Gisteravond was mijn laatste vrije avond los van de infuuspaal. Na zes uur 's avonds mag ik met mondkapje de afdeling af en door het dan stille ziekenhuis heen wandelen. Marcel kwam rond etenstijd en na mijn avondhap wandelden we een beetje rond.
Het gebouw in inmiddels ruim 25 jaar oud, maar voelt nog nieuw. Als ik er voorheen voor nascholingen kwam, werd ik al getroffen door de zandkleurige vloertegels en de lichtinval van boven, véél lichter en opener dan het donkere en grauwe AMC waar ik een aantal jaar werkte.
De sfeer op zaal is gistermiddag vrij plots veranderd door het vertrek van mijn gezellige buurvrouw en de komst van een 50 jarige man, die, hoewel heel rustig, puur door zijn fysieke, wat lompe aanwezigheid de ruimte vult. Vanmorgen bleek mijn ontbijtplek aan tafel rücksichtlos te zijn ingenomen, zodat ik ertoe veroordeeld werd mijn ontbijt op de rand van mijn bed te nuttigen. Ik had natuurlijk geen enkel recht hem met zijn ontbijtblad van de tafel weg te sturen!
Hij heeft een aplastische anemie, een ziekte waarbij het beenmerg te weinig bloedcellen aanmaakt, en krijgt om die reden een SCT. Hij heeft het steeds over zijn 'witte bloedplaatjes', een ontwapenende en onnozele verhaspeling van witte bloedcellen en bloedplaatjes. Hij ligt naast de freule en deelt de badkamer met haar. Ik lig nu wat apart en heb een badkamer voor mezelf.
Maarten en Hanneke hebben hun terugvlucht naar Costa Rica geboekt op 30 oktober, dat geeft een raar gevoel, want het is alsof alles nog moet beginnen! Aan de andere kant: misschien is alles dan al achter de rug en ben ik al weer thuis!
De bloeduitslagen waren nauwelijks veranderd en worden vervolgd. De chemo liep vandaag de eerste dag, ik merkte er eigenlijk niets van. Ik had een wat matte dag, ik lag een beetje te soezen en werd pas actief toen Marcel eind van de middag kwam.
We puzzelden, kletsten en liepen zelfs nog even een ommetje in de tuin!
PS Géén lekker kopje koffie, ik mag deze chemodagen geen warme dranken, het schijnt dat die de slijmvliesschade van de Busulfan kunnen verergeren.
Hopen dat de zon gauw weer doorbreekt.
BeantwoordenVerwijderenIs het boek de moiete waard, ligt hier klaar om te lezen
Het boek is mooi,mooi geschreven. De auteur is een zoon van vrienden van mijn ouders tegen wie wij om een tante zeiden. Dat maakt dat ik het met extra interesse en nieuwsgierigheid lees.
BeantwoordenVerwijderen