Tweede dagje vrij

Toen Abel gisteravond belde had ik niet in de gaten dat hij videobelde en heeft hij eerst een tijd met een enthousiast stemmetje tegen mijn oor aangekwekt totdat Maarten tussendoor bromde dat ik die telefoon van mijn oor moest halen en moest kíjken, toen kreeg ik zijn enthousiaste koppetje erbij te zien! Hij liet een prachtige tekening van een luiaard aan een liaan zien, een dríetenige oma! (de tweetenige bestaat ook). Kijk eens naar dat blije gezichtje, hij lacht me nu opgewekt toe vanaf de muur! 

De attentie van iedereen hier is zo fijn, nooit geïrriteerde of gehaaste artsen of verpleegkundigen. Als ik terugdenk aan mijn eigen werkzame leven als internist dan liep ik vaak met wapperende witte jas van hot naar her! (maar misschien hadden die patiënten dat van mij óók niet in de gaten?)

Vanmorgen kwam Maarten op bezoek. Hij haalde beneden in het restaurant twee heerlijke cappuccino's to go en warme saucijzenbroodjes, ik kon de lunch overslaan!

Er komt geleidelijk een stroom van kaarten op gang, heel lief en leuk om te krijgen. Vandaag was er ook een pakje met lekkers bij. 

In de behandelingen van hematologische kwaadaardigheden zijn er grote pieken en dalen. Ik ervoer dat weer toen ik na mijn eerste ATG als een opgeblazen ziek vogeltje nauwelijks uit bed kon komen en twee dagen later weer kiplekker aan tafel zat. 

Mijn buurvrouw, die pas nog instortte en 40 graden koorts ontwikkelde in haar 'dip' (tekort aan witte cellen na chemo) gaat na een wisseling van de antibiotica én een oplopend aantal witte cellen opeens als een malle vooruit en mag misschien vrijdag al naar huis! 

Wij slapen thuis nog steeds in het houten bed dat Marcel op maat maakte voor de slaapkamer in de Ceciliasteeg vóórdat Suzanne geboren zou worden, het is niet demontabel en verhuisde twee maal met ons mee. Het is eigenlijk wat te klein en zonder enig extra comfort, maar wel functioneel en... nostalgie hè?

Ik ben dus geen ervaringsdeskundige op het gebied van verstelbare bedden. In mijn tijd als arts leerde ik alleen hoe ik een ziekenhuisbed omhoog en omlaag kon laten zoemen. In het Hospice (waar ik zorgvisie ben) verdiepte ik me er pas in hoe een bewoner zo prettig mogelijk in zijn bed kan liggen en daar maak ik nu zelf gebruik van. De grote truc is gebruik te maken van de 'knieknik'; terwijl het boveneind van het bed naar boven komt, verschijnt er een knik ter hoogte van de knieholte en ontstaat er een soort zitkuil. Als ik alleen de rugleuning omhoog doe schuif ik direct met mijn voeten tegen het voetschot aan, dat zit heel ongemakkelijk. 

Om 22 uur maken we ons klaar voor de nacht en dan doe ik de gordijntjes om mijn bed dicht en heb ik mijn kleine slaapkamertje. Best gezellig toch? 

NB Weer een toepasselijk strookje: Zonder hoop en vertrouwen is geluk ver te zoeken.