Het was mooi weer, dus ik liep door de stad in plaats van een tram te nemen, maar OMG wat was het druk! Je kon op het Damrak en in de Kalverstraat over de hoofden lopen, ik sloeg voortijdig af en zocht een route binnendoor over de grachten. Ik kon een kroketje van de Febo niet weerstaan en kocht bij AH to go een vers sapje.
Er is wel het een en ander verbouwd aan het theater, maar het ademt nog volledig de sfeer van voorheen met rode tapijten, rood pluche een enorme luchters. Écht uit!
De voorstelling was grotendeels een monoloog waarin Loes Luca haar levensverhaal vertelde, waarin zij de eerste negen jaar van haar leven met haar moeder (19 ten tijde van haar geboorte, "die het ook allemaal niet kon helpen") en haar 22 jarige vader ("die nu eenmaal anders was maar die ze toch adoreerde") in de achterkamer van opoe woonde en 's nachts op de bank sliep.
Gaandeweg de voorstelling speelde een jonge actrice soms haar alterego en stapte Loes in de rol van opoe, moeder of vader.
Het stuk werd geschreven door Maria Goos. Het was een mooie voorstelling, waar ze haar verhaal vertelt ook over de dementie van haar moeder en het overlijden van haar grote liefde, waarna ze in het echte leven een tijd niet speelde. Een mooi maar niet té sentimenteel slot.
Buiten was het inmiddels gaan regenen, we liepen onder onze parapluutjes naar het huis van Marja en Simone, twee lieve Camino-vriendinnen; we borrelden met tapas en Marja zich had uitgesloofd in de keuken en maakte een ovenschotel met zalm en groentes met een warme rabarbercrumble toe.
Fijn, zulke vriendinnen!
Inmiddels is het buiten koud en nat en zit ik, met mijn jas aan!, in de trein te bibberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten