Een dag nadat mama mijn wereld binnenvloog als onstuimige storm Corrie, zie ik vandaag deze foto op mijn Facebook. Aan de ene kant denk ik bij zo'n plaatje: zeg Zuckerberg, waar bemoei je je mee, maar aan de andere kant ben ik heel blij met het terugzien van zo'n dierbare foto! 🥰🥰
Vijf jaar geleden! Wat een wereld zit daar tussen! Kijk mama daar nog genieten van die mannetjes (al had ze géén idee wie ze waren). Dat was kort voor Maarten met zijn gezin vertrok naar Costa Rica.
Vanmorgen voelde ik me ongedurig en dat is een goed teken na dagenlang slapen en een lethargie zó groot dat ik zelfs de moed niet had om in een boek te beginnen. Het was voor mij een duidelijk teken van ingezet herstel en dát moment dáár moet je echt even van genieten: je hoeft nog niks, je mag dirigeren vanuit je ziekbed én je hebt zin om wat te lezen en te luisteren (ja natuurlijk eerst Aaf en Marc-Marie en daarna Theo Maassen die Eva Jinek interviewt, er wórdt wat afgeleuterd op al die podcasts).
Om drie uur was het grote moment daar en moest ik de sponde verlaten en me warm inpakken om me door Marcel naar de teststraat in Woerden te laten rijden, waar ik me, ondanks mijn afspraak, toch nog achter in een lange rij wachtenden moest scharen om de gevreesde handelingen te ondergaan.
Zo'n wachtrij is trouwens dé plek om een coronabesmetting op te lopen als je er vanuit gaat dat 50% van de mensen in de rij positief test volgens de laatste getallen. Gelukkig stonden we veilig buiten in de koude wind (brrr!), dat zou me gister nog niet makkelijk zijn afgegaan.
Ik verwacht dat mijn test negatief zal zijn (al was het maar omdat ik al op dag 6 van mijn klachten zit).
Mijn hematoloog belde vandaag, ze maakt een spoedverwijzing naar de maagdarmpoli, hoe dat nu verder moet met die slokdarm.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten