin naartoe), een leuke woning, geen financiële problemen, theater-, film- en concertbezoeken,  wandeltochten en spannende reizen en vooral: een goede conditie. 

Nu in dit consultgesprek alles langs kwam en besproken werd met de verpleegkundige die gewend is aan alle sores waar veel stamcel patiënten mee moeten dealen, realiseerde ik me eens te meer wat een zondagskind ik ben. 

En zo voel ik me ook echt! 

Zij kon uit alle antwoorden die ik op de vragen uit de enquête had gegeven een rapportcijfer destilleren, het was een 8.4. De eindscore die ik zelf pas bij het invullen voor mijn leven moest geven was een 8.5

Topscore toch? Heel blij mee! 

Grote Rivierenpad, etappe 6: 20 km

Ik ben deze weken, tussen de vakanties door, druk met van alles en nog wat en als rode draad (zeg maar prikkeldraad) loopt daar een moeizame start van scheidingsperikelen doorheen. 

Deze week had ik regelmatig app-contact met Cecilia, die zondag vrij impulsief haar spullen in een rugzak propte en een time out nam door af te reizen naar Hoek van Holland en daarvandaan een week is gaan lopen op het Grote Rivierenpad.

Toen ik woensdagavond telefonisch mijn nood bij haar klaagde, kwam ze met het voorstel om een dagje mee te komen lopen op de route. Ik zette een streep door mijn planning en reed gister naar Krimpen aan de Lek.

En dat was een goede zet. Na een nacht van malen en tobben gebeurde het: binnen een kwartiertje voortstappend in het groen kwam ik weer helemaal terug bij mezelf. Ik voelde hoe ik vanuit mijn hoofd terug in mijzelf 'zakte' met de kern in buik en benen. Als ik dit zo opschrijf, begrijp ik dat als je als lezer denkt: waar heeft die vrouw het over? 

Als je bedenkt dat ik tegenwoordig met droge ogen in een yogales meedoe aan een ademhalingsoefening, waarbij je afwisselend inademt door je ene neusgat en uitademt door de ander om 'de diagonale hersenhelften te koelen' (serieus!!), dan begrijp je misschien dat ik zulke veranderingen in lichaam en geest kan meemaken. 

We passeerden hele velden vol springbalsemien, waarvan ik toch zeker meende te weten, dat die volop groeit in de zomer. Internet vertelt me nu dat de bloei voortzet tot in september. Het was de enige bloeier die nog kleur gaf tussen al het groen. 

Halverwege de route werden we onverbiddelijk tegengehouden door dit bord én een verkeersregelaar, die ons verzekerde dat we zelfs als wandelaar de grondwerken verderop niet zouden kunnen passeren. Met een auto rijd je dan even om, voor ons was het een begin van een urenlange worsteling met ons navigatie programma. Om de provinciale autoweg te mijden, probeerden we paden te vinden door de weilanden, maar door de enorme hoeveelheid slootjes bleek het nog een hele opgave om doorgangen te vinden, zonder natte voeten te krijgen.  

                       Wat een water! 

We baanden ons op avontuurlijke wijze een weg door de weilanden, we klommen over hekken, passeerden hier en daar een bruggetje, we meanderden met doodsverachting tussen de koeien door en bereikten met een trekpontje de Lekdijk.

En zo liepen we tóch nog een stuk langs 'een Grote Rivier' met zware vrachtschepen, een dijk, laagliggende dijkhuizen en boerderijen met moestuinen, boomgaarden, weitjes met schaapjes en geiten.

In Bergambacht aten we wat op een terras, waarna ik afscheid nam en met de bus naar mijn geparkeerde auto in Krimpen aan de Lek terugreisde en Cecilia door ging naar haar overnachtingsverblijf bij Vrienden op de Fiets.

Ik kan er weer even tegenaan!

En nóg een concert

Gister was ik wéér in het Concertgebouw. 

Een poosje terug kwam dit Zondagochtend Concert langs (ja, opnieuw op Facebook, lang leve de Cookies!) met aria's en instrumentele gedeelten uit Italiaanse opera's. 

Ik kocht twee tickets en vroeg Marja mee.

We ontmoetten elkaar om half tien in het ochtendzonnetje bij de ingang en schoven eerst aan in de rij voor de Spiegelzaal waar een gevarieerd voorprogramma was met radio 4 opname.

Het concert in de Grote Zaal was prachtig! De sopraan Pretty Yende zong de sterren van de hemel met aria's uit opera's van Rossini, Donizetti, Verdi en Puccini. Niet te geloven hoe krachtig haar stem de hele concertzaal vulde en hoe hoog en zuiver haar uithalen waren. 

Ik moest denken aan de uithalen van Bianca Castafiore, die de barsten in de ruiten zong in de boeken van Kuifje (maar dat is denk ik oneerbiedig, want die zong geloof ik héél vals!)

Marja deed me na afloop een lunch cadeau op een zonnig terrasje in de Pijp. Ik moest mijn broodje delen met een zwerm wespen. Marja adviseerde me ze niet weg te jagen, maar ze een paar hapjes te gunnen, waarna ze vanzelf wel weg zouden wegvliegen. Op de uitvergrote foto zie je dat ze inderdaad écht een stukje wegknabbelen!

Ik ben mijn levenlang panisch bang geweest voor wespen. Mijn verjaardag in augustus werd vaak buiten in de tuin gevierd; ik zat dan als jarige vaak angstig binnen, gevlucht voor de wespen op de taart en limonade. 

Op mijn verjaardag stond de poffertjes kraam in Haarlem en dan aten we er poffertjes met poedersuiker, ook daar was wespengevaar.

Met het stijgen van de jaren is de angst steeds verder afgenomen en verjaag ik ze met langzame armbewegingen en vandaag was ik zelfs zo dapper dat ik koelbloedig bleef zitten toen ze van mijn broodje mee aten!

Dat maakt de nazomer een stuk rustiger! 

Concertgebouw

Ik word door mijn broers in de watten gelegd. Na een excursie naar Tiengemeten met Roeland en Marga was ik nu door Gerard uitgenodigd voor een openbare repetitie in het Concertgebouw. Als 'Vriend van het Concertgebouw' kan hij voor zo'n event tickets kopen. 

Mijn wekker stond om 6.45 uur, de nacht bleek op dat tijdstip nog niet eens helemaal verdwenen te zijn! Dat wordt weer wennen, al het donker dat ons te wachten staat in de komende maanden. 

Ik mengde me in het drukke verkeer van de ochtendspits, ik worstelde me de volle Sprinter naar Amsterdam in en werd vóór het Concertgebouw de tram uit gestuwd om vervolgens in de stroom bevoorrechte bejaarden te worden opgenomen, die op een doordeweekse werkdag de luxe hadden op het rode pluche in de prachtige Grote Zaal neer te strijken.

Het orkest werd gedirigeerd door de Finse Klaus Mäkelä, een jonge vent van 27 jaar, die nu nog werkt in Oslo en Parijs en in 2027(!) als vaste dirigent naar Amsterdam komt. 

Vanmorgen was de laatste repetitie voor de uitvoering van vanavond en morgenavond. De orkestleden, de dirigent en de concertpianiste waren nog niet in stemmig zwart gekleed, maar droegen spijkerbroeken en hun gewone kloffie. 

We werden getrakteerd op vier stukken: twee van Debussy en twee pianoconcerten van Ravel, beide Franse componisten uit begin vorige eeuw. 

Één van de pianoconcerten werd door Ravel speciaal geschreven voor een destijds gevierde pianist, die zijn rechterarm verloor in de Eerste Wereldoorlog: geheel linkshandig dus een zo wordt het hedentendage nog steeds uitgevoerd. 

Formidabel hoe de pianiste met die ene hand op het toetsenbord toch hoog en laag wist te bereiken, terwijl haar rechterarm ongebruikt werkeloos langs haar lichaam hing.

De stukken werden eerst in zijn geheel gespeeld, waarna de dirigent nog gerichte aanwijzingen gaf en die delen aangepast herhaald werden. Leuk om eens mee te maken. 

En, het was prachtig! 

We lunchten na afloop in een restaurantje op het Roelof Hartplein.

En, als laatste verjaarscadeau, heb ik nog een foto workshop tegoed met broer Ewout.

Fietstochtje naar Utrecht

Vanmorgen werd ik nog vóór de wekker wakker door een geluid, dat ik al een tijd niet gehoord had: stromende regen. Ons was door het acht uur Journaal toch écht een laatste zomerse dag beloofd! Maar het werd de eerste grijze herfstdag. 

En hoewel Buienradar al bij herhaling bewees het zéker niet altijd bij het rechte eind te hebben, putte ik tóch moed uit het plaatje, waarop de regenbui naar het noorden overtrok en een verder droge dag liet zien. 

En dat kwam me goed uit, want ik had gepland om op de fiets naar Hannah in Utrecht te fietsen om haar nieuwe tijdelijke onderkomen te bekijken. 

Toen het om half 11 inderdaad niet meer bleek te regenen, stapte ik op mijn fiets met een zelf uitgezette fietsknooppunten route op mijn telefoontje.

Ik fietste heen via Harmelen en Vleuten en terug door de Meern en Harmelen en..... ik bleef droog. 

Bovenstaand dilemma uit de Volkskrant Magazine van dit weekend had van Hannah kunnen zijn (al draait ze al wat langer mee). Alle goed bedoelde raad, die in de rubriek door lezers werd gegeven, had zij zelf ook al wel bedacht. Ze besloot uiteindelijk het onderwijs te verlaten en heeft nu een baan in het Beatrix theater, die haar past als een handschoen. 

Heerlijk om de ontspanning te zien, die ze nu uitstraalt. 

Ze kon alle stress van het vinden van een tijdelijke woning én de bijbehorende verhuizing van vorige week nu weer goed aan. In de komende maanden wordt haar eigen onderkomen door de nieuwe huisbaas gemoderniseerd en verduurzaamd. 

Kind blij, moeder blij!

Tuinieren

Ik sliep vannacht als een prinses! Bij Agnes had het logeerbed een top matras en dat voelde zó luxe, dát wilde ik ook. Gister werd mijn top matras bezorgd en toen ik mijn bed instapte, had ik het gevoel in een chique hotelbed te slapen. 

Na een laatste ontspannende buiten-yoga (het weer liet het nog toe) reed ik naar Utrecht om Suus een dagje te helpen in de tuin. 

Ze is vorige week als een dolle tekeer gegaan in haar voortuin. Ze snoeide de waarschijnlijk 50 jaar oude, uit zijn krachten gegroeide rododendronstruik rigoureus terug en ook van de drie meter hoge forsythia bleef weinig over. Ze heeft met een gehuurd busje twee maal naar de stort moeten rijden om alle takken kwijt te raken. 

Vandaag zijn we samen flink bezig geweest. De magnolia, die ze voor haar verjaardag kreeg, heeft een plaats gekregen, we verplaatsten (op hoop van zegen) een paar struiken en sloopten een gammele heg met de buren.

En toen moesten de gedateerde, betonnen 'sierstenen' er aan geloven én lichtten we de loodzware, gewassen grindtegels. 

We kochten tien zakken met boomschors, waar we een plaatsje mee maakten en tot slot deden we een drankje in het avondzonnetje.

Ik vind het superleuk om te helpen en te zien hoe ze daar langzaamaan hun huisje steeds meer eigen maken. Én ik vind het heerlijk, dat ík die fase voorbij ben.

Ik waste thuis mijn zwart geworden voeten schoon en genoot voldaan van mijn (alcoholvrije!) biertje. 

Citaat

Soms hoor of lees je iets, wat precies van toepassing is op je eigen leven.

De slotwoorden van de eerste aflevering van seizoen 5 van Oogappels op de NPO

luidden:

"En soms komt er een groot afscheid op je pad, een ingewikkeld en ongewild afscheid en dat kan ontzettend pijnlijk zijn. Maar, als het dan toch moet, als het onvermijdelijk is, doe het dan. Hak de knoop door en knip jezelf los, gá en laat elkaar gaan. 

Het leven is te kort om te blijven hangen in iets dat eigenlijk voorbij is. 

En soms is afscheid nemen en loslaten het beste wat je doen kan"

En die woorden kwamen binnen. Ik zit er middenin. 

Einde Kuuroord Horni Brusnice

Wat een heerlijke week is dit geweest bij Agnes en Larry in Horni Brusnice!

De dagen regen zich aaneen, vol rust en kleine geneugten. 

We hebben vier dagen wandelingen van ca 10 km door de bossen gemaakt. 

Ik ben van de uitgezette wandelingen en navigatie op mijn telefoon; ik ga geen pad in als het niet op Maps.me staat. Agnes doet het anders, ik noem het 'intuïtief wandelen', hélémáál op het gevoel. Wel avontuurlijk, maar meestal eindigend in of the road acties dwars door weilanden, bos of stekelig struikgewas. Maar, we kwamen steeds veilig thuis. 

Zo zien de traditionele huizen er hier uit. Ik vind ze mooi, maar van binnen zijn ze wel donker.

We reden een dag naar een stadje waar een wekelijkse markt was. Vroeg op! Om half negen (😉) al op stap! 

De middag brachten we winkelend door. Als Agnes een winkel in gaat, wordt alles bekeken, betast en gekeurd. Tijdrovend, maar ach, het is vakantie! 

Nog één van de kleine geneugten: de was ophangen, lekker buiten in het zonnetje. Wat dat betreft ben ik een echte huisvrouw, de aanblik van een wapperend wasje in de zon maakt me blij. 

In de avonden breide ik deze een wintertrui voor Abel (want de Costaricanen komen met kerst!)

Verder zwommen we deze dagen in het zwembad, lagen we op ligbedden en lieten we ons koesteren door de warme zon.

Gisteravond een afscheidsfeest maaltijd in het lokale restaurant.

Ik kwam zonder paspoortcontrole de bus in een werd uitgezwaaid door Agnes.

Tussenstop in Dresden. Wat nu? Alcoholvrij bier? Annemiek? Inderdaad, even een alcoholvrije periode. 

Ik genoot van deze rustig kabbelende week, maar zou toch niet met ze willen ruilen. Ieder zijn ding! 

En nu weer naar huis en bidden dat de pot met bramenjam deze keer onbeschadigd de overtocht overleeft! 

"Zomerhuis met zwembad"

Nadat we de ochtend in een bejaardentempo hadden doorgebracht, gingen we tegen twaalven(!) welgemoed op pad voor onze dagelijkse portie beweging.

We liepen vanuit huis een wandeling die Agnes eerder had gemaakt, maar we bleken ergens een verkeerde afslag te hebben genomen, het pad hield op en we liepen ons vast in de bosjes en kniehoog gras. Met behulp van Maps.me doolden we een tijdje dwars door de wildernis in de richting van de bewoonde wereld. 

Onderweg zagen we een groepje reeën verschrikt opkijken, een konijn schoot enkele meters van ons vandaan uit het hoge gras en ook een reetje sprong uit de bosjes.

Terug op hun domein brachten we de middag door met zwemmen en zonnen op het nabije terras. 

Écht vakantie! 

En inderdaad, zo'n plek met rust, ruimte, heuvels en bossen, dát vind je bij ons in Nederland niet. 

Op zo'n moment begrijp ik hun keuze om hier te wonen wel.