Ik ga zaterdag voor zes(!) dagen weg om een wandeltrektocht te maken en ik merk dat ik me er verantwoordelijk voor voel om het hier netjes achter te laten. Ik wil de wasmand leeg, ik heb de keuken net gestofzuigd en gedweild, ik plan de laatste maaibeurt in de tuin, ik heb het kippenhok gekuist en ik weet nu al dat ik een briefje neer ga leggen om Marcel er aan te herinneren dat maandag de groenbak aan de weg gezet moet worden en wanneer de planten water moeten hebben; het is alsof ik een hulpeloze man voor weken achterlaat!
Of is dat een innerlijke drang die vrouwen nu eenmaal allemaal in meer of mindere mate in zich hebben? Zeg eerlijk!
Het wonder heeft zich weer voltrokken: de bomen op het erf staan 'opeens' vol in het blad, zodat er op deze stralende dag nauwelijks zon op het erf schijnt.
Ik word gek genoeg ieder jaar tóch wéér verrast door deze metamorfose: ik kijk wekenlang de blaadjes uit de bomen en dan, na een paar warme dagen zíjn ze er opeens.
We zijn als gezin járenlang in de Meivakantie naar de Ardennen geweest en als we terugkwamen was het bladerdek daar.
Ik heb al 22 jaar een haat-liefdeverhouding met die bomen; in een hete zomer ben ik er blij mee en is het groene dek prachtig, maar in het voorjaar wil ik iedere zonnestraal pakken en overweeg ik zelfs ze om te laten zagen, maar dat zou niet minder dan moord zijn! En zo lang ik de luxe heb om achter in de tuin zon te vinden moet ik niet zo vreselijk miepen!
Ik kreeg van de kinderen deze dikke pil van de kinderen, niet een cover die mij zou aantrekken, maar door Suzanne de moeite van het lezen waard bevonden.
Het gaat over een voormalige Hollywood filmster uit de jaren '50 tot '80 die haar levensverhaal laat optekenen door een jonge vrouw, waarin zij vertelt over haar voor de wereld verborgen gehouden liefde voor een vrouw en de redenen voor de vele huwelijken die ze desondanks én juist daardoor aanging.
Aan het eind blijken de levens tussen haar en de vrouw die haar levensverhaal op zal schrijven verbonden te zijn.
Het las als een trein, maar had taalkundig niets om het lijf.
Deze week won schrijver Jeroen Brouwers op 81 jarige leeftijd de Libris literatuurprijs met bovenstaande titel over wat er zich in het hoofd van een bejaarde man afspeelt die tegen zijn zin in een verzorgingshuis terecht komt.
Brouwer schrijft in een volstrekt andere stijl met lange zinnen en ingewikkelde taalconstructies.
Hij staat inmiddels op mijn e-book, kijken hoe deze zwaardere kost me bevalt.
PS Jean-Luc maakt het goed en Anne (de middelste) is nu haar dikke wintervacht helemaal kwijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten