Monstertocht, naar Cañaveral: 33.1 km!!!

Ik ben hélémáál kapot, maar ik lig op een zachte bank met mijn beentjes omhoog en Cecilia draagt koude cola (medicijn bij uitputting!) en biertjes (puur voor de lekker!) aan, dus het is in the end wel allemaal goedgekomen! 

Vannacht borduurden mijn gedachten van gister verder aan de toekomst, ik lag in bed en kon de slaap niet vatten: ik was helemaal druk met dozen inpakken (wat wel wat niet), verhuizen én ik probeerde mijn kasboek voor de nabije toekomst op orde te krijgen; steeds weer popten er (vaste) lasten op waar ik nog niet aan gedacht had. 

Ik hoorde de klok van negen naar twaalf elk uur slaan en deed nadien wat onrustige hazenslaapjes. Om kwart voor zes ging er een wekkertje bij iemand op de slaapzaal en begon het gerommel een gestommel.  

In verband met de lange route van vandaag stonden we toen óók maar zo vroeg op. Het hostel op 21 km is gesloten (reden onbekend) en dus moesten we door naar het eerstvolgende dorp. 

Om zeven uur hadden we de koffie met tostada al gescoord in een café (die zijn hier vaak achterlijk vroeg open, locals drinken vóór hun werk al even een koffie aan de bar), tikten mijn stokken op straat en al gauw liepen we een onverharde weg op, weg van alles en iedereen.

De saaie aanblik van de omgeving gister langs de weg was direct vergeten, geen auto's, druk vogelgekwetter en de opkomende zon die langzaam door de nevel heen kwam. 

We liepen een paar uur door de natuur en genóten. Om 11 uur begon het warm te worden, het werd de warmste dag tot nu toe, zonder één wolkje aan de lucht. 

Toen we een groot stuwmeer naderden, liepen we een poosje over stijgende en dalende stenen bergpaadjes (heerlijk), maar toen de zon écht brandde, moesten we vijf kilometer langs een snelweg, dat betekent toch een uur lopen zonder enige schaduw én oppassen. 

De laatste elf km waren hels, heet, geen schaduw, te weinig water (anderhalve liter de man), dorst, nul voorzieningen, strompelend over de op en neergaande stenen paden.

Als een fatamorgana doemde het stadje op in de verte, om telkens weer achter een heuveltje te verdwijnen. 

Maar uiteindelijk, oh gloria!, liepen we het stadje binnen en dronken we koud water uit de fris gevulde flessen. 

We hadden een aparte kamer bij de albergue, zodat we niet op een bovenbedje hoefden te klimmen. 

En nu lig ik uitgeteld (én met kippenvel en loodzware benen) onder een dekentje op de bank en word ik dus verwend door Cecilia. 

Om acht uur gaat de lokale bar open voor een maaltijd en dan: slapen! 

Vrij als een vogel, naar Casar de Cáceres: 22.2 km

Vandaag was de route hélemáál niet fijn. We liepen 11 km parallel aan de autoweg, nog wel over een apart, onverhard pad, maar in een troosteloze omgeving, een soort vlakke steppe, met voortdurend het geluid van het verkeer.

We arriveerden rond 11 uur in de stad Cáceres; nadat we ons door de buitenwijken heen hadden gewerkt, bleek het een prachtig Middeleeuws centrum te hebben met kerkjes, torens, smalle straatjes en een enorme Plaza Mayor met uitnodigende terrassen. 

Onderweg vanmorgen was het alsof er een last van me afviel. Nu ik afstand heb van huis voelt mijn besluit zó natuurlijk, ik werd verrast door een plots gevoel van zelfverzekerdheid. Ik ben er blij mee! 

Het tweede deel van de route was nóg erger dan het eerste, we liepen een paar kilometer over de vluchtstrook van de autoweg, waar de auto's langs ons heen raasden.

Ook toen we verderop weer over een pad parallel aan de weg verder liepen, bleef het armoe.

In dit stadje hadden we niet gereserveerd en ingezet op de Albergue Municipal, die er heel pittoresk uitzag. Het zat al bijna vol, zodat we allebei op een bovenbedje eindigden.

De voorzieningen zijn héél minimaal en de sfeer op de slaapzaal wordt overheerst door een landgenote met een heel akelig aura. Ze kwebbelt in perfect Frans met de Franse pelgrims en ze irriteert me enorm. Ik denk dat ik mijn heil buiten op een terras ga zoeken. 

Romeinse bruggen, naar Valdesalor: 26.1 km

De loopafstanden worden keurig, maar meedogenloos opgebouwd van 16 naar 19 en vandaag 26 km!

We hadden de wekker daarom een half uurtje eerder gezet, werden om 7 uur wakker, waren om half acht klaar voor vertrek, ontbijt in een barretje en om acht uur liepen de dames al langs de bedauwde velden door de ochtendzon. 

Bij vroeg vertrek hoort de obligate 'kijk mij eens lang zijn' -foto, die maak ik maar één keer hoor! 

Vandaag liepen we wel de hele dag over onverharde paden, maar in plaats van louter vogelgezang hoorden we nu voortdurend het geruis van de snelweg, waar we ook een poosje parallel aan liepen. 

 

We passeerden vandaag drie Romeinse bruggen, waar dit de eerste van is. 

Het weer is uitstekend voor het wandelen: blauwe luchten, fris tot een uur of elf, dan lekker warm zonder dat we hoeven af te zien, een lekker windje, helemaal ideaal. Ook de volgende dagen blijft het goed. 

                       nummer twee

En steeds maar weer dat pad voor je, ik vind het heerlijk en kan er geen genoeg van krijgen. 

en nummer drie bij aankomst in Valdesalor

We hebben het rustig aan gedaan vandaag en drie pauzes gehouden in de berm (wat een zegen dat het droog is, we kwamen geen barretje tegen onderweg waar je bij slecht weer zou kunnen uitrusten) voor een sinaasappel, een broodje of een banaantje en éven die rugzak van je nek!  

Toen we tegen vieren in het dorpje aankwamen bleek de albergue al bijna vol te zijn.

Wij slapen normaal ook in albergues in de hoop dat er plaats is, maar omdat niet alle albergues open zijn door corona, hebben we deze keer de meeste overnachtingen van tevoren geboekt. We waren nu ook blij dat er een frisse tweepersoonskamer met eigen sanitair voor ons klaarstond, schone lakens en badhanddoeken. Zoals Cecilia zegt: we zijn geen 18 meer, een beetje luxe is geoorloofd. 

De slaapzak is pas éénmaal uit de tas gekomen! 

En kijk wat ik voor berichtje kreeg van Jacqueline, de nieuwe moeder van 'mijn' schaapjes: Pamela is bevallen van een gezonde zoon of dochter, dat moeten ze nog even onderzoeken. Fijn dat ze het zo goed hebben daar! 

En nu naar de bar voor patat en bier! 

Door Nationaal Park Cornalvo, naar Alcuescar: 19.1 km

Toen we gisteravond om half zeven vertrokken in de richting die door de hospitalera was aangegeven op zoek naar de supermercado, die dan zijn tot die tijd gesloten deuren weer zou openen, konden we die hele winkel niet vinden, totdat bleek dat het onooglijke bakkertje waar we langs waren gelopen de lokale 'supermercado' was, die waarschijnlijk zijn enige bestaansrecht heeft door de paar uien, pakken spaghetti en blikken tomatensaus die het per week aan hongerige pelgrims verkoopt als de lokale bar met pelgrimsmenu is gesloten!

We kochten er de enige krop sla en drukten het laatste brood achterover en scharrelden uit het karige assortiment nog een tomaat, een blikje sardines, een pot olijven, twee eieren en een pot mayonaise bij elkaar. Cecilia maakte er een heerlijke salade van, terwijl ik met een koud blikje bier én een fles wijn buiten in het zonnetje zat te wachten.

Zo kwam de dag nog helemaal tot een goed einde! 

De dag begon met nevel, waar de zon na een poosje doorheen kwam, het werd heerlijk zomers wandelweer. 

We werden al snel verrast door een veld vol klaprozen en liepen het Nationaal Park Cornalvo binnen, waar we de rest van de dag doorheen bleven lopen. Bij Nationaal Park denk ik aan de Hoge Veluwe: een ingang met kassa, een gebied waar volop gerecreëerd wordt en waar uitspanningen zijn met verfrissingen. Niets van dat al hier in Spanje, we zagen een enkele pelgrim en wat fietsers, nul voorzieningen en de hele dag rust en stilte of, zoals in de Spaanse beschrijving: los bellos y solitarios 20 km.

Alleen maar onverharde weg, geen auto's, massa's bloeiende bloemen en volop vogelgeluiden. 

                    drie lepelaars

En steeds maar dat pad voor je, dat je dóór laat lopen. Toch werd het niet saai, de weg loopt met flauwe bochten, gaat op en neer, om ons heen wisselend steeneiken, kurkeiken, grasvelden met bloemen, bloeiende struiken. 

Ik denk dat dit seizoen wel het mooiste is in deze omgeving. Het wordt afgeraden om deze route in de zomer te lopen, het is dan zó heet dat er gevaar is voor oververhitting en uitdroging volgens de informatie die ik las. Nu is alles fris, groen en kleurrijk en de zon is heerlijk warm maar niet te heet. 

kurkeik met deels weggesneden bast, ziet er best sneu uit. 

Bij aankomst in het stadje liepen we eerst naar een restaurant voor de warme maaltijd, vóórdat de keuken om half vier- vier uur dicht zou gaan. 

Vandaag hebben we een kneuterig, eigen appartementje.