Vrienden op de Fiets

Kijk nu wat een toeval: vandaag in de krant! 

Kustroute: Anna Paulowna- Den Oever, 24.2 km

De meest spectaculaire foto's van vandaag krijgen jullie niet te zien, omdat ik ze niet heb kunnen maken. We werden plots overvallen door een aanval van onweer, van achteren. De eerste druppels vielen gelijktijdig met heftige rukwinden; het zou vast mooie plaatjes hebben opgeleverd van twee vrouwen met rugzak die in hevig gevecht kwamen met hun klapperende poncho's, ondertussen drijfnat wordend van de helse bui die zich over hen uitstortte.

                        Ná de eerste bui

Ik voelde na enkele seconden het water langs mijn blote benen zó mijn sokken in stromen, zodat ik binnen de kortste keren bij iedere stap het water tussen mijn tenen voelde soppen. Oh gruwel!

Op advies van onze gastvrouw pasten we de route iets aan en liepen we over de Amsteldiepdijk of de 'kleine afsluitdijk', een 2675 meter lange dijk, die in 1924 als eerste deel van de Zuiderzeewerken zorgde dat Wieringen geen eiland meer was. 

We zagen er weinig van, want we mochten niet over de hoge dijk lopen, maar moesten de ventweg van de autoweg volgen. Niet zo spectaculair! 

De luchten bleven dreigend met nu en dan een bui

Op dag 3 waagden we ons uiteindelijk tóch aan een appeltaart, die op deze lokatie als 'de beste' bekend zou staan. Helaas, tóch een punt uit de diepvries. 

Na langdurig wandelen over asfalt bereikten we tóch nog een mooi stukje natuur. We liepen over de Molgerdijk met links de Waddenzee. 

We eindigden de route in Den Oever, het begin van de Afsluitdijk.

De eerste dag was verreweg de mooiste, de tweede en derde dag waren saaier, weinig variatie in de omgeving. Ik denk dat het mooier was geweest als we de kustlijn waren blijven volgen naar Den Helder.

Doe maar niet dus. 

Kustroute, Callantsoog - Anna Paulowna: 19 km

Ik werd wakker van het gekletter van de regen en het loeien van de wind, stortregen!

Ik houd lang een optimistische blik, maar met de helse regen buiten en met de voorspelling van Buienradar móest ik wel erkennen dat het een natte dag ging worden. 

Maar eerst ontbijt!

Wat we tekort kwamen aan ruimte op ons slaapkamertje werd goed gemaakt met een overdadig ontbijt, er stond zóveel lekkers op tafel dat het moeilijk kiezen was. 

We vertrokken met poncho's en vanaf het moment dat erbuiten kwamen was het droog!

Met het donkere weer en de eikeltjes aan de bomen kwam de herfst ineens een flinke stap dichterbij. 

De poncho ging de hele dag aan en uit, kijk wat een dreigende luchten.

Tijdens de lunch,  uit de wind aan de grasdijk waar we overheen liepen, hadden we zelfs even zon.

We kwamen onderweg in een triatlon terecht. 

De route van vandaag was een stuk saaier, zeker in contrast met de prachtige dag gister. We liepen regelmatig over de weg, een heel stuk over een lange grasdijk met zicht op weilanden en windmolens aan de horizon en langs een industriegebiedje, best jammer.

Eenmaal aangekomen in Anna Paulowna streken we neer op een terras (waarna het direct weer begon te regenen!) en lieten we water, bier en bitterballen aanrukken.

We doorkruisten het dorp door een foutje in mijn navigatie en belden aan bij ons overnachtingsadres en ook hier ging het niet goed. De dame had mijn reservering niet genoteerd en de kamer bleek aan anderen verhuurd te zijn! 

Ik denk dat het voor Agnes eens maar nooit weer zal zijn met Vrienden op de Fiets! 

Gelukkig kon de gastvrouw ons bij een ander adres onderbrengen, ze bracht ons er zelfs heen. 

We hebben vannacht een prima plek om te slapen, heerlijke bedden, een brandschone douche en zijn weer helemaal tevreden! 

Nu gaan we een maaltijd scoren! 

Kustpad Schoorl - Callantsoog: 24.5 km

De dag begon helemaal verkeerd! 

Toen ik mijn gordijn openschoof: dikke mist! En op station Utrecht stapte ik in een bomvolle trein en stond ik tot Amsterdam te wankelen in het gangpad.

Het viel al snel op dat er voornamelijk mannelijke reizigers in de trein zaten, niet in kantoorpak maar met T-shirts met Red Bull opdruk. In Amsterdam verlieten ze massaal de trein om in file naar spoor 2 te marcheren: formule 1 fans op weg naar 'onze' Max in Zandvoort! 

In Alkmaar trof ik Agnes, mijn wandelmaatje voor deze dagen. Haar man bracht ons met de auto naar de Klimduin in Schoorl. 

Eerder liep ik een paar dagen over het LAW Kustpad van Schoorl naar Zandvoort, nu lopen we in drie dagen naar den Oever, aan het begin van de Afsluitdijk.

Agnes heeft een visuele beperking. Vier jaar geleden zocht zij een buddy om met haar mee de Camino Portugés te lopen; die liepen we toen met een klein groepje. We lopen met een sportlint tussen ons in en ik wijs haar bijtijds op obstakels onderweg. 

        Op deze foto's zie je de bloeiende hei

De Kustroute loopt niet alleen langs zee, het duurde zelfs úren voordat we de zee zagen! 

De wandeling was heel afwisselend en liep door bos, langs heide en een lang kanaal met bootjes en over een slingerende grasdijk naar de Hondsbossche zeewering. We liepen verder noordwaarts naar Petten en passeerden de kerncentrale, dat gaf net zo'n unheimisch gevoel als toen ik eerder Tata-steel passeerde, zo ongepast in die natuurlijke omgeving! 

                         En toen....de zee!

 De laatste 5 km liep over het strand en eindigde bij een strandtent met een biertje. 

We navigeerden met de telefoon naar ons Vrienden-op-de-fiets-adres. Het is altijd afwachten in wat voor setting je terecht komt, dat varieert van een voormalige jongenskamer in een rijtjeshuis tot een eigen etage in een villa. Agnes was nog niet bekend met dit concept en dan zal je net zien dat het tegenviel! 

We kregen dit kamertje voor ons tweeën, meer een berghok dan een logeerkamer. Je kunt er je kont niet keren, er is geen plek voor onze spulletjes, er zijn twee smalle matrasjes strak naast elkaar en ik moest over haar bed heen klimmen om te gaan liggen. 

Afwachten wat ze voor ontbijtje maken.....

Wandelweekend

Vandaag kreeg ik de kans om vast in vorm te komen voor het komend wandelweekend. 

De dag begon met de eerste gymles na de zomervakantie. Ik moet er nog steeds aan wennen dat ik nu deel uitmaak van een groep 60+ dames met grijze koppies, maar ik moet erkennen dat de oefeningen goed aansluiten bij de mate van soepelheid en spierkracht die ik nu heb. 

We worden door juf Truus aangespoord met: "kom op meiden", dan voel ik me écht een oude taart!

Ik ben nu ook officieel aan de groeps app toegevoegd (die náám!)

Ik spoedde me na afloop naar de tuin van Marja en Simone op tuinpark Ons Buiten  bij Amsterdam.

We liepen een stuk van de route 'Buiten de binnenstad van Amsterdam'.

Het is verrassend hoeveel groene plekken er zijn zo dicht bij de stad. Kijk dit charmante trekpontje; het werkte verrassend veel soepeler dan de pontjes bij ons in het Groene Hart, waar je langdurig staat te slingeren aan zo'n zwaar draaiwiel en tergend traag in beweging komt! 

We startten de wandeling met regen, maar konden de poncho's na een half uur gelukkig weer af doen. 

Marja toverde een Italiaanse lunch op tafel, gebruik makend van een Volkskrant recept van Yvette van Boven. Ik vergat een foto te maken van wat ze op tafel zette, maar het deed niet onder van het origineel op dit plaatje. 

Ik genoot van de gezellige, gezamenlijke, zomerse maaltijd buiten in de tuin (en herinnerde me dat moeder Lies het ook altijd zo fijn vond als ze bij ons aan kon schuiven en niet zelf aan de kook hoefde, ik zit nu immers ook meestal alleen met mezelf aan tafel).

Dit was alvast een aanloopje naar het vervolg van de Kustroute dit weekend. 

Morgen meer. 

Recensies

Ik ben de laatste weken meerdere keren op de dinsdagavond naar onze lokale bioscoop gefietst, dan draait er steeds een filmhuis-film.

Vorige week ontmoette ik in de rij voor de kassa twee dames, die vertelden dat ze élke week gingen, ongeacht wat er draaien zou. Ik was verbaasd, je gaat toch niet naar een film waar je niks van weet of die je niet aanspreekt? Inmiddels denk ik daar anders over. 

Gister werd deze Italiaanse film vertoond.

Vier mensen worden op het moment dat ze uit het leven willen stappen door een onbekende man meegenomen en naar een leegstaand hotel gebracht, waar ze een week met elkaar optrekken in een 'tussentijd', tussen leven en dood. 

Ze zien hun eigen begrafenis, ze zien de mensen die ze achter lieten, ze krijgen glimpen te zien van hun latere leven en na zeven dagen worden ze weer achtergelaten in het moment waar ze uit zijn weggetrokken. Wat gaan ze doen? 

Ik genoot van de de film, leefde mee met de persoonlijke verhalen, bekeek de interactie tussen de vier personen, bewonderde de man die ze een spiegel voorhield zonder op ze in te praten, zag het mooie Rome, hoorde fijne filmmuziek een had een heerlijke avond. 

Toen ik na afloop verschillende recensies op internet las, waren deze héél wisselend: van een lovende vier sterren in Trouw tot een magere twee in de Volkskrant met denigrerende termen als: "inconstinent, voorspelbaar en vol clichés". 

Ook met boekrecensies sluit een gegeven oordeel vaak helemaal niet aan bij míjn beleving van een boek, ik moet me er dan ook maar niet teveel door laten leiden en gewoon kijken en lezen en dan zelf mijn oordeel vormen. 

Dat doen die dames die álles kijken op de dinsdag avond in de bios misschien juist wel goed! 

Tiengemeten: 16.8 km

Een paar jaar geleden kreeg ik het boek Wandellust met verslagen van wandelingen die presentator Twan Huijs (o.a. Nieuwsuur, College Tour) in een periode van reflectie door wandelgebieden maakte met zijn ouders, prinses Irene, Jane Goodall e.a. 

Één van die wandelingen maakte hij op de Tiengemeten, een Zuid Holllands eilandje in het Haringvliet tussen de Hoeksche Waard en Goeree-Overflakkee.

Daar wilde ik wel eens heen! 

Ik kreeg een bezoek aan de Tiengemeten vorig jaar cadeau voor mijn verjaardag van broer Roeland en Marga; door omstandigheden kwam het er nu pas van er hem te gaan. 

Het werd een echt verjaardagsfeestje met de uitnodiging: 'we halen je om 9 uur op en je wordt thuisgebracht'. Hoe leuk is dát! 

Het weer was goed, dus ik stond om 9 uur klaar in mijn wandelrokje, met wandelschoenen aan en een rugzakje. Ik hoefde alleen maar in de auto te stappen.

Om 11 uur maakten we de oversteek per pont van 10 minuten over het 'Vuile Gat'.

En dan ben je opeens weg van de wereld, overgebracht naar een natuurgebied. Net alsof je geteleporteerd wordt!

De naam Tiengemeten is letterlijk Tien Gemeten, waarbij een gemet staat voor de oppervlakte die vroeger in één dag met een koppel paarden omgeploegd kon worden, ca 4400 m2.

Tot 1997 waren er nog tien landbouwbedrijven actief, nadien werd het omgezet naar natuurgebied en in 2007 verliet de laatste boer het eiland. Er wonen nu nog 10 mensen. Een aantal voormalige boerderijen zijn nu restaurant, bezoekerscentrum en dagbesteding, de rest is verdwenen. 

We kozen voor de langste wandeling van 10 km en wisten die met extra trucs te verlengen tot ruim 16 km. We liepen eerst over een knerpend, onverhard pad naar de Oostpunt van het eiland. De begroeiing bestond voor een groot deel uit knalgele guldenroede, paarse kattenstaarten langs de oevers, bramenstruiken en kaardenbollen.

We kwamen op meerdere plekken grote grazers tegen, hier liggen ze rustig te herkauwen. Ze boezemen toch altijd wel ontzag in; ik heb eens opgezocht of er nu daadwerkelijk incidenten voorkomen en dat valt gelukkig mee, 15 ongelukken in tien jaar, zonder dodelijke afloop. 

Maarten heeft er tijdens veldwerk in de duinen ook een keer één achter zich aan gehad (zonder letsel). Brrrr!

We liepen over graspaden tussen de guldenroede door, maakten een lus aan de oostpunt en liepen over de gehele lengte van het eiland naar de westpunt, waar we buiten lunchten bij het restaurant.

Er bleek daar ook een kleine camping te zijn met kant en klare tenten of plek voor een eigen tentje.

Ik had graag van tevoren geweten dat het er stikt van de muggen! Op de heenweg sloeg ik er met regelmatig één dood op mijn armen, op deze grasdijk liepen we letterlijk door wólken van muggen heen. Het was níet te doen! 

Dus, mocht je erheen gaan: neem Deet mee!

                  De grote grazer poseert

We hebben er een hele dag doorgebracht en lieten ons eind van de middag weer terugbrengen naar het vasteland. 

Kunnen we ook weer afvinken op het wensenlijstje! 

PS Jeuk!!!!