En nu zit ík met 'die' arm, een breiarm! Die term bestaat echt. Als ik het Google dan blijkt de oorzaak RSI (Repetitive Strain Injury): "Een voorbeeld uit vroegere tijden is de "breiarm", toen de ene na de andere trui nog gebreid werd," waarbij in de verleden tijd wordt gesproken!
Anno nu word ik na een paar weken fanatiek breien afgestraft met pijn, tintelingen en een koud gevoel in mijn arm. Ik word er 's nachts zelfs wakker van.
Toen ik de eerste verschijnselen voelde bij het breien van de eerste mouw, was ik niet zo verstandig om een week rust in te lassen. Nee, ik ging extra snel doorbreien om de finish te halen; net zo iets als proberen in de regen steeds de druppels vóór te blijven door sneller te gaan lopen. En dan te bedenken dat hét motto in mijn opvoeding van de kinderen steeds was: 'niet forceren, nooit forceren!'
Avonden zat ik op de bank voor de buis 800 gram (2 kilometer!) wol weg te tikken, niet in staat het werk weg te leggen. Dat fanatisme kan ik me van vroeger nog goed herinneren! Dat werd uiteindelijk naast een pijnlijk ook nog eens een frustrerend gebeuren, omdat ik de halsmindering in het patroon van het voorpand niet begreep.
Ik sprak mezelf vermanend en bemoedigend toe: 'gewoon lezen en doen wat er staat, dan móet het goed gaan'; nadat ik tientallen keren fris, open en vol vertrouwen een nieuwe poging deed en het wéér niet lukte, heb ik uiteindelijk zelf een oplossing bedacht.
Vandaag zat ik uren op de bank om alle naden te sluiten en een enorme hoeveelheid losse draden af te hechten.
En aan het eind van de dag kon ik hem passen, dán weet je pas of het alle moeite waard geweest is.
Hij past! Het is een echte dikke wintertrui geworden, dus laat de winter nog maar even zijn gang gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten