Weer thuis

En dan is opeens alles weer rustig en alledaags. Wat is reizen toch geweldig! Heerlijk ondergedompeld zijn in een andere wereld met andere mensen, een andere taal, andere natuur, ander eten en steeds nieuwe indrukken opdoen. 

Maar het is ook weer fijn om thuis wat rond te keutelen en klusjes te doen. Voorlopig kan ik daar mijn dagen nog mee vullen! 

Ik had een overzicht gemaakt voor de makelaar en de huisbaas van alle mankementen die ik tegenkwam de eerste dagen. Als reactie daarop zijn blijkbaar allemaal opdrachten uitgezet, ik werd al gebeld door een loodgieter en een elektriciën.

De loodgieter verving kranen, een douchekop en een loszittende wc bril, repareerde een lekkende zwanenhals, maar kreeg de afvoer van de gootsteen in de keuken niet voldoende aan de praat, zodat er nu ook nog een 'ontstopper' komt (zo heet de persoon die riolering kan herstellen blijkbaar, ik ken ontstopper alleen maar in een fles van HG).

Heerlijk, een gast die een heel lijstje afwerkt in ruil voor een paar koppen koffie (bij een huurhuis betaalt de huisbaas al dat werk!). Hij hielp me ook nog met het vervangen van een schroef waar ik geen vat op kreeg en die na uitvoerig onderzoek de oorzaak bleek van de niet-goed-sluitende-la van mijn halmeubel, is óók weer gefixt! 

Ik hing mijn familiefoto's met zuignapjes aan de wc deur op, een vrolijk gezicht.

Je kunt de muur nu haast hóren schreeuwen om een hal-spiegel! 

Gister haalde ik nog wat spulletjes op uit Zegveld (zoals mijn wit albasten schelp-shaped-beeld) en kon ik de verleiding niet weerstaan even af te slaan bij het tuincentrum voor nog een paar kamerplanten; het wordt steeds groener! 

Ik hing mijn eerste Compostella aan de muur bij mijn bureau, markering van de aanzet naar mijn nieuwe leven.

Ik heb mijn computer 'opgeruimd', veel bestanden weggegooid en mijn fotoarchief gerubriceerd, zodat die ook weer rust, ruimte en overzicht uitstraalt als je hem opent. 

Ik heb nog een heel lijstje waarvoor ik eerst de deur uit moet, maar ik ben veroordeeld tot wachten op een bezorger en de ontstopper. 

Boekje en een kopje thee dan maar? 

En kijk, ik zorg goed voor mezelf! 

Zondag: Grande Finale!

Gisteravond zijn we de hele avond onze luxe hotelkamer niet meer uitgeweest en genoten we van de rust en de ruimte. We bestelden een maaltijd op de kamer en kregen deze geserveerd zoals je in films ziet, op een rollend tafeltje met een wit tafelkleed én een roos in een vaasje (die was dan wel nep).

Een laatste dag is vaak zo'n dag die een beetje naar een einde loopt zonder speciale invulling, maar deze dag werd een echte Grande Finale.

Onze programmavrije ochtend gebruikten we om uit te slapen, uitgebreid te genieten van het magnifieke ontbijtbuffet en te lezen op onze luxe XL bed.
Om 12 uur stipt stond de auto voor ons klaar en werden we naar Jerash gereden, waar we de antieke stad bezochten.
Het was een groot complex met toegangspoorten, stukken stadsmuur, tempels, twee(!) theaters, mozaïekvloeren, een groot plein en onnoemelijk veel zuilen.

Het is helemaal omgeven door de moderne stad, zodat je de toeterende auto's hoort, maar toch in een rustige omgeving rondloopt, een beetje te vergelijken met de sfeer in het Forum Romanum in Rome.

Het was op het warmst van de dag, 38 graden!, zodat we aan het eind van de rondgang extra blij verrast werden toen we in de koelkast van het restaurantje koude biertjes zagen staan!

Na afloop hadden we nog een late lunch en werden we naar het vliegveld gereden

...waar we nu lekker zitten te wachten met een Starbucks koffie en een boekje, terwijl door de luidsprekers de oproep voor het gebed klinkt.

En nu naar huis, mijn nieuwe huis! 

Zaterdag: Wadi Rum woestijn

Om tien over vijf in de ochtend stonden deze dames klaar voor de poort van ons kamp en werden we door een jeep opgehaald die ons en een tiental andere toeristen naar een plek in de woestijn bracht waar we in een luchtballon zouden stappen en drijvend boven de woestijn de zonsopgang zouden kunnen zien. Suus had me dit extra event cadeau gedaan.
De dame van het reisbureau had ons gewaarschuwd dat het alleen door kon gaan bij goede weersomstandigheden, dus we waren op een teleurstelling voorbereid. Maar toen gisteravond de vaart werd bevestigd, we daadwerkelijk waren opgehaald en de maand al zagen staan, hadden we geen rekening met gehouden met de mededeling dat de airforce (net tevoren, of was dat een smoesje?) een vluchtstop van drie dagen had afgekondigd, dat had dan weer te maken met filmopnames, een helikopter en drones die de lucht ingingen.
Deze woestijn wordt vaker gebruikt als filmset voor avonturenfilms, als maanlandschap en dergelijke. De klassieker the Prince of Arabia speelde zich daar ook af.
We stonden er met zijn allen een beetje sip bij te kijken, kregen koffie met een stuk cake en lieten ons weer terugbrengen, nog rijkelijk vroeg voor het ontbijt.
Maar..... we pakten nog wel even een zonsopgang mee!

We werden achter in een Jeep gezet voor een woestijnsafari en werden door wéér een andere chauffeur/gids rondgereden naar mooie plekken. 

             Rotstekening met kamelen

Andere mensen klommen erop, maar daar waren wij te schijterig voor

En de inmiddels bekende Bedoeïenen lunch waar Suus weer aan mee mocht werken. 

Na de tocht werden we opgewacht door een luxe airco auto met flesjes koud water, die ons naar een poepchic hotel in Amman bracht, waar we een gratis upgraden naar een executive suite kregen (maar nog stééds geen biertje konden bestellen!)

En nu zijn we weer bij met de verhalen. Suus zit inmiddels in een badjas van het hotel na te genieten van haar bad en nu ga ík toilet maken.

Vrijdag: Petra

Ik weet niet of Petra tot één van de wereldwonderen hoort, maar dat zou wat mij betreft mogen, wat een magnifieke plek om te zijn, ik heb er alleen maar superlatieven voor. Echt overweldigend!

Je komt de stad binnen door een anderhalve kilometer lange smalle kloof en aan het eind doemt dan het beeld van Petra op zoals we dat allemaal kennen, maar dat is maar één van de vele uitgehakte rotsformaties een Petra is véél meer dan dat! .
Door alle drukte voor vertrek waren we onvoldoende voorbereid en werden we allebei verrast door de enorme grootte, om een indruk te geven: we liepen 13.3 km en dan hébben we nog vals gespeeld, want we liepen niet op eigen kracht de 1000 treden naar bijven de magische trap op. Ik had het ook absoluut niet kunnen volbrengen op het heetst van de dag in de brandende zon.

We lieten ons op advies van de gids de trappen op naar boven brengen op de rug van twee ezeltjes; dat ging wel een ethische discussie aan vooraf, want we vonden het anno nu eigenlijk niet kunnen: twee gezonde witte mensen op de rug van een ezel met ernaast hun baas, die dus óók voor ons naar boven liep! Maar zoals het vaak gaat, vonden we toch voldoende argumenten om ons eigenbelang te laten prevaleren (je bent hier maar één keer, die mensen verdienen er hun geld mee, ezels zijn sinds mensenheugenis altijd als laatdunkend ingezet....)
We hebben kunnen voorkomen dat er een foto van ons tweeën op onze ezels werd gemaakt, waar de mannen sterk op aandringen. Té gênant!

Verschillende mineralen in de rotsen geven prachtige kleuren

Zoals altijd kunnen de foto's het verhaal niet vertellen, je moet de loeihete zon op je hoofd voelen, je voortdurend droge keel voelen, de ezelstront ruiken en de voortdurend nieuwe verrassingen ervaren.

Zelfs de souvenirwinkeltjes waren fotogeniek! 

Ik maakte weer veel te veel foto's en kan niet kiezen welke ik wel of niet met jullie deel. Gelukkig kunnen jullie gewoon doorscrollen of wegklikken, dat konden mijn broers in 1980 niet!
Marcel en ik namen een pauze na ons doctoraal examen vóór de co-schappen begonnen waarin we eerst geld verdienenden (ik als analiste) en daarna drie maanden met rugzak op reis gingen naar Zuid Oost Azië, terwijl we geen van beiden eerder buiten Europa waren geweest (en vóór het eerst vlogen?) We kwamen met een koffer vol fotorolletjes terug en hebben de broers mét aanhang en ellenlange avond verveeld mét 800 dia's en de voor h
en volstrekt oninteressante verhalen. Er wordt nóg over gesproken. Nadien lieten we andere slachtoffers en selectie van 100 plaatjes zien.

   Mozaïek vloeren in een Byzantijnse kerk

Ik zal jullie alle historische verhalen die de gids over ons uitstorten achterwege laten en alleen vertellen dat de Nabateeërs er enkele eeuwen vóór Christus de stad Petra een dodenstad uithakten in de rotsen, waar zij hun doden begroeven. Later kwamen de Romeinen en gingen er niet hakken maar bouwen, wat ze overal ter wereld deden.

Ik ben altijd gefascineerd door amfitheaters,
Hier was er één uitgehakt in de rotsen. Prachtig!

Tijdens ons avontuur in de nauwe kloof waar we de eerste dag door het water heen liepen, voelden we een Indiana Jones achtige sfeer. Één van die avonturenfilms speelt zich af in Petra én Suus vertelde dat één van Agatha Christies boeken zich daar afspeelt. Ik heb dus huiswerk te doen als ik terugkom.

       Een instagramwaardige lunchlocatie

Aan het eind van de middag werden we in twee uur naar het uiterste zuiden van Jordanië gereden, naar de Wadi Rum woestijn, waar we nóg meer avonturen gaan beleven.

Dit is echt een zándwoestijn, met wolken stof achter de Jeep, snappen we meteen waarom we die sjaal cadeau kregen op dag één, om om je hoofd te doen én voor je mond te houden.

Het kamp van vannacht lift in the middle of nowhere in het zand en is nog weer luxe dan die van gister: met een eigen badkamer, stroom, WiFi(!) en airco, maar die heeft Suus meteen uitgezet: "je gaat toch geen airco aandoen in een woestijn!" en inderdaad, dan zijn we met zo gek bezig als de WK voetbal in Qatar!

Ze probeerden ons nog te verleiden een trap te beklimmen om een zonsondergang te bekijken, die lieten we schieten, blasé (en moe) als we zijn!