Zo kwam me een aankondiging van deze voorstelling onder ogen. Voor 'mijn' generatie valt daar nog wel wat bij te leren, de laatste decennia heeft homoseksualiteit tijd nodig gehad om breed erkend en geaccepteerd te worden, nu staat de queer community meer in de picture, waarbij de opsomming LHBTIQA+ steeds een letter erbij kreeg met een + voor dat wat nog niet benoemd is. Hoe meer hokjes er nodig zijn, hoe meer het aangeeft dat de indeling mank gaat en de tussenschotten die we plaatsen kunstmatig zijn.
Wij ouderen vragen ons af waar 'opeens' al die anders-geaardheid vandaan komt en waarom er steeds meer transgenders komen, terwijl dat denk ik meer te maken heeft met het feit dat transgenders zich meer durven en kunnen uitspreken nu het door de gemeenschap meer erkend wordt en er meer mogelijk is.
Ik was er met Suzanne, in de prachtige zes(?) verdiepingen hoge bibliotheek in het Oostdok in Amsterdam, helemaal bovenin in een mooie theaterzaal.
De voorstelling werd gespeeld door zes personen, als je ze in hokjes in wilt delen één non-binaire en vijf transgenders uit verschillende generaties, die ieder hun eigen verhaal vertelde gericht aan een familielid: een transgender man in een brief aan zijn oma die zijn nieuwe naam Tristan te lastig vindt en hem Kees noemt, een transman aan zijn vader in wiens wereld de term transgender niet bestond, een transvrouw die zich richtte tot haar overleden ouders over hoe mooi het zou zijn als zij haar als oma in plaats van opa hadden kunnen zien.
Een persoonlijk verhaal komt altijd intenser binnen dan een algemene beschrijving. De verhalen hadden hetzelfde thema, maar de persoonlijke ervaringen waren allemaal weer anders.
Er was ook interactie tussen de verschillende generaties van de spelers op het toneel en er werd vooruitgeblikt naar de toekomst
Er was na afloop nog een 'kringgespek' op het podium voor wie dat wilde met de spelers, de regisseur en een gespreksleider.
Het was een mooie avond.
En zo kwam ik voor de eerste keer in het donker terug bij mijn huis. Mijn levenlang ben ik al een angsthaas in het donker als ik mijn fiets moet wegzetten, maar omdat mijn flat op een schiereilandje staat, omgeven door water, is de situatie heel overzichtelijk en voelde dat helemaal niet griezelig. Weet ik dat ook weer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten