Het hotelletje bestond uit geschakelde kamers met badkamer met een stukje galerij en een hangmat: cabiñas, met in het midden een tuin en een open eetruimte. Er was een keuken waar je zelf een ontbijtje kon maken.
Misschien was het die vismaaltijd van gister die bij Marcel vannacht een binnenstorm heeft veroorzaakt, feit was daar hij vanmorgen het bed moest houden, terwijl wij luxe gingen ontbijten en de jongens weer aan nieuw stuk strand speelden.
De wandeling door het Nationaal Park sloegen we over, maar daar zijn we al eerder geweest, dus dat was geen ramp.
Halverwege de weg naar huis vertoefden we even in een surrealistische wereld van de koelte van airconditioning, chroom, glas, strak tegelwerk, de universele wereld van MacDonalds' waar de jongens, geheel tegen de wens van hun moeder, die het ze wel gunde, genoten van een Happy Meal!
Eenmaal thuis kreeg ik een vis-college van Abel over zijn aquarium.
Marcel is deze week met hem bezig geweest het te repareren en waterdicht te maken, ze hebben er kiezels en schelpjes ingedaan, een zuurstofbubbelaar gekocht en een schildpad-schild als schuilplaats en ze vingen met een netje een paar karpertjes en guppen in de rivier; hij wist me er verrassend veel over te vertellen.
De afgelopen week heb ik genoten van het nieuwe boek 'Violeta' van Isabel Allende, waarin de hoofdpersoon verslag doet van haar 100 jarig leven; ze werd geboren in de pandemie van de Spaanse Griep en stierf in het eerste jaar van de corona pandemie. Ze schrijft het aan een geliefd persoon van wie pas geleidelijk aan duidelijk wordt welke plaats deze in haar leven heeft.
Het speelt zich af in een Zuid Amerikaans land en plaatst de familiekroniek in de wereldgeschiedenis, de lokale ontwikkelingen van een militaire junta en later herstel van democratie en de opkomst van de vrouwenrechten.
Ik vind haar een meesterlijk verhalenverteller en kon me heerlijk verliezen in het enerverende en gepassioneerde leven van Violeta.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten