Als ik terugkijk op het afgelopen jaar, dan zie ik niet die eeuwige rollercoaster voor me, maar wel woedend water met onstuimige koppen op de golven, ik werd heen en weer gezwaaid tussen emoties van boosheid, frustratie, ergernis, gekwetst zijn, eenzaamheid, onbegrip, teleurstelling, rusteloosheid, angst voor het ongewisse, maar ook kwetsbaarheid, verlangen, compassie. Vervolgens zie ik de schuimkoppen naar een afgrond toe stromen en dan een onstuimige waterval, een enorm gevoel van vrijheid, rust, ruimte en licht.
Met steeds een grote groep toeschouwers langs de kant, die met verwondering, belangstelling en toegeknepen billen toekeken hoe die stroom verder zou gaan. De eerste maanden zie ik vrolijk opspattende waterdruppels in de zon, spannende zijstroompjes, het water hier en daar buiten de oevers klotsend en nu inmiddels eindigend....
....in een rustig, kalm stroompje, zonder alle aandacht van kijkers.
Ik realiseerde me pas dat ik al maanden geen negatieve gevoelens ervaren had en alleen maar rust en tevredenheid voelde (en, nou ja, wat schuldgevoel dan).
Ik kijk niet om met spijt, maar zie ook meer wat er wél fijn was in ons gezamenlijk bestaan. Ik voel voor het eerst de keerzijde van het alleen zijn, geen biertje op het bierbankje in de tuin, niemand om tegenaan te kletsen en te zeuren, geen complimentjes voor een lekkere maaltijd....
Toen ik het gister met grote broer Gerard over mijn gevoelens had, reageerde hij met de opmerking: ja de euforie die we bij je zagen kan niet blíjven duren, we vroegen ons al af wanneer dat voorbij zou zijn.
Toen hij dat uitsprak, voelde ik dat hij het goed verwoordde: ik ben ontwaakt uit de euforie en moet nu met de nieuwe werkelijkheid gaan dealen.
En daar heb ik mijn kinderen, mijn broers, mijn vrienden en jullie allemaal bij nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten