Dahlia-wandeling: 15.8 km

Ik had me vandaag aangemeld voor een 'Dahlia-wandeling' van de Wandelpool, waarbij we van Hillegom naar Voorhout liepen.

                  Tulpenveld

Ik had me voorgesteld dat we langs gekleurde velden zouden lopen, zoals ik de bollenstreek in het voorjaar ken, maar het werd anders. 

We liepen eerst een vrij saaie route over asfalt langs dahliavelden die allemaal al gekopt waren, maar kwamen na 5 kilometer aan bij Kasteel Keukenhof, dat ligt in een openbaar park en daar zijn dit weekend de Dahliadagen.

Ik ken uit mijn jeugd het bloemencorso, waarbij praalwagens met kleurige bloeiende voorjaarsbolgewassen zijn versierd. Tot mijn verrassing zag ik een paar jaar geleden tijdens een wandeltocht praalwagens van groente en fruit in de Betuwe. 

En hier nu grote figuren van vogels en vlinders met alleen maar dahlia's.

De tuin had een spetterende kleurenpracht 

De dahlia was steeds een truttig, ouderwets bolgewas, maar wordt de laatste jaren steeds populairder.

Ik had nul ervaring met de dahliaknol, maar maakte er dit jaar kennis mee. Ik kreeg van Wouter en Charlotte een dahliabouwpakket cadeau: een zinken emmer, een zak aarde met molm én een stel dahliaknollen. In de zomer ontwikkelde zich een indrukwekkende struik op mijn balkon, maar er kwam hélémáál geen één bloem aan. Bij Wouter en Charlotte groeide in een zelfde emmer een jaloersmakende hoeveelheid kleurige dahlia's! Acht hoog op een winderig balkon is blijkbaar niet de ideale omgeving voor deze knol.

We wandelden door naar het volgende dahlia-paradijs bij de Tulperij

         Terras van de Tulperij

In het voorjaar een show- en pluktuin met tulpen, nu in de zomer vol met honderden dahliasoorten, geleverd door bedrijven uit de regio, waar je tussendoor kunt lopen.

In het najaar worden al die knollen uit de grond gehaald, de aarde wordt bemest en de voorjaarsbolgewassen gaan de grond in. Wat een klus! 

Tijdens het derde deel van de wandeling liepen we tóch nog langs een bloeiend bollenveld, geen dahlia's maar Crocosmia (maar die moest ik opzoeken met de Plantnet app hoor)

Een heel kleurrijke dag! 

Ruzie met mijn donor

In de studie geneeskunde leerden we een heleboel potjeslatijn. Meteen in het eerste semester moesten we de Latijnse namen van alle botten van het skelet (inclusief alle bubbels, bobbels en groefjes op die botten) voor ons eerste examen.anatomie ("Heb jij je botjes al gehaald"?)

In de jaren nadien werd onze vocabulaire steeds verder uitgebreid met medische termen en ermee ziektes. Wat vind je van deze: Keratoconjunctivitis sicca en xerostomie en laat ik dat nu zelf hebben gekregen! Op zijn Hollands betekent het niet veel meer dan droge ogen en een droge mond, maar impact heeft het wel. Hoe dan? 

'Mijn' donor is anoniem, dat zijn de regels bij een allogene stamceltransplantatie. Ik weet niet of het een man of een vrouw is en waar op de wereld hij of zij zich bevindt. Via donorbank Matchis heb ik een paar keer (ik ga er van uit dat het een zij is) schriftelijk contact gehad; dat moet in het engels en wordt gecensureerd en is dus uiterst oppervlakkig. 

En tóch hebben we nu ruzie, op celniveau dan. Bij de laatste behandeling kreeg ik opnieuw immuuncellen van haar toegediend als immuunboost om mijn kankercellen aan te vallen. Die gedoneerde immuuncellen zijn zich nu tegen mij gaan keren met als gevolg dat ik nu pijnlijke droge ogen heb en wazig zie en dat mijn tong en tandvlees droog en pijnlijk zijn, zodat eten en drinken nu pijnlijk is. Ik word behandeld met verschillende oogdruppels en zalfjes, pijnverzachtende gel in mijn mond en neutrale tandpasta. 

Ik zal moeten dealen met deze ongemakken en dát is mijn grootste probleem, want ik struggel daar nu twee maanden mee en dat lukt me nog niet. Voor iedere tegenslag in de laatste twaalf jaar kwam steeds een oplossing en kon ik weer dóór. Nu niet. 

Ik probeer de klachten te relativeren, het terug te brengen tot een ongemak en blij te zijn met de middeltjes die beschadiging van mijn ogen kunnen voorkómen. 

Misschien hengel ik nu wel naar bemoediging, ik heb even een zetje nodig. 

Ik wil geen zeurpiet worden hoor, dát gaat niet gebeuren. 

Afscheid

In mijn werkzame leven had ik bijna dagelijks te maken met de dood. Ook in de jaren daarna ben ik daar steeds dichtbij gebleven door mijn werk als zorgvrijwilliger in hospice de Mantelmeeuw in Woerden.

Een patiënt (in het ziekenhuis) of een bewoner (in het hospice) is eerst een onbekende en wordt, als daar de tijd voor is, vanzelf een persoon als je meer zicht krijgt op verhalen uit het leven en de familie en vrienden rond hem of haar heen. Dat proces blijft nog steeds een verrassend, uit meneer of mevrouw X komt een persoon van vlees en bloed naar boven met een verleden en een plek en betekenis in zijn/haar omgeving.

Vandaag namen we als familie afscheid van de laatste broer van mijn vader, een alleenstaande oom zonder nageslacht, een oom die voor zijn neven en nichten (waar ik er één van ben) een bijzondere plek innam. De oom die allemaal dingen wist, die onze vaders níet wisten. Hij had verstand van het heelal en de natuur, hij fotografeerde met professionele camera's, had zijn eigen donkere kamer, hij speelde dwarsfluit en piano, kon tekenen, schilderen en etsen en trok met zijn tent door Noorwegen toen wij nog braaf als gezin met de ANWB in Nederland leerden hoe dat moest, kamperen. 

Wij bezochten hem de laatste twee jaar met regelmaat en dachten hem te kennen, maar het verhaal van zijn leven werd bij de afscheidsdienst aangevuld door de verhalen van mijn grote broer, jongere nichten en een neef, die sinds zijn jonge jaren met hem musiceerde en de herinneringen van een lid uit zijn "tweede" familie, waar hij via zijn werk in terecht kwam en die nét zulke innige herinneringen aan hem had als wij, zijn neven en nichten. 

Wat is het een mooi ritueel om na het overlijden een persoon te herdenken, om terug te kijken en de leemtes in te kleuren. 

En wat blijft afscheid nemen een moeilijk proces. Het terugzien van beelden van onze oom als jonge man, maar ook onze ouders en eerder overleden ooms haalde weer herinneringen naar boven.

En geleidelijk is nu mijn/onze generatie aan de beurt,  daar word ik me steeds meer bewust van. 

That's life.

Terras-hoppen en varen in Amsterdam: 11.3 km

Vrijdag zou het er eindelijk van komen, een afspraak met Cecilia en Resie samen; het zat al langer in de pen om eens met z'n drieën af te spreken en wat is dan logischer dan dat met een wandeling te combineren. Onderweg naar Amsterdam bleek het niet de handigste dag, ik zat in een bomvolle trein naar Amsterdam, vol met Sail-bezoekers! 

Marcel en ik waren er 10 jaar geleden te gast met Marcels werk, compleet met diner en zicht op het spektakel vanaf een tall-ship. 

Gelukkig stond de Trage Tocht Houthavens op het programma ten westen van het Centraal Station, terwijl de chaos van Sail zich aan de Oost kant afspeelde.

Mooi om te zien hoeveel pakhuizen hun historische aanzien ook na de verbouwing naar appartementen hebben behouden, alles strak in de verf. 

In plaats van een stevige wandeling werd het een aaneenschakeling van relaxmomenten. De eerste stop was in de gerestaureerde 110 jaar oude bioscoop the Movies in de Haarlemmerstraat waar we uitgebreid koffie dronken.

De volgende stop was bij de Haarlemmerpoort, waar we vielen voor een oosterse lekkernij bij een goed bekend staande eettent.

We wandelden door het Westerpark en aansluitend door prachtige wijken in de bouwstijl van de Amsterdamse School, we passeerden daar ook museum het Schip, dat we al een ander keer bezochten. 

In de voormalige Houthavens is nu een woonwijk verrezen met moderne woningen en kanalen, een yuppenbuurt met opvallend veel bakfietsen en (welgestelde) jonge gezinnen. 

We konden geen weerstand bieden aan dit terras, waar we zicht hadden op het IJ met langsvarende twee- en driemasters van de Sail. 

We vermoedden dat het dikbetaalde plezierigtochtjes waren.

We besloten de tocht niet uit te wandelen, maar de dag af te sluiten met twee (gratis!) tochtjes met de pont...

.....eerst vanaf de iconische Pontsteiger naar NDSM....

..... en toen naar CS

Waarbij we ook nog iets van de Sail meepikten.

Wat heeft Amsterdam toch steeds veel te bieden! 

Leeuwarden

Ik ben vanmorgen geen getuige geweest van deze mooie zonsopgang; ik werd om half tien wakker gemaakt. Het bleek dat de anderen zich al zorgen begonnen te maken of het wel goed met me ging. Ik heb oordoppen van kneedbare was en die zorgen dat alle geluiden gedempt op afstand zijn, ik lag nog heerlijk te soezen. Ik kon in mijn eentje rösti ontbijten, lekker rustig. 

Vandaag werd een vaardag en dat was met de verwachte hitte alleen maar fijn. 

We voeren door de sluis Groningen in, het Lauwersmeer op.

Alleen bij ons schip gingen de zeilen omhoog

Het ging allemaal niet zo snel, het was al 13.00 uur toen we na lang wachten aan de beurt waren om de tweede sluis te passeren.

Zoals ik bij eerdere groepsreizen heb meegemaakt wordt er onderling veel gedeeld over eerdere reiservaringen, de hele wereld is al langsgekomen en er wordt met sterke verhalen tegen elkaar opgeboden. 

Het varen door smalle wateren was leuk, het uitzicht vanaf het water op het leven aan de wal gaf afwisseling: schattige dorpjes, bruggen en bruggetjes, zwemmende kinderen, gezwaai, veel afgemeerde boten langs de kade. 

Toen we in zoet water kwamen, was het tijd het dek te schrobben met water uit de emmer die steeds aan een touw overboord werd gegooid om te vullen. 

We lagen lui aan het dek, aten af en toe een broodje, dronken een colaatje en zo kabbelde de dag voorbij. Heerlijk voor een dagje, maar om nu een vakantie lang zo aan boord door te brengen best wel saai. 

Ik heb een groot deel van de dag doorgebracht op een liguster op het zonnige dek. Met een eindje was het goed te doen in de zon. 

Om half zes was het nog 29 graden! Met het voortdurende windje hebben we het niet te warm gehad, en jullie?

We meerden aan in het centrum van Leeuwarden, waar het druk was met schepen. Onze schipper wist op miraculeuze wijze te draaien en aan te leggen aan een ander schip. Wat een stuurmanskunst! 

's Avonds kregen we een rondleiding door een stadsgids

Als afsluiting van de dag dronken we wat op het donkere dek. 

Morgen het laatste deel naar Franeker en dan weer naar huis.

Schiermonnikoog: 13.9 km

Even een leuk weetje. Schiermonnikoog is 'Eiland van de grijze monniken', genoemd naar de grijs geklede monniken die hier in de Middeleeuwen woonden. Het bestaat nog steeds en je kunt er als gast verblijven.

Elke dag is hier weer anders ingedeeld met steeds een ander vaarschema, helemaal afhankelijk van de getijden. 

Vanmorgen verlieten we toen het water hoog genoeg was de haven van Ameland. Onderweg naar Schiermonnikoog liepen we nu en dan vast en moesten we ons met z'n allen verzamelen op de voorplecht om met dat extra gewicht de boot los te maken. 

Al na vijf kilometer hadden we een stop op een druk terras aan een schattig zwemmeertje.

In het enige dorp dat het eilandje rijk is aten we een ijsje in het gras.

En daarna liepen we kílometers langs de duinenrij over een pad met mul zand onder een brandende zon tot we op een punt kwamen waar het pad ophield en zich steeds meer vertwijfelde wandelaars ophoopten tot er een official aankwam die ons in groepjes verdeelde. 

Hier trekken we onze wadloopschoenen aan

Vandaag hadden we een spectaculaire einde van de dag, we moesten het laatste stuk over het wad lopen naar het drooggevallen schip. 

We liepen eerst over velden met lamsoor en geulen water met een héél glibberige blubberbodem in de richting van ons schip. 

Ons loopclubje van de laatste dagen

Het laatste stuk liepen we door het water en hesen we ons via een trapje het schip op. 
Een hiermee hebben we de vijf waddeneilanden aangedaan.

We voeren 's avonds naar het vaste land van Groningen in de haven van Lauwersoog.

Morgen een hele dag varen.