Vandaag spraken Ruth, Cecilia en ik opnieuw af op station Amsterdam RAI om een wandeling te maken naar Ouderkerk. Toen we dat een maand geleden wilden doen, kwam ik brakend aan op het station en brachten ze mij met de van Ruth's buurvrouw geleende auto terug naar huis.
De herkansing vandaag verliep gelukkig zonder tegenslag.
De dag stond in het teken van wind en wolken, de zon liet zich niet zien en buienradar had me ervan overtuigd dat het droog zou blijven, zodat ik zonder regenbroek op stap ging.
Het werd een echte herfstwandeling met door de wind voortgejaagde bladeren, fruitbomen met rijpe peren en appels en de grond bezaaid met glimmende kastanjes.
Kastanjes geven me een warm gevoel van een geborgen jeugd; wat was ik als kind blij als ik een vers opengesprongen, glanzend bruine kastanje vond. Wij zochten ze vroeger in Heemstede op de van Merlelaan bij Groenendaal.
Ik geloof dat ík het nog leuker vond dan de kinderen toen wij 25 jaar geleden het huis in Zegveld kochten met in de tuin een levensgrote kastanjeboom: een eígen kastanjeboom!
Ruth woont dicht bij het Amstelpark, daar loodste ze ons doorheen.
We passeerden een grasveld vol stoelen. Het bleek een oorlogsmonument te zijn op de plaats van de fusillade-plaats Rozenoord, waar vlak voor de bevrijding 140 Nederlandse mannen door de Duitsers werden doodgeschoten. Iedere stoel staat op een gedenksteen met de naam van een omgekomen man. Indrukwekkend.
We liepen nadien door open groengebied naar Ouderkerk, verrassend om vanuit de stad vol herrie en druk verkeer zo de rust van het buitengebied in te lopen. Je zíet in de verte wel steeds de skyline van de hoogbouw in Amsterdam, maar je vóelt de natuur.
De terugweg leidde ons langs de Amstel waar we historische boerderijen met dikke, oude bomen, boomgaarden en weilanden passeerden.
We wandelden langs een groot complex met schooltuinen. Leuk dat dat nog bestaat! We zagen er, heel stereotiep, blije stadse schoolkinderen met emmers rondrennen op de paden tussen de dahlia's en andere najaarsbloeiers. Voor de ingang stond een kruiwagen met kruidenplantjes om mee te nemen, Ruth scoorde er een tijmplant.
Ik verraste de dames met koffie uit mijn thermosfles én superlekkere, versgebakken kaneelknopen die ik pas ontdekte bij de Jumbo (en die de door Marcel zelfgebakken Zeeuwse bolussen evenaarden!)
Ruth beschreef zó heerlijk het recept van de Ottolenghi's paddestoelen-lasagne die ze gister had klaargemaakt, dat ik op weg naar huis mijn eetplannen veranderde en een bakje gemengde paddestoelen haalde om straks een herfstrisotto te maken.
Nu lekker met een dik vest op de bank met een drankje.
En...., ik zie Cecilia 23 oktober weer terug: in Sienna!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten