De dip uitgeschoten!

En vandaag schoot het aantal witte cellen naar 3.0! Het viel me vanmorgen op dat mijn tong weer wat bewegelijker wordt en dat de pijn zich nu meer naar de keel verplaatst. De verpleegkundige vertelde me dat de slijmvliezen zich vaak gaan herstellen als de dip voorbij is; ik weet niet of daar een oorzakelijk verband tussen bestaat, maar ik hoop dat het zo uitpakt! 

Ik voel me vandaag sterk en heb veel vertrouwen in een goede afloop. Het moet wel héél raar lopen als ik begin volgende week niet thuis ben. Ik zie mezelf al weer met mijn winterjas aan en een dikke muts op voorzichtig een rondje lopen en tegen de herfst bladeren schoppen 🍁🍂☀️

Of misschien eerst maar in de achtertuin proberen.

Mijn telefoontje is nu letterlijk mijn lifeline met de buitenwereld, nu alle bezoek is opgedroogd. Heerlijk om te kunnen bellen en te appen, om fotootjes te zien van buiten het ziekenhuis, mijn blogje te schrijven, te Wordfeuten, mijn krantje te lezen etc. 

Het ziet er nu naar uit dat ik als zaaloudste als eerste het ziekenhuis ga verlaten, ik hoop dat de achterblijvers (naast een steek van jaloezie) toch ook hoop voelen nu ze zien dat ik de stap al heb kunnen maken.

PS Vandaag vier weken hier!