Vandaag was de route hélemáál niet fijn. We liepen 11 km parallel aan de autoweg, nog wel over een apart, onverhard pad, maar in een troosteloze omgeving, een soort vlakke steppe, met voortdurend het geluid van het verkeer.
We arriveerden rond 11 uur in de stad Cáceres; nadat we ons door de buitenwijken heen hadden gewerkt, bleek het een prachtig Middeleeuws centrum te hebben met kerkjes, torens, smalle straatjes en een enorme Plaza Mayor met uitnodigende terrassen.
Onderweg vanmorgen was het alsof er een last van me afviel. Nu ik afstand heb van huis voelt mijn besluit zó natuurlijk, ik werd verrast door een plots gevoel van zelfverzekerdheid. Ik ben er blij mee!
Het tweede deel van de route was nóg erger dan het eerste, we liepen een paar kilometer over de vluchtstrook van de autoweg, waar de auto's langs ons heen raasden.
Ook toen we verderop weer over een pad parallel aan de weg verder liepen, bleef het armoe.
In dit stadje hadden we niet gereserveerd en ingezet op de Albergue Municipal, die er heel pittoresk uitzag. Het zat al bijna vol, zodat we allebei op een bovenbedje eindigden.
De voorzieningen zijn héél minimaal en de sfeer op de slaapzaal wordt overheerst door een landgenote met een heel akelig aura. Ze kwebbelt in perfect Frans met de Franse pelgrims en ze irriteert me enorm. Ik denk dat ik mijn heil buiten op een terras ga zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten