Ik heb nog niet met jullie gedeeld dat het dit voorjaar tien jaar geleden is dat ik ziek werd. Vier behandelprogramma's later ben ik er nog steeds én loop ik nog steeds.
Ik ben nog elke dag blij en dankbaar.
Normaal gesproken vind ik dalen heerlijk, zéker als het niet te steil is, alsof je een duwtje in de rug krijgt. Bij de lange afdaling gister merkte ik dat mijn voet moeite had de klap van het neerkomen bij het dalen op te vangen.
Voor deze laatste loopdag stond er een lange etappe op het schema met opnieuw een klim en afdaling. Ik wilde het de laatste dag niet forceren en besloot me een stukje op weg te laten helpen door een taxi.
Het werd een práchtige dag, opnieuw veel smalle rotspaadjes, beekjes, bemoste muurtjes en struiken.
Het tweede deel liep omhoog over de berg heen met mooi uitzicht op de omgeving en zoals dat gaat met foto's van een weidse omgeving: het ís niet vast te leggen, maar het gaf me een heel fijn ruimtelijk gevoel daar te zijn.
Ik liep op mijn dooie akkertje om mijn voet te ontzien, ik ben blij dat ik het uit heb kunnen lopen, nu gun ik mijn onderstel voorlopig wat rust.
Ik arriveerde in A Gudiña, het eindpunt van mijn tocht en kreeg een bed in de splinternieuwe gemeentelijke herberg, bij aankomst was er nog nauwelijks iemand. Terwijl ik mijn blog schrijf in een barretje aan het raam, zie ik nu en dan zoekend kijkende pelgrims langslopen, dus het zal er straks wel drukker zijn.
Ik heb vandaag de Via de la Plata 'dichtgelopen', totaal ca 1000 km in vier periodes:
2020 Sevilla tot Mérida (voortijdig afgebroken door Corona)
2022 Mérida tot Salamanca
2023 Salamanca tot A Gudiña
2018 A Gudiña tot Santiago de Compostela, met Suus.
Morgen reis ik met de trein naar Santiago de Compostela als eerste stap onderweg naar huis.
Daar heb ik óók weer zin in, ik krijg zelfs een beetje heimwee.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten