Sufitrail Heiloo: 19.4 km

Gister begon een nieuw avontuur. 

Ik heb eerder al eens geschreven hoe de Oosterse mysticus en dichter Rumi op mijn pad kwam én dat ik hoorde over de Sufitrail in Turkije, een pelgrimstocht naar Konya, de stad waar Rumi leefde en waar zijn graf is. Ik hoorde dat er ook een Sufitrail rond Heiloo was,  maar ik begreep nog niet echt hoe dat zat. 

Je kunt iedere zaterdag om kwart voor 10 vanaf station Heiloo en route meelopen met de organisatoren Iris en Sedat, die van Turkse afkomst is. Gister ging ik daar mijn licht opsteken. 

Zij hebben samen de 800 km lange pelgrimstocht naar Konya ontwikkeld, bewegwijzerd en een GPS track gemaakt. Ze begeleiden eens per jaar een groepje pelgrims wandelend (in het voorjaar) en fietsend (in het najaar) over de route en bouwen tijdens die tochten de connecties terplekke en de naamsbekendheid uit in de hoop en verwachting dat het een route wordt die mensen zelfstandig gaan lopen zonder dat hun begeleiding, zoals de Camino naar Santiago.

Ze hebben ook een tocht uitgezet rond Heiloo, een Nederlandse pelgrimsoord: Onze-Lieve-Vrouwe ter Nood (wist ik niks van) met een kerk, kloosters, een Genadekapel en geneeskrachtige bronnen. 

Omdat dit gebied al een religieuze betekenis heeft, zette Sedat een rondwandeling van 20 km uit langs de drie bronnen als een soort verbinding van oosterse en westerse religie en spiritualiteit.

Als je deze 40 loopt heb je als het ware de 'Nederlandse' versie van de Sufitrail gelopen, met de kracht van de herhaling die kan leiden tot meditatieve gedachten. 

Deelname aan de wandeling biedt ook gelegenheid om meer te horen over de Turkse route of om herinneringen daaraan te delen. 

Klinkt allemaal misschien wat zweverig, maar het spreekt me ook wel aan, al ben ik nu beslist geen volgeling van een oosterse mysticus!

We liepen met een groep van 10 personen. Toen we koffie dronken bij een klooster, zag ik dat de kloosterwinkel inderdaad volstond met pelgrimsitems: madonna, kaarsen, rozenkransen, beeldjes, amuletten en rozenkransen.

We liepen langs meerdere pelgrimsgebouwen en bronnen (waar we écht iemand water zagen putten en in een jerrycan gieten!); het tweede deel liep met door natuurlijk gebied door bos, langs waterrijke een over weide paden. 

We eindigden bij een veganistisch koffietentje in Heiloo (waar je toeslag moest betalen voor gewone melk in je cappuccino in plaats van haver- of sojamelk).

En nu ben ik om! Ik ga mee in het voorjaar! Niet de hele route, maar de tweede helft. Amsterdamse wandelaar Ruth, die ik weer ken van het Jacobs Genootschap, loopt dan ook mee.

En zo valt alles samen. 

Zin in!

Kunstmuseum Den Haag

Gister had ik een pyamadag (écht waar! als je het cocooning noemt klinkt het misschien gezelliger, maar ik genoot er in elk geval erg van, al is het wat gênant om hardop uit te spreken). Vandaag stond ik vroeg op (het was nog donker) om er een actieve dag van te maken. 

Aan de ontbijttafel had ik zicht op deze lucht, die niet onderdeed voor het Noorderlicht. Ook al bewoog het niet uitbundig, de lucht veranderde wél voortdurend. 

Om 9 uur stond ik al op harde muziek voor de spiegel in de danszaal te springen met de andere dames en om half elf zat ik in de trein naar Den Haag.

Via Facebook kwam ik laatst een melding van het Kunstmuseum tegen en daar was ik nog nooit geweest. Cecilia ook niet, dus gingen we samen. 

De skyline van het centrum liet opvallend veel hoogbouw zien

    Het museum is ontworpen door Berlage

Het gebouw was op zich al práchtig. Toen we er door de gangen liepen herkende ik de sfeer van mijn middelbare school in Haarlem: Het Eerste Christelijk Lyceum. Pas met de kennis van nu realiseerde ik me dat dát gebouw in diezelfde tijd gebouwd is. Internet bevestigt dat inderdaad: gebouwd in 1924 in de stijl van de Amsterdamse school! Als tiener zag ik daar de schoonheid nog niet van. 

               Zelfportret van Mondriaan

De gedachte achter zijn 'Evolutie triptiek' begrepen we niet helemaal, maar ik vond de kleuren wel práchtig!

Er was een tentoonstelling over Klint (geen typefout, het was echt een ander!) en Mondriaan. De (misschien wat gezochte) overeenkomst tussen beiden was dat ze zich in dezelfde periode (begin 20e eeuw) ontwikkelden van landschapschilder naar steeds abstractere vormen. 

In deze reeks van bomen, een geliefd uitgangspunt van Mondriaan, zie je die steeds verder abstraherende ontwikkeling.

Geleidelijk gaat hij naar werken met verticale (volgens de beschrijving van de tentoonstelling het mannelijke, geestelijke) en horizontale (vrouwelijke, materialistische) lijnen. Eerst nog met ingetogen kleuren......

               De Victory Boogie Woogie

        kijk wat een rommeltje van dichtbij! 

....later met de bekende primaire kleuren. 

Nadien zagen we nog een deel van de vaste collectie, die óók weer voor een groot deel aan Mondriaan en de Stijl gewijd was. We zagen de stoel(en) van Rietveld, maquettes van zijn gebouwen en tijdgenoten. En toen hadden we opeens op hetzelfde moment het gevoel van verzadiging een bleek het al vier uur te zijn. We wandelden door een ons onbekend deel van Den Haag vol statige gebouwen, brede lanen en ambassades terug naar het station. 

Den Haag heeft nog veel te bieden. We komen zeker nog eens terug!

Foto's

En toen was het even stil vanuit Woerden. Gebeurt er dan niks of juist heel veel? 

Ik heb in de afgelopen weken geprobeerd het scheidingsproces vlot te trekken en dat gaat niet alleen mij maar ook Marcel aan, zodat ik het niet netjes vond daar veel over te delen. 

Verder gaat het gewone leven door: 'schoondochter' Charlotte vierde haar 30e verjaardag, Wouter en zij kochten hun eerste huis (in Utrecht), ik zag de film 'Le Pot au Feu' in de bioscoop met Anke (een romance, heerlijk sfeervolle beelden in een oude keuken met houtfornuis, koperen pannen en ambachtelijke maaltijdbereiding), ik bestelde nieuwe jaloezieën voor mijn woonkamer, werkte en kookte in het hospice én ik was dágen bezig met onze fotoboeken. 

Ik nam de laatste weken steeds een aantal albums mee uit Zegveld en liet onze gezinsgeschiedenis de revue passeren. Ik digitaliseerde een selectie ervan vanaf ons huwelijk in 1984 tot de eerste digitale foto's in 2004.

Wat een prachtig gezin hebben wij gekregen, wat een heerlijke vakanties vierden we samen, wat hadden we een plezier in de jaarlijkse Ardennen-voorjaars vakanties met moeder Lies, vriendjes en vriendinnetjes, wat een huizen hebben we verbouwd, wat een heerlijk gezinsleven hadden we met verjaardagen, Sinterklaasvieringen, Kerst en paaseieren zoeken, wat veel om met blijdschap en trots op terug te kijken! 

Ik produceerde twee dikke fotoboeken, schrok van de kosten, maar drukte vandaag toch op enter.

Bij het zien van de foto's werd ik ook weer bepaald bij mijn ziekteperiode.

Ik had gister een gesprek met de coördinatoren van het 'Samenhuis' in Alphen, een inloophuis voor mensen met kanker, hun familie en nabestaanden. Zij vroegen mij om een praatje te houden bij de viering van hun 10-jarig bestaan dit voorjaar, omdat ik arts was, ervaringsdeskundige ben, vrijwilliger bij het hospice en blogger.

Het dwingt me om weer even om te kijken en iets op papier te zetten over welke plek het ziek zijn heeft in mijn leven. Gek genoeg kan ik concluderen, dat het me naast zorg en ellende ook veel goeds heeft gebracht. Ik stopte eerder met werken, wat me tijd gaf voor heel veel andere activiteiten. Ik leefde me jaren uit in mijn tuin, maakte pelgrimstochten met dochter Suzanne én alleen, leerde mijn zelfstandigheid en daadkracht ontdekken, kon de keus maken vrijwilliger te worden in het hospice, leerde veel mensen kennen en het leidde me naar de keuze om een onafhankelijk bestaan op te bouwen. 

Veel om dankbaar voor te zijn. 

Karmapunten

Als toegift op de reis nog een groepsfoto en een mooie vlucht terug naar Nederland

Vanmorgen werd ik door jullie gebombardeerd met WhatsAppjes over de vulkaanuitbarsting op de dag na ons vertrek uit Reykjavik. We hebben er daar niets over gehoord, misschien omdat onze reisleidster geen meer telefoontje had? Ze werd op de heenreis op Schiphol gerold. 

Toen ik vanmorgen met de trein naar Utrecht wilde, bleek er geen treinverkeer te zijn door een aanrijding en er was nog geen vervangend vervoer. 

Ik was met de auto naar het station gekomen en liet de in de hal wachtende reizigers weten dat ik met de auto naar Utrecht Centraal ging rijden en dat ik drie mensen mee kon nemen. Uiteindelijk stapten er vier in, dus het was dringen met drie volwassenen op de achterbank van mijn kleine autootje. 

Ze waren zó blij met me, dat ik met moeite kon voorkomen dat ze me betaalden, ik nam hun dank aan in de vorm van karmapunten, die komen vast wel eens van pas! 

Ik kon er aan het eind van de dag nog een paar bij optellen, want ik hielp haar poetsen in haar verbouwde appartement. Marcel had pas laminaat gelegd in haar slaapkamer en zaagde vandaag de plinten. 

Ik sopte de nieuwe keuken, lapte alle ramen met mijn magische ramendoek (bedankt Anita, ik ben er nog steeds blij mee!), vensterbanken, radiatoren en de trap.

Wouter en Charlotte hielpen ook mee met schoonmaken en opruimen.

Na afloop borrelden we bij Hannah, die ook voor een pan courgettesoep met Turks brood had gezorgd. 

En dan morgen de verhuizing (maar dán laat ik het afweten!)

IJsland, dag 4: de Golden Circle

Vandaag weinig tekst, maar veel plaatjes! 

Vanmorgen was het droog! 

Vanuit de bus zagen we het om 10 uur al licht worden.

De eerste stop bij een immense Gullfoss waterval met erboven prachtige luchten

Stoom uit dampgaten of fumerolen in het geothermisch gebied bij de Strokkur geiser

Om de paar minuten spuit de Strokkur geiser met een razend geluid het water uit. 

Ik maakte er een mooi filmpje van, waarin je eerst toenemende onrust en beweging in het water ziet, dan vormt zich een grote blauwe bel en daarna volgt een korte hevige uitstoot van stomend water. De stoom ruikt intens naar zwavel. 

Heel indrukwekkend om dat natuurgeweld te zien en horen. 

Het werd een dag vol hoogtepunten mede door het prachtige weer. 

We zagen onderweg ook nog gletsjers en kuddes IJslandse paarden.

Straks ga ik met een groepje mee uit eten in de stad en dan morgen de terugreis. 

IJsland, dag 3: Onherbergzaam IJsland

Het is tóch gebeurd! We hebben gisteravond het noorderlicht gezien en het bleek écht een jacht te zijn. De chauffeur reed eerst een flink eind van de stad vandaan in de richting waar hij een opening in het wolkendek wist. Net als op een safari, waar de rangers met elkaar contact houden om elkaar te tippen waar wild gespot is, vonden we een plek. 

En dan is het wachten en turen en toen verscheen het bij vlagen.

Terwijl jullie vandaag onder een strakblauwe hemel over het ijs konden zwieren, stapten wij om acht uur in de bus en reden we in het donker met zwiepende ruitenwissers langs de kustlijn. De storm was zo hevig, dat de route werd afgesloten en de chauffeur een alternatieve weg volgde. 

Gister begon om half 11 de ochtendschemer, met het weer van vandaag was het pas om 12 uur echt licht! 

        Een reuzentrol van vulkanisch steen

Toen we op de eerste plek gelost werden was er gelukkig alleen miezerige regen, maar wel een wind die zo hevig was dat ik me schoor moest zetten om niet om te waaien. 

Toen mama net zo oud was als ik nu is ze staand op de Kaap van Zuid Afrika omgeblazen waarbij ze haar pols brak. We vonden dat als kinderen zo'n bizarre en onwaarschijnlijke gebeurtenis, maar nu ik heb aan den lijve ondervonden dat het zomaar kan gebeuren. 

De kracht waarmee de onstuimige golven van de oceaan tegen de hoge kliffen aan werden gesmeten was heel indrukwekkend.

Hier wat rustiger plaatjes, je zal er wonen, hoe eenzaam en troosteloos is dát in de winter?

                Internetplaatje zomer

We reden langs lavavelden met in bizarre vormen gestolde lava. In de zomer zijn die velden blauw gekleurd door onafzienbare hoeveelheid lupines, dat moet een heel ander gezicht zijn. 

We maakten een tweede wandeling langs deze bizar gevormde vulkanische rotsen naar het strand.

     en eindigden hier, verderop aan de kust

Na een pauze op mijn kamer appte ik een andere 'vrije vrouw' Dina en gingen we samen dineren in een chique tent. 

Het was helemaal gezellig! En ook nog eens heel lekker! 

Morgen geisers en watervallen!