Gisteravond had ik na het eten ineens trek in een cappuccino van beneden; met mijn pijnlijke mond misschien voorlopig de laatste. Ik dacht: kom, ik ben een grote meid én ik heb een betaalpas, dat hossel ik even! Het bleek nog een heel gedoe om in mijn eentje de infuuspaal over de lift hobbels heen te leiden en toen ik beneden kwam was de koffie corner al gesloten. Ik besloot naar het personeelsrestaurant te gaan, maar ik kon de trap niet af met mijn paal. Aan het eind van de gang was een lift, zodat ik er met een omweg alsnog kon komen, maar eenmaal in de catacomben stond ik opeens voor de anatomie snijzaal en na wat verder dwalen vond ik een koffiedame die nét de apparatuur wilde gaan spoelen, maar tóch nog een cappuccino voor me wilde maken. Wat een queeste!
Mijn mond wordt pijnlijker, mijn dikke, tong ligt klem tussen de kiezen geperst en dat doet langs de randen pijn bij iedere beweging. Als ik een gebitje zou hebben, zou ik het er nu opgelucht uithalen! Vanmorgen ben ik gestart met pijnstilling op vaste tijden, kijken hoelang dat lukt met gewone paracetamol.
Op zaterdag doen we sinds jaar en dag samen de weekpuzzel uit de Volkskrant, een actualiteiten puzzel van de afgelopen week. We hebben er deze keer een video -bel-sessie van gemaakt en stuitten op één laatste opgave: 'Japanse ontwerper met modehuis dat zijn voornaam draagt (overleden 4 okt)' ...... Tóch ons zaterdags verzetje gehad!
En kijk wie er thuis met mijn bladblazer tekeer gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten