Ik ontbeet met yoghurt waar ik een beschuit in verkruimelde en een beetje appelmoes, een verwentoetje van vroeger. Het maakte dat ik aan ons lieve moesje moest denken, 94 jaar en geheel onwetend van het bestaan van haar nageslacht, die ons bij ziekte en narigheid troostte en met haar lievigheid omarmde.
We prijzen ons gelukkig dat mama in haar dementie nooit verdrietig of angstig is geweest, kijk hoe monter ze op deze foto staat!
En kijk hoe goed het met mij gaat, bij de lunch at ik én een zaterdagse croissant én een portie warme poffertjes! Zo trof Marcel me aan, helemaal verrast!
We leefden ons uit op de weekpuzzel én maakten een wandeling naar de tuin buiten, toen ik eenmaal terug was op de afdeling sloeg de migraine toe met een feesteditie van schitterscotomen in felgekleurd rood wit blauw, waardoor ik even werd uitgeschakeld en verdwaalde in een middagslaapje.
Mijn eerste lieve buurvrouw Marjan liet me weten dat ze haar stamcellen koesterde en ze zachtjes toesprak om zich maar fijn te nestelen; dat vond ik zó lief! Ik ben zelf nog niet zo ver gegaan, maar hoop wel dat ze zich heel goed met mij kunnen verstaan, zodat er zich geen levenslange strijd ontwikkelt tussen ons.
Inmiddels was dit mijn derde zaterdag hier in huis, op naar wat nog vóór me ligt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten