Leeuwarden

Ik ben vanmorgen geen getuige geweest van deze mooie zonsopgang; ik werd om half tien wakker gemaakt. Het bleek dat de anderen zich al zorgen begonnen te maken of het wel goed met me ging. Ik heb oordoppen van kneedbare was en die zorgen dat alle geluiden gedempt op afstand zijn, ik lag nog heerlijk te soezen. Ik kon in mijn eentje rösti ontbijten, lekker rustig. 

Vandaag werd een vaardag en dat was met de verwachte hitte alleen maar fijn. 

We voeren door de sluis Groningen in, het Lauwersmeer op.

Alleen bij ons schip gingen de zeilen omhoog

Het ging allemaal niet zo snel, het was al 13.00 uur toen we na lang wachten aan de beurt waren om de tweede sluis te passeren.

Zoals ik bij eerdere groepsreizen heb meegemaakt wordt er onderling veel gedeeld over eerdere reiservaringen, de hele wereld is al langsgekomen en er wordt met sterke verhalen tegen elkaar opgeboden. 

Het varen door smalle wateren was leuk, het uitzicht vanaf het water op het leven aan de wal gaf afwisseling: schattige dorpjes, bruggen en bruggetjes, zwemmende kinderen, gezwaai, veel afgemeerde boten langs de kade. 

Toen we in zoet water kwamen, was het tijd het dek te schrobben met water uit de emmer die steeds aan een touw overboord werd gegooid om te vullen. 

We lagen lui aan het dek, aten af en toe een broodje, dronken een colaatje en zo kabbelde de dag voorbij. Heerlijk voor een dagje, maar om nu een vakantie lang zo aan boord door te brengen best wel saai. 

Ik heb een groot deel van de dag doorgebracht op een liguster op het zonnige dek. Met een eindje was het goed te doen in de zon. 

Om half zes was het nog 29 graden! Met het voortdurende windje hebben we het niet te warm gehad, en jullie?

We meerden aan in het centrum van Leeuwarden, waar het druk was met schepen. Onze schipper wist op miraculeuze wijze te draaien en aan te leggen aan een ander schip. Wat een stuurmanskunst! 

's Avonds kregen we een rondleiding door een stadsgids

Als afsluiting van de dag dronken we wat op het donkere dek. 

Morgen het laatste deel naar Franeker en dan weer naar huis.

Schiermonnikoog: 13.9 km

Even een leuk weetje. Schiermonnikoog is 'Eiland van de grijze monniken', genoemd naar de grijs geklede monniken die hier in de Middeleeuwen woonden. Het bestaat nog steeds en je kunt er als gast verblijven.

Elke dag is hier weer anders ingedeeld met steeds een ander vaarschema, helemaal afhankelijk van de getijden. 

Vanmorgen verlieten we toen het water hoog genoeg was de haven van Ameland. Onderweg naar Schiermonnikoog liepen we nu en dan vast en moesten we ons met z'n allen verzamelen op de voorplecht om met dat extra gewicht de boot los te maken. 

Al na vijf kilometer hadden we een stop op een druk terras aan een schattig zwemmeertje.

In het enige dorp dat het eilandje rijk is aten we een ijsje in het gras.

En daarna liepen we kílometers langs de duinenrij over een pad met mul zand onder een brandende zon tot we op een punt kwamen waar het pad ophield en zich steeds meer vertwijfelde wandelaars ophoopten tot er een official aankwam die ons in groepjes verdeelde. 

Hier trekken we onze wadloopschoenen aan

Vandaag hadden we een spectaculaire einde van de dag, we moesten het laatste stuk over het wad lopen naar het drooggevallen schip. 

We liepen eerst over velden met lamsoor en geulen water met een héél glibberige blubberbodem in de richting van ons schip. 

Ons loopclubje van de laatste dagen

Het laatste stuk liepen we door het water en hesen we ons via een trapje het schip op. 
Een hiermee hebben we de vijf waddeneilanden aangedaan.

We voeren 's avonds naar het vaste land van Groningen in de haven van Lauwersoog.

Morgen een hele dag varen. 

Ameland: 20.7 km

Gisteravond lagen we met de boot midden in het water voor anker. Het is zo bijzonder dat het leven zich voor een groot deel afspeelt op de boot. Iedereen vindt steeds wel een plekje op het dek of in de kajuit. Het waait voortdurend, ik word er soms helemaal moe van, steeds die wind om mijn hoofd. 

Om de haven in Ameland te bereiken voeren we met een wijde boog van West Terschelling naar Nes, een tocht van úren.

Als kers op de taart zagen we op een zandplaat tientallen zeehonden

   Klaarmaken voor de wandeling

Rond het middaguur bereikten we Ameland. Ook hier weer aan de zuidkant een dijk, dan weilanden, bos en heide, boven de duinen en de Noordzeekust.

                 Zandkasteel

Aan het strand leek het of de tijd had stilgestaan. Kinderen aan het spelen en sjouwen met emmertjes water, schelpjes zoeken en zandkastelen bouwen. Én vliegers. Ik herinner me de rood met groene katoenen vlieger die wij als kinderen hadden én de rrod-wit-blauwe plastic vliegtuigjes die je op kon laten, waarbij de witte vleugeltjes ratelend ronddraaiden. Er stonden geen viskraampjes meer op het strand, zoals vroeger, waar we voor een kwartje een zure bom kochten, overlangs doorgesneden, samen met Mildred, ieder de helft. 

Ik at vandaag zittend op het strand een softijsje, waarbij het ijs langs het hoorntje tussen mijn benen in het strand drupte, weer even kind.

We zagen gister vandaf de boot levende kwallen zwemmen, een prachtig gezicht. Op het strand zien we ze van boven, zwemmend zie je ze horizontaal door het water bewegen. 

                   Zeekraal

We pasten de route wat aan en liepen langer langs het strand, kilometers lang, met de wind in de rug. 

Terug over de dijk langs het drooggevallen wad

We hadden vandaag opnieuw rustig de tijd voor de wandeling en kwamen rond etenstijd aan boord. Eten, biertje, aan dek zolang het niet te koud is een dan moe en uitgewaaid onder de wol. 

Terschelling: 25 km

Ik open met een spectaculaire zonsondergang met vóórop het drooggevallen wad en achter de contouren van de duinen. 

En terug op de boot zagen we de bloedmaan opkomen. Prachtig!

Vanmorgen werden we met alle 180 wandelaars met bussen van West Terschelling naar Oost Terschelling gebracht. Daar werden we losgelaten voor een route van 25 km terug naar de haven. 

Alle wandelaars werden vandaag met bussen vervoerd van West naar Oost Terschelling. De route leidde ons terug naar de haven west.

De vibes hadden vandaag meer weg van een vierdaagse of drukke Camino dan de eerdere dagen, omdat de hele meute nu tegelijk vertrok en dat leverde dit soort plaatjes op. 

Ook van dit eiland zagen we verschillende landschappen: het drooggevallen was, opnieuw de heide, loofbos, dennenbos en de Noordzeekust.

We trokken onze schoenen uit en slenterden met onze blote voeten 2 km door het zeewater.

Er was vandaag geen enkele tijdsdruk, zodat we een paar heerlijk ruime pauzes konden nemen.

Na het avondeten zette het schip zich in beweging richting Ameland, waarbij we een paar keer vastliep en we moesten wachten tot het water verder steeg. 

Na zonsondergang liet onze vloot de ankers zinken en daar blijven we vannacht. Voor de leuk: een nacht voor anker op het Wad.