Ik boekte in het najaar impulsief een groepsreis om te gaan sneeuwwandelen in de Dolomieten.
Dat zag er zó aantrekkelijk uit, besneeuwde bergtoppen en stralend blauwe luchten. Dát wil ik ook wel meemaken!
Zes jaar geleden boekte ik, óók in een opwelling, samen met Agnes een busreis Langlaufen in Oostenrijk. Het langlaufen bleek een enorm inspannende manier van wintersport te zijn (terwijl het bekend staat als een bejaarden manier van wintersporten!), waarvan ik me voornamelijk de struggle herinner om met de skies in de loipe te blijven, alsof je met je fietswiel in een tramrails zit, voortdurend de angst om afschuwelijk te vallen!
Het bleek voor ons geen succes, maar we genoten wel van de omgeving!
Deze week kreeg ik informatie over mijn reis, die zondag gaat beginnen. In de groep die dan vertrekt blijkt dat ik als 66- jarige bij de drie oudsten van de groep behoor. Mijn grote angst is dat het te zwaar zal zijn en dat ik de rest niet bij kan houden. We zullen zien.
Ik kreeg een paklijst en schafte op de valreep nog een winterwandelbroek en sneeuwspikes aan.
De afgelopen dagen scheen hier al een voorjaarszonnetje en dat geeft een sneeuwvakantie nu een extra magisch gouden randje.
Terwijl jullie hier de eerste narcissen de grond uitkijken zit ik straks aan de warme apfelstrudel op een alpenterras!
Zin in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten