de Costaricanen

Alle gedachten richten zich nu op het komend avontuur in Colombia.

Ik ben begonnen met het inpakken van mijn koffertje: tropenkleding en een nieuw badpak (met boxerpijpjes, ik heb een hekel aan een hoog opgesneden badpak, waar je voortdurend de achterkant over je billen heen moet trekken!) voor de eerste week aan zee, twee DEET-sprays voor de week aan de Amazone en een thermolegging,  -shirt en donsjasje voor de laatste week in het Andesgebergte.

Een mega hoeveelheid pillen: mijn gewone pillen, malariaprofylaxe, diarrheeremmers, ORS, antibiotica bij koorts, ik ben in overleg met mijn artsen op alles voorbereid!

Mijn schatjes in Costa Rica zijn niet zo van het videobellen, maar vandaag heb ik ze uitgebreid gesproken. Over 'diamanten' die Abel uit stenen tevoorschijn haalt en die hij meeneemt, zodat ik ze voor Marcel mee kan nemen om ze te beoordelen, hij is op het gebied van stenen, kristallen en fossielen hun gouden standaard.

Abel vertelde over de Anaconda, de mythische slang, waar hij een heilig ontzag voor heeft en die in Colombia voorkomt. Hij verheugt zich op het snorkelen in zee en de boottocht tussen de kaaimannen en de zoetwater dolfijnen in de Amazone.

Wat staat ons allemaal te wachten? 

Luuk informeerde nog even of ik wel apekoppen mee ga nemen, het snoepje dat 'ons snoepje' is geworden in de tijd dat ik in Dongen kwam oppassen.

Ze verheugen zich al op het voorleesboek dat ik heb ingepakt; ik kocht Mathilda van Roald Dahl en hoop dat ze er net zoveel van gaan genieten als hun vader destijds. 

Nog twee nachtjes slapen, Ik kan niet wachten! 

Met Wouter op het Wad

Half zeven ging de wekker voor een moeder en zoon uitje. Om half acht pikte ik Wouter op bij het station voor een drie(!) durende monstertocht naar Pieterburen.

Na koffie met appeltaart en een struggel met de gehuurde wadloopschoenen togen we onder leiding van een gids naar het wad.

We liepen naar het land achter de dijk, dat zich daar in de laatste eeuw gevormd heeft. Op het buitendijks gras liepen schaapjes te grazen. Hier staan we in het gras bij een veldje zeealsum en zeekraal.

En toen door de glibberige slik het wad op, wat een bizar gevoel was dat! Onze voeten zakten tot over de enkels in de derrie, waarbij ook meteen duidelijk werd, dat je daar niet met gewone gympen kunt lopen, die zou je zo verliezen in de bodem!

Ik had mijn telefoontje in een waterdicht hoesje om mijn nek hangen en kon het schermpje door het plastic heen bedienen en dat werkte.

We zagen krabbetjes, drolletjes van zeepieren en schelpen. Wist je dat schelpen ín de bodem leven? Ik dacht dat ze klapwiekend door het zeewater heen bewogen. 

Af en toe liepen we door geulen heen, waarin het water je aan de benen zeewaarts trok. Ik was op zulke momenten blij dat mijn sterke zoon mij bij de hand kon nemen. 

De zwerftocht over het wad duurde twee en een half uur. Het was een avontuurlijke ervaring, een 'lekker-vies' gevoel, zoals je met je handen in de Slimy kan knijpen en je het tussen je vingers door voelt stulpen. 

Na afloop dronken we Slik-bier en aten we een flinke portie kibbeling met patat en reden we weer dat pokkeneind naar huis. Ik realiseerde me dat ik qua kilometers zowat naar Parijs had kunnen rijden vandaag! 

En nu zit ik nog heerlijk na te genieten op mijn bank met een grote kop thee. 

Volkskrant Leesclub

Ik ben fijn aan het lezen de laatste tijd. Ik heb de leesdrempel verlaagd door lid te worden van Kobo-plus. Als ik een aanbeveling of een positieve recensie van een boek lees, dan kan ik het negen van de tien keer 'gratis' op mijn Kobo e-reader lezen (met een abonnement van een tientje per maand). 

Ik ben dit jaar lid geworden van een Senia leeskring en vind het leuk de inhoud van een gelezen boek met anderen te bespreken. Het geeft verschillende invalshoeken en geeft een boek zo meer lagen en facetten.

Ik ben nu ook terecht gekomen bij de Volkskrant leesclub die communiceert via een Facebook groep. Ze lezen elke maand een boek en gedurende die maand stelt een moderator vragen, waar je op kunt reageren, je ziet dan elkaars ideeën en meningen. 

Ik las deze maand het boek Luister. Het speelt zich af in het Parijs van de jaren '85-'90 en laat zich niet eenvoudig samenvatten. 

Het beschrijft een periode uit het leven van een Nederlands meisje dat naar Parijs 'vlucht' na een ontluisterende periode aan de fotografie opleiding om daar als au pair te gaan werken.

De vader van het Franse gezin (Philippe) speelt eveneens een belangrijke rol, wat te maken heeft met zijn gave (of vloek?) gebeurtenissen te kunnen voorzien.

De hoofdpersoon Marie blikt terug op haar jaren aan de fotografie opleiding, de periode als au pair en dan met een sprong in de tijd naar het recente verleden. Ze legt alle gebeurtenissen vast in een schrift en richt zich daarbij tot haar voormalige fotografie docente Flo. 

Op de Facebook pagina post de moderator vragen als boven, waar meelezers op reageren. 

De schrijfstijl van Sacha Bronwasser is prachtig, ze geeft heel beeldende beschrijvingen van de stad Parijs, ze wekt spanning en nieuwsgierigheid, waardoor je ademloos door blijft lezen. 

Er komen veel thema's aan de orde: sociale klassen, grensoverschrijdend gedrag, de aanslagen in het Parijs van toen en in het recente verleden, de ontwikkeling en groei die Marie doormaakt tussen toen en nu. 

Heb ik de nieuwsgierigheid gewekt?

Lezen dan maar! 

En wéér een rondje Harmelen

Vandaag had ik Marja en Simone op bezoek, wandelvriendinnen uit Amsterdam. 

Ik nam hen óók mee naar Harmelen, ik vind de route zó leuk, dat ik ieder gewillig slachtoffer erheen sleep.

Ook nu streken we neer op het terras in Harmelen en aten we ons broodje op het bankje bij het Vijverbos. 

Ik werd opnieuw betoverd door de vijver met de enorme beuken en lindebomen die er omheen staan. De takken hingen half over het pad en het water en boden mooie doorkijkjes en prachtige patronen van door de bladeren gefilterd zonlicht. 

We hadden volop de tijd om elkaar bij te praten. Ze bleven nog gezellig borrelen en aten mee. 

                 Wandelen met rugzak

en biertjes drinken op terrasjes (ik schrik ervan hoe vaak!)

Af en toe verrast Google me ongevraagd met een serie foto's rond een thema, zo kreeg ik onlangs deze twee fotocollages, die twee van mijn karakteristieke liefhebberijen verrassend goed vastleggen.

Wat een lekker leventje! 

Dagje Haarlem

Het grote voordeel van wonen op grote hoogte is dat er geen insluipers binnen kunnen lopen door een openstaande achterdeur. Ik laat met deze warme dagen mijn balkondeur ook 's nachts wijd open staan. Als ik dan 's morgens mijn woonkamer inloop, voelt het net als een strandhuis (alleen is het achtergrondgeruis geen branding van de zee, maar het verkeer op de A12!)

Het huis van moeder Lies in Haarlem staat al even te koop, de makelaar heeft wel kijkers, maar nog geen bieders. Marcel en ik reden er gister heen en schrokken van het wild groeiend onkruid in de tuin en op het garagepad. De eerste aanblik was die van verwaarlozing. 

We hadden een emmer vol tuingereedschap mee en kregen in een mum van tijd de groenbak én een aantal vuilniszakken vol. 

De aanblik was na afloop een stuk opgeknapt; helaas vergat ik een foto van het succesvolle resultaat te maken. 

We maakten een wandeling bij het Brouwerskolkpark in Overveen. We kwamen daar vroeger regelmatig met de kinderen, toen ze nog klein waren. Ik kan me goed herinneren, dat ik me hélémáál echt moeder voelde, toen we er voor het eerst mét kind als gezinnetje wandelden. Ik met baby Maarten in mijn buikzak, mijn ruime winterjas beschermend om hem heen geslagen. 

Later renden ze er als peuters en kleuters rond: eerst naar het uitzichtpunt op de foto (nu volledig verdwenen door al die bomen),

...dan naar dit pleintje boven aan een stenen trap, waar ze (nee, handje geven!) natuurlijk over dat in mijn ogen levensgevaarlijke muurtje wilden lopen. 

De gigantische zandbak waar ze aan het eind van de wandeling in speelden (als ik het zand gecheckt had op hondendrollen) was helaas verdwenen.

Na afloop een drankje op een terras.

Sweet memories!

Familie

Het hele leven draait om familie. 

Als het erop aan komt, zegt wíe je het ook vraagt, dat het in essentie toch allemaal gaat om gezin en gezondheid. 

Tegelijkertijd kan familie óók een grote bron zijn van verdriet, jaloezie en schuldgevoel. Bij psychische problemen wordt het gezin waarin je bent opgegroeid tegen het licht gehouden, de relatie met ouders en broers/zussen is heel bepalend voor hoe je in het leven staat. 

Als kind denk je, dat je bij het bereiken van de volwassenheid weet hoe het leven in elkaar zit, maar dat blijkt helemaal niet zo te zijn! Je komt steeds wéér in fases die je nog niet kent en waarmee je je moet leren verhouden. 

Papa en mama organiseerden éénmaal per jaar een Boter-familieweekend; ze huurden een groot huis, zorgden voor eten en drinken en dan druppelden de drie broers en ik met een steeds verder uitdijend aantal kleinkinderen binnen. Na het overlijden van papa zetten we die traditie voor, mama haalden we de eerste jaren een dagje totdat het teveel voor haar werd. Ook oom Jan, een broer van papa, was steeds van de partij, maar moest (inmiddels 90+!!) verstek laten gaan. 

Dit weekend brachten we door nabij Leerdam in dijkhuis de Rozenhof aan de Linge. Het weer was fantastisch, we brachten de dagen door in de tuin, op het terras en in kano's op de Linge. 

Gerard zorgde op de vrijdag voor een flinke pan pasta en salade, Ewout kookte op zaterdag een rijstmaaltijd, de één kookte de eieren voor het ontbijt, een ander klungelde met de oven voor de afbakbroodjes en ik was chef afwas, omdat ik bij aankomst de uitleg van de professionele vaatwasser kreeg.

De neven en nichten deden spelletjes in het gras, de kleintjes dribbelden er tussendoor en 's avonds zaten we tot over twaalven met biertjes en wijntjes buiten op het terras te kletsen. 

Dat klinkt als louter harmonie, pais en vree en dat was het ook (op wat kleine irritaties na).

Dus, grote broer heeft alvast weer geboekt voor volgend jaar! 

Rondje Harmelen, 16 km

Gister kwam Cecilia naar Woerden. We maakten een rondwandeling vanuit mijn huis. Ik liep deze route eerder met broer Gerard en zijn wandelmaatjes Rolf. We kwamen op paden waar ik het bestaan niet van wist! 

Ik heb na afloop met behulp van de 'Eropuit-app' van de ANWB een reconstructie gemaakt met wandelknooppunten, zodat ik hem heb kunnen bewaren. 

We liepen mijn wijk uit, langs een moestuinen complex, we wandelden door het groen, langs sloten, over houtpaden, langs de Cattenbroekerplas naar Harmelen.

Aan de rand van Harmelen ligt het Vijverbos, een sprookjesachtig mooi meertje met een heus bos! We aten er onze bammetjes op een bankje met zicht op het water. 

We ontkwamen niet aan een stukje langs de autoweg en een industrieterrein, maar liepen nadien door kniehoog begroeide bermen over het jaagpad langs de Oude Rijn.

Het was heerlijk zonnig weer met een verkoelend briesje. 

Zomer! 

Bejaard

Afgelopen zaterdag was een mijlpaal in mijn leven. Ik werd 66 jaar en 10 maanden oud en dat is mijn AOW leeftijd! Nu ben ik officieel pensioengerechtigd!

Ik werd 10 jaar geleden ziek en ben uiteindelijk niet meer teruggekomen op mijn werkplek. Ik vond het jarenlang lastig om mensen te vertellen dat ik niet meer werkte, ik voelde altijd de drang om me te verantwoorden waaróm dan wel niet. Toen ik 65 jaar werd, voelde dat al wat 'normaler', maar nu ben ik volkomen gelegitimeerd om geen betaalde arbeid meer te verrichten. 

Vanmiddag werd mijn bejaardenstatus nógmaals bevestigd: de jaarlijkse lunch met gepensioneerde oud-Hofpoort specialisten, waar ik helemaal voor naar Oudewater fietste (maar dan wel elektrisch!). Het is bijzonder om herinneringen op te halen aan hoe fijn en kleinschalig het toen was, nog vóór de fusie met het Antonius Ziekenhuis, dat het Hofpoort 'verzwolgen' heeft.

We hebben de tijd meegemaakt dat het ziekenhuis groeide, aanbouw en verbouw van afdelingen, het aantal specialismen nam toe, de intensive care werd gemoderniseerd, we kregen een dialyse en een randstedelijke dependance van de st. Maartens kliniek uit Nijmegen in huis, een regionaal psychiatrisch centrum en een steeds beter uitgeruste radiologie afdeling. Na de fusie werden steeds meer functies opgeheven. 

WOERDEN • Het St. Antonius Ziekenhuis in Woerden gaat  tegen de vlakte. Er komt een medisch gezondheidscentrum voor terug, met daaromheen een woonzorgcomplex en woningen voor verschillende doelgroepen. 

Recent las ik dit in de Woerdense Courant, wat een droevig einde! 

Ik ben dankbaar dat ik de fase van verval niet meer van binnenuit heb hoeven meemaken! 

Een race tegen de klok

De dag begon in alle rust met een yogales buiten aan het water. Het is zoveel makkelijker om gefocust te raken op de oefeningen als je buiten bent met rustige omgevingsgeluiden, het zicht op het water, het gefluit van de vogeltjes en de rustige stem van juf Carola.

Bij yoga denk je waarschijnlijk aan ontspanning, maar er komt ook wel inspanning bij kijken. Het is heerlijk om tussendoor even bij te komen in de 'Mohammedaanse gebedshouding' (zie plaatje), probeer het maar eens.

Na een knipbeurt bij de kapper liet ik me in de winkelstraat verleiden tot een impulsaankoop, een zomers wit bloesje op een rek voor de winkel en ja hoor, ik liep in de fuik, ik zag binnen nóg meer leuks en liep met een tas vol zomerspullen naar buiten! 

Ik zat de hele middag op de fiets, een rondgang langs een paar adressen voor een pauze hier en daar. Ik bewonderde de nieuwe serre aan het huis van Geertje in Zegveld, maar zelf was ze niet thuis. Ik at een ijsje bij Marcel en hielp hem de dorstige hortensia's voor het huis (was altijd mijn trots!) te sproeien, wat een heel spektakel is met twee verbonden haspels, omdat de afstand zo groot is.

Toen fietste ik via de Woerdense Verlaat naar Kamerik, naar 'het Stulpje' van Gea en Rika, die er óók al niet waren. Ik was zo brutaal om er wel even in de schaduw neer te strijken om even uit te rusten. De tuin stond er volop in bloei.

En toen door het Groene Hart weer naar huis. 

Ik vertrok van huis met een half lege accu, zoiets moet ik in het vervolg beter plannen. In de laagste eco-stand gaf mijn schermpje 70 km aan. Nou daar klopte dus niets van, want het metertje had niet in de gaten hóe hard de wind waaide. Ik zag de teller schrikbarend snel aftellen, dus durfde op de kilometerslange weg met volle wind tegen de ondersteuning niet in een hogere stand te zetten; was het nog stééds ploeteren, met mijn elektrische fiets!

Toch reed ik niet de snelste weg naar huis, maar nam een groene route over de Geerkade, de Houtkade, door de weilanden, langs slootjes en een recreatieplas en kwam met nog slechts12 km op mijn 'klokje' voldaan thuis. 

Nu staat mijn accu bij te tanken! 

.... en weer beter!

Ik werk mijn hele leven alle met zieke mensen en tóch blíjf ik me nog steeds verbazen over de kwetsbaarheid én de kracht van het menselijk lichaam. 

Je kunt binnen een paar uur zó ziek en ellendig zijn, dat je nergens meer behoefte aan of interesse in hebt, dat het ziek zijn álles beheerst en je volledig onmachtig maakt en dan het wonder dat je na een aantal dagen weer je bed uit wilt, trek krijgt in koffie en alles weer doorgaat alsof er niets gebeurd is. 

En zo ging het ook nu weer. Prachtig toch? 

De huisarts constateerde inderdaad een kapot trommelvlies, ze gaf me oordruppels mee en verzekerde me dat het meestal weer vanzelf geneest. Dat druppelen is nog een hele uitdaging, zonder zicht mikken in je eigen oor!

Vanmorgen kwam grote broer langs, op z'n racefiets vanuit Amsterdam. Ik vergat helemaal om hem in zijn fietstenue op de foto te zetten! Als compensatie hier een foto van alledrie de broers op fietsvakantie. 

's Middags reed ik op en neer naar Utrecht voor bloedonderzoek (en vergat ik een tuinstoel af te leveren bij Suus, moet ik nóg een keer!), deed ik boodschappen bij de LIDL (waar het bier nog steeds/alweer op was én ik mijn six-pack prikwater vergat), liet ik mijn pioenrozen in de auto liggen (en moest ik dus wéér naar beneden), liep ik in huis op mijn nieuwe wandelschoenen (misschien tóch een maatje groter?), paste ik mijn nieuw bestelde badpak (voor de vakantie in Colombia) en werd ik opeens een beetje duizelig en misselijk.

Misschien tóch nog even rustig aan doen?