Het gezin uit Urk is mijn favoriet, omdat de liefde en saamhorigheid van de ouders én de kinderen er in alles vanaf straalt. Het is een heel behoudend, 'ouderwets' gezin met een ontwapenend, vanzelfsprekend geloof in God.
Dan is er een modern, Surinaamse gezin in Amsterdam waar het chaotisch is, maar waar het er heel liefdevol aan toe gaat, een schippersgezin en een familie waar veel geschreeuwd en gecommandeerd wordt en het er heel ongezellig uitziet.
Waarom vind ik dat allemaal zo leuk om te zien? Dat moet toch wel de vergelijking zijn met ons eigen gezin, ook al was dat met vier kinderen niet écht groot.
De doordeweekse ochtendspits maakte ik maar gedeeltelijk mee, omdat ik dan al naar het ziekenhuis was. Ik had dan de kleren voor de kinderen de avond tevoren klaargelegd, ik maakte ze wakker, voedde de baby van dat moment en liet de laatste stress van lunchtrommeltjes, haren borstelen bij de meisjes, paardenstaarten maken (invlechten deed ik in het weekend) en op tijd op school komen aan Marcel over.
Van de avondspits kon ik genieten. Al dat spul in bad en in schone pyama's met gewassen haren en gepoetste tandjes naar bed en dan.... voorlezen, van simpele Gouden boekjes en Jip en Janneke tot de spannende boeken van Paul van Loon en Harry Potter, liedje zingen en dan toedekken en knuffelen.
Bij het zien van zo'n vakantiefoto met al die kindjes in hun Oililykleertjes kan ik de trots en liefde weer helemaal voelen.
Ik herinner me nog heel goed dit uitstapje. Ik was alleen met het hele spul in de trein naar het Pesthuis (waar later Naturalis kwam) in Leiden. Om het overzicht te houden moesten de meisjes allebei de buggy vasthouden.
Elke meivakantie in de Ardennen én op alle kampeervakanties in de zomer maakte ik een foto van de kinderen met zijn vieren op één plaatje en die zette ik in mijn spreekkamer op mijn bureau. Ik heb een hele verzameling.
Het was niet altijd zo harmonieus als op deze foto's natuurlijk. Gelukkig vergeet een mens de wrevel en onmacht als het niet gladjes verloopt.
Ik kan nog wél heel goed de wanhoop en boosheid voelen van de momenten waarop ik met de kinderen in een schoenenwinkel was, dan ging er een knop om en werden ze uiteindelijk altijd baldadig en ontaardde het in luidruchtige renpartijen tussen de rekken door.
En dit is de laatste 'vier op een rij' van afgelopen zomer, het komt nog maar weinig voor dat ze allevier bij elkaar zijn, dus dan sla ik toe.
Tja, het zien van dat programma is één groot nostalgisch feest, waarbij ik tóch blij ben dat het bij vier is gebleven, de chaos en hectiek van een groter gezin ziet er echt té heftig uit.
Ik kijk dus met een big smile op mijn gezicht én een heel tevreden en dankbaar moedergevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten