Op de Camino heb je een pelgrimspaspoort waar je dagelijks een stempel in krijgt. Tijdens déze tocht kan je in de 11 deelnemende gemeentes van de route een vogelringetje ophalen op een aantal adressen, steeds een ander kleurtje. Als zo'n lokatie gesloten is dan ligt het ringetje in een vogelnestkastje (áls je die kunt vinden, want ze vallen niet echt op). Je kunt ze om een leren veter (die je met een startnummer bij de inschrijving krijgt) dichtknijpen en zo een ketting of armband maken.
De eetkeuken van Joop en Ricky had een hele fijne vibe, zodat we hen vroegen een plaatje van ons te schieten. Na het ontbijt bracht Joop ons terug naar de route.
Bij de ruïne van de St Walrickkapel stond de Koortsboom; het verhaal is dat mensen daar een stuk stof of kleding van een patiënt met koorts in de boom hangen om herstel van de zieke te vragen. Er hingen nu ook mondkapjes in, misschien om corona te genezen of te voorkomen?
Verderop kwamen we tijdens de wandeling een Mariakapel tegen waar ik een kaarsje voor mezelf brandde (mag dat?) De laatste jaren brandde ik tijdens mijn Camino's steeds een kaarsje voor Bert, nu hij is overleden hoeft dat niet meer, maar ik moest wel aan hem denken.
Vandaag werden we niet zo in de natuur opgenomen als in de eerste drie dagen. Er kwam een einde aan de bossen en het klimmen en dalen, de wandeling liep voornamelijk tussen weilanden en meer over asfalt.
We hadden wéér een bijzondere ontmoeting met twee heren die aan een picknicktafel aan het schaften waren, het bleken heggenvlechters te zijn. In dit deel van Nederland worden de weilanden van elkaar afgescheiden door heggen van veelal meidoornstruiken. De heggenvlechter vlecht de twijgen van de struiken door elkaar om zo een stevige heg te vormen. Bij ons in het Groene Hart worden de weilanden door slootjes gescheiden.
Als we een camera bij ons hadden gehad hadden we vandaag wéér een aflevering van 'Man bijt hond' kunnen maken.
Leuk, zulke gespekken onderweg.
We liepen over een enorme brug over de Maas, de aanloop er naartoe en er vanaf liep voornamelijk over asfalt en met herrie vanverkeer. We misten vandaag de verstilling van de natuur.
Het einddoel van de dag was het Emmausklooster in Velp. We zagen het al uit de verte liggen en zochten de hoofdingang, die gesloten bleek. We wandelden om het enorme complex heen en ontdekten uiteindelijk dat in dat klooster Poolse arbeiders werden gehuisvest.
Even verderop was het Kapucijnenklooster (het oudste in Nederland) waar wíj moesten zijn, de deur stond uitnodigend open.
We werden rondgeleid door het klooster en wandelden door de tuin. Het was zulk mooi weer dat we buiten aan een vijver in de late middagzon konden zitten, waar ik mijn biertje dronk.😊
Om 18 uur was er een meditatie in de kapel vóór het avondeten dat we met twee medepelgrims gebruikten in de refter.
We hadden elk onze eigen slaapkamer. Al met al een heerlijke plek om te verblijven!
