Huizen-historie

Vanmorgen werd ik wakker in mijn zonnige huisje en zat ik innig tevreden met een kop koffie aan mijn tafel met zicht op mijn mooie kamer en op de omgeving buiten. Geen zicht op het kippenhok maar op de bewegende wereld buiten. 

Ik heb 44 jaar lang in huizen gewoond die nooit af waren, 44 jaar in verbouwing in verschillende staat van heftigheid. 

Dat bracht groot avontuur: wonen in een voormalig kolen- en turfpakhuis in de Ceciliasteeg in het centrum van Haarlem met een gevel van verveloze garagedeuren, die je met een ferme trap open kon krijgen als je geen sleutel bij je had. Waar de slakken vanuit de binnenplaats 's nachts de keuken inkropen, waar torren over de klinkervloer liepen, de muizen vrij spel hadden en onze rode kater Melchior een keer triomfantelijk met een rat in zijn bek thuis kwam. 

Toen het bijna klaar was en prachtig, werd Hannah geboren en werd het huis te klein. 

De volgende stek was meer 'op stand', een herenhuis van vier verdiepingen op het Floraplein, nabij de Haarlemmerhout. Prachtig groot en ruim, maar .... nog volledig in de staat van de vijftiger jaren, waar een professor met verzameldrift samen met zijn ongetrouwde zuster (die er kleuterklasje 'de Zonnebloem' leidde, de lange rijen kapstokje hebben we nog jaren gebruikt voor onze kinderen) woonde tot hij stierf in 1991 en wij het kochten. 

Wij restaureerden het en maakten er iets prachtigs van. 

Toen het project het eindstadium naderde, trad ik toe tot de internisten praktijk in het ziekenhuis in Woerden. Ik reisde bijna twee jaar heen en weer en logeerde tijdens mijn bereikbaarheidsdiensten bij boer Willem in een stacaravan van een collega in Linschoten. In de weekenden kwam Marcel dan met de kinderen op de camping. 

De kinderen mochten er spelen in de hooiberg, hielpen als er lammetjes werden geboren en gaven ze de fles als het nodig was. 

We leerden er het boerenleven kennen en verhuisden naar huis nummer drie: een voormalige boerderij aan de Hoofdweg in Zegveld. 

Ook daar moest alles verbouwd, weer zoveel mogelijk in de oorspronkelijke stijl met een heerlijke woonkeuken. Na bijna 25 jaar(!) zikn we nog steeds bezig. Het is groot met een bijgebouw, een erf en een grote tuin. Ook dit huis is prachtig geworden, maar er is altijd werk en er moet nog steeds van alles afgemaakt: een fietsenhok, een schuur achter, nieuwe ramen in het bijgebouw, een kastenwand in de studeerkamer.......

En nu, in drie dagen(!) heb ik een perfect ingericht huis, het is klaar, er hoeft niets meer te gebeuren. In één klap heb ik een rustige leefomgeving waarin ik alleen voor mezelf hoef te zorgen en verder voor níets of niemand anders. Ik hoef alleen voor mezelf te bedenken wat ik wil en wat ik nodig vind.

Geen vier kinderen om voor te zorgen, geen verantwoording voor patiënten meer, geen man om het naar de zin te maken, geen schaapjes om voor te zorgen (hoe lief ze ook waren), geen gras te maaien, geen gevecht tegen oprukkend zevenblad, geen eeuwig onkruid wieden of bladeren harken op het grind erf.

Wat ga ik een simpel leven krijgen, alleen maar doen wat ik leuk vind! 

Als ik me maar niet ga vervelen!