De studenten

Naast de Stichting hebben Maarten en Matthijs met Hanneke ook 'Work with Nature' opgericht: Matthijs heeft in Nederland contact met MBO, HBO en universiteit en regelt de inschrijving van studenten die zich aanmelden als stagiair voor een natuurgerichte studie (zoals bosbouw, biologie, wildlife). Soms zijn er ook vrijwilligers die een poosje het tropenleven willen meemaken, al dan niet met een gericht doel. 

Op de farm zijn in de afgelopen jaren gebouwen verrezen om onderdak te bieden aan de studenten: drie slaapkamers met stapelbedden, een veranda met hangmatten, sanitaire voorzieningen, een studiezaal, een keuken en nu is het laboratorium bijna af, een lang gekoesterde wens. 

                   het laboratorium

Zij krijgen hier kost een inwoning en gaan om beurten met een paar tegelijk met de Jeep mee naar het reservaat. 

Maarten en Hanneke (beide bioloog) begeleiden ze met hun onderzoek naar bv vissen, vlinders, mieren en het vervolgen en documenteren van de groei van nieuw aangeplante stukken bos.

Én ze bekijken de sd kaartjes van de cameravallen, (nacht)camera's met bewegingsdetectoren die op strategische punten in het reservaat zijn opgehangen. Ze zien daarop gordeldieren, ocelots (katachtigen), coyotes, roofvogels, stekelvarkens, de poema (maar nog steeds jaguar) en zijn enthousiast als er een nieuw dier gespot wordt. 

In het afgelopen jaar hebben ze het zandpad (dat in regentijd in één grote blubberpartij verandert) en de verbinding vormt tussen slaapvertrekken (max 12 man/vrouw) en studiezaal aangepakt. Er ligt nu een betonnen pad met een prachtig mozaïekwerk waar Geertje (mijn buurvrouw, vriendin én de moeder van Matthijs) nog op haar knietjes aan heeft meegewerkt.

Er waren bijna twee jaar geen studenten door corona, het begint nu weer een beetje te lopen, er zijn er nu zeven (uit Nederland, Duitsland en Frankrijk)

Maarten en Hanneke zijn en voelen zich verantwoordelijk voor de studenten en zijn de probleemoplossers voor je kunt het zo gek niet bedenken: gestrand want de bus reed niet meer, even ergens heenbrengen, heimwee en mentale inzinking, soms ruzietjes, verwondingen, ziekte en ze zijn een vraagbaak voor van alles. 

Ze zorgen dat er steeds één van tweeën op de farm is om bij calamiteiten op te treden, wat maakt dat ze (en nu we) niet als gezin op stap kunnen als er studenten zijn. 

En, na een eerder incident zijn er kluisjes voor waardevolle spullen, is er een waakhond en is er van 17.00 tot 5.00 uur een nachtwaker. 

Het geeft ook een hoop gezelligheid al die jonge mensen op de farm en meestal is de sfeer onderling goed.

Vandaag was Puck, de nieuwe au pair jarig, zodat er een taart werd gehaald om het te vieren. 

Nóg meer reservaat

De zondag begint hier met een ontbijt van pannekoeken, die Hanneke bakt voor de familie, ze is er wel een uur mee bezig en luistert dan gezellig naar de podcast van Aaf en Marc Marie, terwijl de kinderen zoet zitten te tekenen en later een weekendfilmpje mogen kijken. 

Na het lopen met de honden maken we dagelijks de gang naar de drie kikkerpoeltjes die op de farm in de beschutting van het groen zijn aangelegd met als doel deze keer níet het land te verlaten zonder nu eindelijk met eigen ogen de Red eyed treefrog te hebben gespot!

Díe zagen we niet vandaag, wel de Masked treefrog!

Vandaag reden we met de Jeep over een holderdebolderweg een stuk de berg op. De Stichting heeft pas een stuk land van ca 60 hectare gekocht, grotendeels bos, maar ook weiland en een mislukt teakhoutproject. Er is een herbebossingsfonds in Nederland dat de herbebossing van die laatste twee delen wil financieren; Maarten en Hanneke moeten dat organiseren met lokale werknemers, dat zal een heel project worden! 

We reden tot een punt waar we dat nieuwe stuk in konden en Maarten wees ons hoe ver het reservaat nu ligt uitgestrekt; het sluit aan op een indianenreservaat, nu zoeken ze nog aansluiting naar een Nationaal Park.

Wat bijzonder om na twee jaar te zien hoe het hier verder groeit. 

En de familie doet geen stap zonder vlindernet, vangdoosjes en verrekijker, zodat er steeds wat gespot wordt. 

PS aan het eind van de dag werd Hanneke in haar bil en been gestoken door een bullit-ant, een gigantische mier die in haar broek bleek te zitten. Het worden direct al dikke, pijnlijke schijven!

Jullie zuilen begrijpen dat de misdadiger eindigde in een vangpotje!

Het reservaat

Vandaag zijn we naar 'het reservaat' geweest met Maarten, de jongens en Puck de nieuwe au pair. 

In 2009 kochten Maarten en Matthijs van eigen geld drie hectare regenwoud, een stuk buiten San Miguel, het dorpje waar Maarten en Hanneke nu vijf jaar geleden zijn komen wonen. 

Een paar jaar later hebben ze de Stichting opgericht en met een grote gift van een Nederlandse filantropische geldschieter van een schildpaddenproject aan de kust kochten ze als Stichting de eerste 33 hectare aan. 

In de jaren nadien is de Stichting Adopteer Regenwoud steeds verder opgetuigd en heeft grotere sponsoren gekregen (particulieren, bedrijven, fondsen), geleidelijk aan hebben ze met geld van de Stichting steeds nieuwe stukken regenwoud aangekocht, dat nu als een lappendeken is gegroeid tot 239 hectare! 

Hier was drie jaar terug nog grasland, nu is het al echt een stukje bos aan het worden! 

We liepen vandaag in dat 33 hectare grote deel, waar een rondgang is naar de Mirador (het uitkijkpunt), door een nieuw stuk bos dat ze drie jaar geleden hebben aangeplant naar het eerste stuk land waar Matthijs jaren geleden met zijn broer, zijn vader, een vrijwilligster en lokale krachten een houten huisje heeft gebouwd. 

Iedere paar meter zagen we wat: een vlindertje, een torretje, een hagedis of een spin.

Abel verdween regelmatig in zijn vlindernet om een gevangen beestje te vangen. 

           blaadjesmieren of leafcutters

En.... Maarten, die voorop liep, spotte een Fer de Lanceslang. In Costa Rica zijn de gevaarlijke slangen niet angstaanjagend groot, maar klein en giftig. Ik ben steeds verbaasd dat Maarten zoiets kan spotten en voel me dan ook niet onveilig in het oerwoud. 

En dan dit kikkertje, kijk goed, precies in het midden!

Op de terugweg zagen we nog drie soorten toekans, het was echt een mooie tocht! 

Het poepende vogeltje en andere beesten.

De morgen begon vandaag niet met een sprookjesachtige zonsopgang, maar een langzaam op ons aankomende muur van regen, een half uurtje later brak de zon alsnog door en zag de tuin er heerlijk fris uit. 

De auto staat geparkeerd naast een vogelnestje waar een vader, moeder en een paar uit het ei gekropen vogeltjes in huizen. De vader heeft er een gewoonte van gemaakt om op de ruitenwisser van het achterraam te gaan zitten, vervolgens ziet hij zichzelf weerspiegeld in het raam en gaat hij driftig tegen het glas pikken naar dat vreemde mannetje. Ondertussen schijt ie steeds vanuit zijn agitatie de auto ter plekke onder. Nu is het in deze omgeving met hobbel de bobbel wegen ondoenlijk om je auto glanzend schoon te houden, maar dit is wel een heel bijzondere manier om je auto vies te krijgen! 

Op weg naar Luuks schooltje informeerde Abel belangstellend: "oma, zou jij op de tweede dag al een schilpad willen spotten?' nou, dat wilde oma wel. Binnen de kortste keren lagen Luuk en hij op hun buik op een bruggetje bij een klein stroompje en ja hoor, ze zagen er twee, die ik zelf in het troebele, donkere water nóóit zou hebben gezien. Toen er even later een troepje kleine zilverreigers uit een veldje met koeien opvloog, was Abel heel tevreden met de score op deze kleine wandeling, die kon oma allebei tóch maar even afvinken! 

Hier staan opa en de jongens klaar voor een 'riviersafari'. Abel leerde van een student waar visjes zitten in het riviertje langs de farm, nu was híj de gids die opa instructies kon geven. 

Hij voorspelde dat ze visjes, libelles en vlinders zouden vinden en ze kwamen inderdaad terug met indrukwekkende foto's van beesten die ze vingen, fotografeerden en weer loslieten.

De eerste dag

We hebben als een blok geslapen en werden om 5 uur wakker, de tijd dat hier de familie ontwaakt en de dag met prachtig morgenrood op gang komt. Dit is het uitzicht vanuit ons logeerbed!

Even later begonnen de brulapen (het zijn er twee, Patrick en Spongebob) met hun ochtendconcert en dat is een héél hard geluid, lachwekkend veel herrie! Als je nieuwsgierig genoeg bent, moet je op YouTube maar 'geluid brulaap' intypen.

En toen, voetjes op de trap en keurig klop, klop op onze slaapkamerdeur: Abel, die opa kwam bijpraten over de nieuwe, bijzondere stenen in zijn verzameling en even later Lukie, meteen weer gezellig vertrouwd, die kletsende mannetjes in het grote bed. 

Om vóór zessen zat de hele familie al achter de bordjes pap en pinto (gekruide rijst met zwarte bonen) en om kwart over zes liepen we naar beneden naar de poort, waar Abel werd opgehaald door het schoolbusje. 

                          in schooltenue

       het schooltje van Luuk in het dorp

's Morgens rent Hanneke voordat het te heet wordt om half zeven al met de honden en twee studenten een paar kilometer. 

Hier zie je de ingang van 'de farm', direct na de poort moet je eerst door dit riviertje (nu heel laag omdat het al langer droog is, in de regentijd soms een kolkende rivier).

Twee keer in de week worden er boodschappen gedaan voor de familie, de studenten (nu vijf) en de nieuwe au pair bij een groenteman, een slager, een bakker en de Pali, een supermarkt.

Maria, de kok en Mara, haar dochter, komen drie keer per dag de maaltijden klaarmaken.

Terwijl Maarten en Hanneke druk waren met van alles, kletste Luuk (die alleen 's morgens een paar uurtjes school heeft) me de oren van het hoofd. 

Om vier uur stopt het werk, is het kijktijd voor Luuk (dan mag er een filmpje aan op de computer) en biertijd voor ons. 

Om half zes kwam Abel terug met het busje, en werd er weer gegeten. We pakten wat cadeautjes uit de koffer en brachten de jongens om voor zevenen naar bed.

Dit is het gewone dagpatroon hier en wij glijden er weer geruisloos in, alsof de twee jaar pauze er niet is geweest.

Om half acht gaan we gapen en over een half uurtje gaat de familie lekker naar bed. 

Best lekker dat tropenritme, op met de zon en naar bed als het donker is en de cicades en de gekko's het achtergrondgeluid bepalen. 

De lucht in

Het vertrek liep volkomen vlekkeloos: Marcel stond al op voordat ik hem moest manen (meestal!), we zetten koffie, dronken de laatste melk op en om exact 6.00 uur ontving ik een SMS dat de taxi voor de deur stond. We stapten in een superdeluxe auto met leren bekleding, een keurig helder, transparant spatscherm, een tafeltje tussen ons in op de achterbank met voor elk een flesje water.

Uit angst via internet bij een malafide taxi terecht te komen (na het riooldebakel van een poosje terug), koos ik een site met goede reviews.

Nou....TSO taxi Schiphol online: vijf sterren!

Na het inleveren van de koffer (niet te zwaar), het passeren van alle poortjes en controles zochten we naar een koffietent met saucijzenbroodjes en dan.... verdwijnt álle stress en is de reis begonnen! 

Toevallig beschrijft Aaf vandaag in de Volkskrant haar eerste vlucht na twee jaar(!), de eerste kolom was volledig om mij van toepassing en inderdaad is alles verrassend gelijk gebleven, alleen die trolley met luxe producten kwam niet langs! 

Toen ik te hoogte van Jamaica het ieniemienie toiletje bezocht en na veel geworstel de flushknop activeerde, visualiseerde ik in een flits dat daarbij mij telefoontje in de pot verdween en beneden een crush zou maken en ik zonder telefoon verder moest! Hoe? Geen pasjes (zitten in het hoesje),  geen camera, onbereikbaar voor het thuisfront (bij ziekte van schaapjes, kippen of schoonmama), compleet afgesneden van alles! Gebeurde natuurlijk niet, maar toch! 

Er werd onderweg extreem goed voor ons gezorgd (drie maaltijden!), dekentje en volop amusement: films (ik keek er drie! een comedy, en drama en een pixar), tv series, spelletjes, muziek.

We hadden voor het eerst een directe vlucht van 11 uur naar San José, geen uren oponthoud voor een overstap of (nog erger en al eens gebeurd) aansluiting gemist. 

KLM: óók vijf sterren!

In de lange rij voor de douane liepen we toch vast in de gezondheidsverklaring en de QR code van onze vaccinaties die we allemaal netjes hadden uitgeprint. Er waren nog wat 60 plussers die er digitaal niet uitkwamen. Het was trouwens opvallend hoe laag de gemiddelde leeftijd van de medereizigers was, voornamelijk reinigers en dertigers, die hangen waarschijnlijk binnenkort al ergens aan een ziplijn boven het oerwoud!

Helaas werden bij het controleren van de ruimbagage de meegebrachte rookworsten geconfisqueerd, daar hadden ze zich zó op verheugd! 

En toen stond Maarten klaar bij de uitgang! Het was nog een lange rit naar San Miguel met een maaltijd onderweg. 

En nu lopen we 8 uur achter op jullie in Europa!

Morgenochtend zien we de mannetjes. 

Eerst slapen!