Niet elke moederdag is een grote roze wolk van familiegeluk, dat was de mijne dit jaar ook niet.
Marcel heeft altijd gesteld dat ik zijn moeder niet ben, dus lievigheid was altijd alleen van de kinderen te verwachten. In lang vervlogen jaren de bekende moederdag ontbijtjes en - knutsels en daarnaast, door de jaren heen, tot in hun volwassenheid een vandaag door Wouter en Charlotte verzorgde bloemenhulde: een grote bos fluitekruid, veelal gemixt met koolzaad (die me vroeger met spinnetjes en kevertjes en al op bed in mijn handen werd geduwd).
Vanmorgen brachten we een bezoekje aan moeder Lies in Haarlem, (voor wie Marcel een abrikozencake had gebakken) en 's middags lunchten we met Wouter en Charlotte.
En nadien werd ik zomaar verdrietig en ben ik in bed gaan liggen, het raam heb ik gesloten, omdat ik de vrolijke kinderstemmen bij de buren, die zorgeloos de coronaregels overtraden en de hele kinderschaar ontvingen niet wilde horen.
Vandaag bracht moederdag vooral weemoed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten